Αισθημα και Λογική !

Σπάνια έχω νιώσει το αίσθημα της απόρριψης. Πάντα η σωστή μελέτη του αντικειμένου και η προετοιμασία με βοηθούσαν στο να πετυχαίνω αυτό που θέλω. Δυστυχώς όμως εκείνη ουδέποτε θα μπορούσε να είναι αντικείμενο σωστής μελέτης. Το μυαλό, η λογική αδυνατούσε να με συμβουλεύσει ή να με βοηθήσει μαζί της. Πάντα το συναίσθημα κυριαρχούσε των πάντων και ένιωθα σαν ένα μικρό παιδί που πήγε για πρώτη φορά στο πάρκο. Ήταν ένα όμορφο συναίσθημα. Μόνο η σκέψη ότι εκείνη θα μπορούσε να ένιωθε κάτι για εμένα με γέμιζε, ένιωθα χαρούμενος, χαμογελούσα σχεδόν με τα πάντα, ενώ δύσκολα θα μπορούσα να εκνευριστώ για κάτι. Ένιωθα ότι θα μπορούσα να κάνω πολλά.

Η λογική βεβαίως μάταια προσπαθούσε να μου απόδειξη ότι βρισκόμουν σε πλάνη. Θα έπρεπε να δω τις παραμέτρους του εγχειρήματος, να μην χαμηλώσω άμυνες, να περιορίσω το συναίσθημα μέχρι σημείου που μην εκθέτω το εαυτό μου και να περιορίσω τις ζημιές μου στο ελάχιστο. Η λογική ήταν ξεκάθαρη. Κανείς δεν αξίζει οτιδήποτε μέχρι αποδείξεως του εναντίον. Το συναίσθημα όμως έτρεχε, μπορούσε να αρπαχτεί από ένα μικρό θετικό σχόλιο, μια μικρή λεξούλα, να αγνοήσει τα υπόλοιπα ισοπεδωτικά σχόλια και τις ειρωνείες για να συνεχίσει να ονειρεύεται απρόσκοπτα.

Το συναίσθημα ξεχνά, η λογική όμως ποτέ. Πάντα υπομένει και όταν νιώσει ότι πλέον το συναίσθημα δεν συντηρείται και ξεφτά τότε αναλαμβάνει δράση. Με σύμμαχο τον εγωισμό κτίζει τις άμυνες που κάποτε είχα ρίξει και με βάζει πίσω στο απυρόβλητο. Το μυαλό επαναφέρει όλα τα σχόλια θετικά και αρνητικά απλά και μόνο για να αντιληφθώ το μέγεθος της ουτοπίας.

Τελικά η λογική θριάμβευσε, το συναίσθημα όμως πεθαίνει. Η λογική δεν μπορεί να διαχειριστεί το τρόπαιο της νίκης, που δεν είναι τίποτα άλλο από τον πόνο τις απώλειας. Κάθε φορά που πεθαίνει το συναίσθημα ο πόνος μένει, ίσως για να μας κάνει πιο δυνατούς, ίσως για να κάνει την ζωή μας κόλαση, ίσως για να μας θυμίζει ότι είμαστε άνθρωποι με αισθήματα, ατέλειες και ανησυχίες.

Ίσως γιατί η απώλεια του δικού μας ανθρώπου να έχει κόστος σημαντικό και μεγάλο.