Ακούσαμε με προσοχή το πόρισμα της «μονομελούς» επιτροπής η οποία διορίσθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο με βάση τις σχετικές πρόνοιες του Συντάγματος. Ακούσαμε με προσοχή τα όσα έχει αναφέρει η αντιπολίτευση και το κυβερνών κόμμα. Ακούσαμε με προσοχή την απόφαση του Προέδρου.
Αβίαστα, συμπεραίνω ότι, δυστυχώς ως κρατικός μηχανισμός έχουμε πτωχεύσει και πλέον πολιτικοί άνδρες με το κύρος του κ. Πολυβίου αποτελούν αναγκαιότητα.
Επιλέγω να κρατήσω αυτό!
«Ο Πρόεδρος απέτυχε να λάβει στοιχειώδη μέτρα για την ασφάλεια των πολιτών. Δεν αναφέρομαι απλώς σε θεσμική και πολιτική ευθύνη. Του καταλογίζω σοβαρότατες προσωπικές ευθύνες για το τραγικό συμβάν και τις συνέπειές του».
το οποίο παρεμπιπτόντως συνοδεύεται με από ένα πόρισμα 643 σελίδων!
Στην δική μου κρίση δεν χωρούν οι λοιπές δικαιολογίες.
Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011
Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011
Εδώ, απ’ όπου ξεκίνησα,
Η κρίση δεν μας πήρε τα λεφτά μας, μας πήρε τις ψευδαισθήσεις μας για το ποιοι είμαστε, από τι είμαστε και τι πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε.
Δεν μας έκανε φτωχότερους μας έδειξε την φτώχια μας, δεν μας σκότωσε μας έδειξε πόσο πεθαμένοι είμαστε!
Δεν μας έκανε φτωχότερους μας έδειξε την φτώχια μας, δεν μας σκότωσε μας έδειξε πόσο πεθαμένοι είμαστε!
Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010
Θέλω
Θέλω να της μιλήσω. Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά γιατί την έχω συνέχεια στο μυαλό μου. Θέλω να ακούσω τη φωνή της, να μιλήσουμε για θέματα που προκαλούν χαρά. Τελείως αυθόρμητα, διαβάζοντας ένα ημαιλ που με έκανε να γελάσω, ήθελα να την πάρω τηλέφωνο και να την ακούσω να γελά. Θυμάμαι πολύ έντονα αυτή την εικόνα. Να γελά ενώ ταυτόχρονα να λάμπουν τα μάτια της. Όταν φέρνω αυτή την εικόνα στο μυαλό μου, πάντα χαμογελώ. Συχνά την φαντάζομαι στην αγκαλιά μου. Έχει ένα ιδιαίτερο τρόπο να ακουμπά στο στήθος μου, που με κάνει να νιώθω όμορφα, ζεστά. Θυμάμαι τον τρόπο που με αγκάλιαζε, τον τρόπο που με κοίταζε και πως ένιωθα όταν ήμασταν μαζί. Ξέρω, δεν μέναμε ώρες αγκαλιασμένοι αλλά πολλές φορές όταν ήμουν στον δικό της χώρο δεν ήθελα να φύγω. Σκέφτομαι συνεχώς πως θα ήταν να ήμασταν μαζί. Πως θα ήταν να ξέρω ότι έχω μια ζωή μπροστά μου μαζί της.
Απλά συνειδητοποιώ μέρα την μέρα ότι δεν θα ήθελα μόνο να το φανταστώ αλλά η επιθυμία μου να το ζήσω μεγαλώνει συνεχώς.
Απλά συνειδητοποιώ μέρα την μέρα ότι δεν θα ήθελα μόνο να το φανταστώ αλλά η επιθυμία μου να το ζήσω μεγαλώνει συνεχώς.
Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010
20:30
Είμαι γραφείο. Η ώρα είναι 20-12. Είναι ακόμη πολύ νωρίς για να επιστρέψω σπίτι. Δεν έχω όρεξη για δουλειά. Μισώ τον εαυτό μου όταν γίνετε αυτό. Οι σκέψεις όμως δεν με αφήνουν. Την σκέφτομαι συνεχώς . Ευτυχώς έχω δυο καλές φωτογραφίες της. Μιλάει στο τηλέφωνο. Είναι σοβαρή και συνάμα ενοχλημένη από τον γύρω θόρυβο που δεν την αφήνει να ακούσει καθαρά τι της λέει ο άλλος. Έχω ακόμα μια. Όμορφη αλλά αποτυχημένη. Όμορφη για την ώρα που την έβγαζα ο ήλιος έδυε με φόντο την θάλασσα, ενώ αυτή ακουμπούσε στο αυτοκίνητό μας. Αποτυχημένη, γιατί μόνο εγώ ξέρω ότι η είναι αυτή.
Την σκέφτομαι συνεχώς. Μου το έχει πει πολλές φορές ότι όλα τέλειωσαν, εγώ απέτυχα να ανταποκριθώ και τώρα είναι αργά. Μου λείπει και δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ πλέον αυτή μου την αποτυχία. Όχι δεν την μισώ, την αγαπώ. Ακόμα την φαντάζομαι να είναι δίπλα μου. Ακόμα κάνω όνειρα για μας.
Είμαι στο γραφείο και περιμένω ένα πελάτη. Δεν έχω προετοιαστεί για τίποτα όμως αν με ρωτησει «γιατί?» σίγουρα έχω μια καλή απάντηση. «Μου λείπει»
Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010
Πρέπει, δεν πρέπει, παίξε με τους δικού σας κανόνες
Αυτός ο τίτλος θα πρέπει να είναι γνώριμος σε εσάς. Για μένα, γνώριμες είναι οι λέξει και τα διλήμματα. «Για πες, ποιος έφτιαξε τα πρέπει» . Εκτιμώ ότι όλα ισχύουν μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο, αλλά τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από την αξία που εμείς τους προσδίδουμε.
Διαβάζω ανελλιπώς το σύντομο κείμενο που συνοδεύει το περιοδικό σας. Πολλές φορές έχω πει στο έτερον μου ήμισυ ότι αγοράζουμε (πιθανός) ένα από τα πιο ακριβά περιοδικά, γιατί στις 100 τόσες σελίδες το μόνο ενδιαφέρον κείμενο είναι το δικό σας. Όμως σε αυτό το τεύχος έχετε χρησιμοποιήσει λέξεις με μεγάλη βαρύτητα και θεωρώ ότι στερήσατε πρώτιστος σε εσάς τις πραγματικές σας σκέψεις, γι’ αυτό άλλωστε αποφάσισα να γράψω μέσω του ηλεκτρονικού σας ταχυδρομείου. Εκτός, φυσικά, αν πρέπει να ετοιμάζεται αυτό το κείμενο στο συγκεκριμένο ύφος και λογικά σας έχει οδηγήσει σε κορεσμό. Οπόταν οι επιλογές των τίτλων και του κειμένου γίνονται με τρόπο μηχανικό, βιομηχανοποιημένο απλά και μόνο γιατί πρέπει.
Έχω προβληματιστεί αρκετά με την χρήση της λέξης «πρέπει». Για κάθε ένα «πρέπει» που γεννιέται ένα «γιατί» ή ένα καλό επιχείρημα πεθαίνει. Είμαστε η κοινωνία του «πρέπει». Έχουμε οικοδομήσει βιτρίνες με τα «πρέπει». Από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο σημαντικά. Θα μπορούσα να απαριθμήσω ένα εκατομμύριο «πρέπει». Είναι απίστευτο πως μια τόσο αδύνατη λέξη μας έχει κυριαρχήσει. Κάθε φορά που προκαλείς τον εαυτό σου για μια καλή απάντηση στα «πρέπει» που ορίζουν την ζωή σου διαπιστώνεις ένα κενό. Ακόμα και αν μάθουμε ποιος έφτιαξε τα «πρέπει» πως θα μας ωφελήσει αυτό?
Θεωρώ μέγα ειρωνεία, ότανθα έχουμε φτάσει στο μεταίχμιο της ζωής μας, να διαπιστώνουμε την πλάνη των «πρέπει» που μας έχουν συνοδεύσει. Όχι τόσο για μας, αλλά για τα νεαρά βλαστάρια της κοινωνίας που προσπαθήσαμε να τους τα εμπεδώσουμε ώστε (σαν μια μορφή εκδίκησης) να βιώσουν την δική μας μιζέρια. Εάν είχαμε (όπως λέει ο Καβάφης) δρόμο μακρύ γεμάτο περιπέτειες και γνώση, εκλεκτή συγκίνηση στο πνεύμα και στο σώμα, άφθονα ηδονικά μυρωδικά και τέλος ένα προορισμό, τότε τα «πρέπει» θα φάνταζαν κακόγουστα αστεία.
Το Μωσαϊκό της προσωπικής μου βιτρίνας έχει επενδυθεί με πολλά «πρέπει». Κατάφερα όμως να περάσω σε εκείνο τον ανήθικο, κατακριτέο κόσμο όπου τα πρέπει δεν επιβιώνουν. Δεν θεωρώ ότι έχω απειθαρχήσει, όμως έχω μάθει μην υποκρίνομαι και να μην κρίνω. Έμαθα να αναγνωρίζω τις αδυναμίες και να χαίρομαι γιατί δεν νιώθω παντοδύναμος. Έμαθα ότι δεν μπορώ να ορίσω τίποτα και ουδέποτε μου είχε δοθεί ο ρόλος του μικρού θεού. Έμαθα να είναι ευγνώμων για ότι μου δίνεται και το πιο σημαντικό να μην χρειάζομαι κάποιο λόγο για να πω σε άγνωστο «καλημέρα». Εσεις?
Καλή σας μέρα,
Διαβάζω ανελλιπώς το σύντομο κείμενο που συνοδεύει το περιοδικό σας. Πολλές φορές έχω πει στο έτερον μου ήμισυ ότι αγοράζουμε (πιθανός) ένα από τα πιο ακριβά περιοδικά, γιατί στις 100 τόσες σελίδες το μόνο ενδιαφέρον κείμενο είναι το δικό σας. Όμως σε αυτό το τεύχος έχετε χρησιμοποιήσει λέξεις με μεγάλη βαρύτητα και θεωρώ ότι στερήσατε πρώτιστος σε εσάς τις πραγματικές σας σκέψεις, γι’ αυτό άλλωστε αποφάσισα να γράψω μέσω του ηλεκτρονικού σας ταχυδρομείου. Εκτός, φυσικά, αν πρέπει να ετοιμάζεται αυτό το κείμενο στο συγκεκριμένο ύφος και λογικά σας έχει οδηγήσει σε κορεσμό. Οπόταν οι επιλογές των τίτλων και του κειμένου γίνονται με τρόπο μηχανικό, βιομηχανοποιημένο απλά και μόνο γιατί πρέπει.
Έχω προβληματιστεί αρκετά με την χρήση της λέξης «πρέπει». Για κάθε ένα «πρέπει» που γεννιέται ένα «γιατί» ή ένα καλό επιχείρημα πεθαίνει. Είμαστε η κοινωνία του «πρέπει». Έχουμε οικοδομήσει βιτρίνες με τα «πρέπει». Από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο σημαντικά. Θα μπορούσα να απαριθμήσω ένα εκατομμύριο «πρέπει». Είναι απίστευτο πως μια τόσο αδύνατη λέξη μας έχει κυριαρχήσει. Κάθε φορά που προκαλείς τον εαυτό σου για μια καλή απάντηση στα «πρέπει» που ορίζουν την ζωή σου διαπιστώνεις ένα κενό. Ακόμα και αν μάθουμε ποιος έφτιαξε τα «πρέπει» πως θα μας ωφελήσει αυτό?
Θεωρώ μέγα ειρωνεία, ότανθα έχουμε φτάσει στο μεταίχμιο της ζωής μας, να διαπιστώνουμε την πλάνη των «πρέπει» που μας έχουν συνοδεύσει. Όχι τόσο για μας, αλλά για τα νεαρά βλαστάρια της κοινωνίας που προσπαθήσαμε να τους τα εμπεδώσουμε ώστε (σαν μια μορφή εκδίκησης) να βιώσουν την δική μας μιζέρια. Εάν είχαμε (όπως λέει ο Καβάφης) δρόμο μακρύ γεμάτο περιπέτειες και γνώση, εκλεκτή συγκίνηση στο πνεύμα και στο σώμα, άφθονα ηδονικά μυρωδικά και τέλος ένα προορισμό, τότε τα «πρέπει» θα φάνταζαν κακόγουστα αστεία.
Το Μωσαϊκό της προσωπικής μου βιτρίνας έχει επενδυθεί με πολλά «πρέπει». Κατάφερα όμως να περάσω σε εκείνο τον ανήθικο, κατακριτέο κόσμο όπου τα πρέπει δεν επιβιώνουν. Δεν θεωρώ ότι έχω απειθαρχήσει, όμως έχω μάθει μην υποκρίνομαι και να μην κρίνω. Έμαθα να αναγνωρίζω τις αδυναμίες και να χαίρομαι γιατί δεν νιώθω παντοδύναμος. Έμαθα ότι δεν μπορώ να ορίσω τίποτα και ουδέποτε μου είχε δοθεί ο ρόλος του μικρού θεού. Έμαθα να είναι ευγνώμων για ότι μου δίνεται και το πιο σημαντικό να μην χρειάζομαι κάποιο λόγο για να πω σε άγνωστο «καλημέρα». Εσεις?
Καλή σας μέρα,
Κυριακή 28 Μαρτίου 2010
25 Πέμπτη Μαρτίου (Όπως το λέει η λέξη «Πέμπτη»)
Το τελευταίο καιρό χαρακτηρίζομαι από μια χαλαρότητα, αφηρημάδα και γενικά μια απροθυμία προς την εργασία. Τόσο την Τετάρτη όσο και την Πέμπτη αναλώθηκα σε δραστηριότητες άλλες από αυτές που θα καταχωρούνταν στην κατηγορία «εργασία».
Πήγα στην έκθεση του ζωγράφου Χουάν Μιρό. Πρώτη φορά πάω σε έκθεση ζωγράφου που αντιπροσωπεύει τον σουρεαλισμό. Πρέπει να ομολογήσω ότι τα έργα που εκθέτονται αφορούν τα πιο πρόσφατα που είχε ζωγραφίσει και ο ίδιος είχε την πολυτέλεια να εκφράσει ότι επιθυμούσε. Είναι μια μορφή ζωγραφικής που δεν στοχεύει στο να παραδώσει ένα κατανοητό αποτέλεσμα στον θεατή αλλά να παρουσιάσει τον τρόπο αντίληψης του καλλιτέχνη για τα τεκταινόμενα που τον επηρεάζουν. Δεν θα έμπαινα στην λογική να κρίνω εάν οι πίνακες του αντικατοπτρίζουν κάτι το ακατανόητο προς εμένα ή αν η ζωγραφική του παραπέμπει σε παιδική χαρά, αλλά θα πρέπει να τονιστεί ο τρόπος με τον οποίο μπορείς να αναγνωρίσει ένα δικό του πίνακα. Ο ήλιος, το αστέρι, το πουλί η γυναίκα, είναι τα θέματα που χαρακτηρίζουν την ζωγραφική του τέχνη, καθώς και ο τρόπος που τα εκφράζει. Σύμβολα θα μπορούσε κάποιος να υποδείξει, σύμβολα του δικού του υποσυνείδητου. Το μαύρο κυριαρχεί στους πίνακες του. Ακόμα και ο ήλιος ζωγραφίζεται με μαύρο. Για μας ίσως να είναι ακατανόητο όχι όμως για ένα άνθρωπο που βίωσε δυο παγκοσμίους πολέμους και ένα εμφύλιο σπαραγμό.
Έκπληξη δε, μου προκάλεσε μια μικρή ομάδα ζωγράφων (ηλικίας 9-11 χρονών) η οποία με μεγάλη ευκολία ζωγράφιζε ότι έβλεπε. Όχι μόνο ζωγράφιζαν αυτά που έβλεπαν αλλά ήταν πλήρως κατανοητά.
Την Πέμπτη ενώ λογικά θα έπρεπε να οργάνωνα τις εκκρεμότητές μου προτίμησα να κοιμηθώ μέχρι το μεσημέρι. Αφού χόρτασα ύπνο αναλώθηκα στο να συγυρίσω τα DVD που μάζευα ή αγόραζα από καιρό. Κάθε DVD έχει την δική του ιστορία, κάθε έργο αντιπροσωπεύει και μια μικρή ανάμνηση με εξαίρεση ένα. Το TOP GUN. Δεν άργησα να βρω και να βάλω στο dvd player. Οι αναμνήσεις που είχαν ξυπνήσει ήταν πολλές. Θα ήμουν τότε γύρω στα 15 και θυμάμαι όλοι οι φίλοι μου είχα ξετρελαθεί με την εκείνα τα γυαλιά του ήλιου το μπουφάν και την μοτοσικλέτα μεγάλου κυβισμού. Ήταν μια εποχή που δεν είχαμε έννοιες ο κόσμος ήταν πολύ απλός ενώ τα βράδια είχαμε όλο το χρόνο του κόσμου να βλέπουμε τα αστέρια και να κάνουμε όνειρα. Να πετάξουμε μακριά, να έχουμε μια ζωή γεμάτη περιπέτειες, όμορφη και συνάμα μαγευτική. Δεν μπορώ να θυμηθώ για πόσο καιρό αυτή η ταινία συνόδευε τα όνειρά μας αλλά εκείνα τα χρόνια πλέον ανήκουν στο παρελθόν.
Δεν έχω πολλές όμορφες αναμνήσεις, όμως αυτές που έχω κερδίσει είναι για μένα ένας μικρός θησαυρός. Καλύτερα λίγες και καλές παρά πολλές και ανώφελες.
Πήγα στην έκθεση του ζωγράφου Χουάν Μιρό. Πρώτη φορά πάω σε έκθεση ζωγράφου που αντιπροσωπεύει τον σουρεαλισμό. Πρέπει να ομολογήσω ότι τα έργα που εκθέτονται αφορούν τα πιο πρόσφατα που είχε ζωγραφίσει και ο ίδιος είχε την πολυτέλεια να εκφράσει ότι επιθυμούσε. Είναι μια μορφή ζωγραφικής που δεν στοχεύει στο να παραδώσει ένα κατανοητό αποτέλεσμα στον θεατή αλλά να παρουσιάσει τον τρόπο αντίληψης του καλλιτέχνη για τα τεκταινόμενα που τον επηρεάζουν. Δεν θα έμπαινα στην λογική να κρίνω εάν οι πίνακες του αντικατοπτρίζουν κάτι το ακατανόητο προς εμένα ή αν η ζωγραφική του παραπέμπει σε παιδική χαρά, αλλά θα πρέπει να τονιστεί ο τρόπος με τον οποίο μπορείς να αναγνωρίσει ένα δικό του πίνακα. Ο ήλιος, το αστέρι, το πουλί η γυναίκα, είναι τα θέματα που χαρακτηρίζουν την ζωγραφική του τέχνη, καθώς και ο τρόπος που τα εκφράζει. Σύμβολα θα μπορούσε κάποιος να υποδείξει, σύμβολα του δικού του υποσυνείδητου. Το μαύρο κυριαρχεί στους πίνακες του. Ακόμα και ο ήλιος ζωγραφίζεται με μαύρο. Για μας ίσως να είναι ακατανόητο όχι όμως για ένα άνθρωπο που βίωσε δυο παγκοσμίους πολέμους και ένα εμφύλιο σπαραγμό.
Έκπληξη δε, μου προκάλεσε μια μικρή ομάδα ζωγράφων (ηλικίας 9-11 χρονών) η οποία με μεγάλη ευκολία ζωγράφιζε ότι έβλεπε. Όχι μόνο ζωγράφιζαν αυτά που έβλεπαν αλλά ήταν πλήρως κατανοητά.
Την Πέμπτη ενώ λογικά θα έπρεπε να οργάνωνα τις εκκρεμότητές μου προτίμησα να κοιμηθώ μέχρι το μεσημέρι. Αφού χόρτασα ύπνο αναλώθηκα στο να συγυρίσω τα DVD που μάζευα ή αγόραζα από καιρό. Κάθε DVD έχει την δική του ιστορία, κάθε έργο αντιπροσωπεύει και μια μικρή ανάμνηση με εξαίρεση ένα. Το TOP GUN. Δεν άργησα να βρω και να βάλω στο dvd player. Οι αναμνήσεις που είχαν ξυπνήσει ήταν πολλές. Θα ήμουν τότε γύρω στα 15 και θυμάμαι όλοι οι φίλοι μου είχα ξετρελαθεί με την εκείνα τα γυαλιά του ήλιου το μπουφάν και την μοτοσικλέτα μεγάλου κυβισμού. Ήταν μια εποχή που δεν είχαμε έννοιες ο κόσμος ήταν πολύ απλός ενώ τα βράδια είχαμε όλο το χρόνο του κόσμου να βλέπουμε τα αστέρια και να κάνουμε όνειρα. Να πετάξουμε μακριά, να έχουμε μια ζωή γεμάτη περιπέτειες, όμορφη και συνάμα μαγευτική. Δεν μπορώ να θυμηθώ για πόσο καιρό αυτή η ταινία συνόδευε τα όνειρά μας αλλά εκείνα τα χρόνια πλέον ανήκουν στο παρελθόν.
Δεν έχω πολλές όμορφες αναμνήσεις, όμως αυτές που έχω κερδίσει είναι για μένα ένας μικρός θησαυρός. Καλύτερα λίγες και καλές παρά πολλές και ανώφελες.
Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010
Περι έρωτος
Είχα την τύχη χθες να παρακολουθήσω μια διάλεξη με σχέση τον έρωτα. «Περί έρωτος» ονομαζόταν και περί έρωτος μάθαμε πολλά. Το πιο σημαντικό δε, καταλάβαμε πόσο μακράν απέχουμε από αυτό το υπέροχο δώρο.
Ο θεός Έρωτας ήταν λοιπόν από τους σημαντικότερους θεούς της αρχαιότητας, μια από τις τρεις θεότητες που δημιούργησαν τον κόσμο, σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησίοδου, που περιγράφει την καταγωγή των θεών. “Εν αρχή ην το Χάος” κατά τον Ησίοδο. Τρία στοιχεία όμως συνυπάρχουν, το Χάος, η Γαία και ο Έρωτας. Ο Έρωτας δε γεννά αλλά ενθαρρύνει και διευκολύνει τη γέννηση και τη δημιουργία. Από το Χάος γεννήθηκαν το Έρεβος και η Νύχτα, ενώ τα παιδιά τους ήταν ο Αιθέρας και η Ημέρα.
Δεν θα επιθυμούσα να αναλύσω την μυθολογική πτυχή του, αλλά να σταθώ σε ένα σημείο που πραγματικά με εντυπωσίασε. Την βαρύτητα την οποία έδιδαν οι αρχαίοι Έλληνες στην γνώση και σεξουαλική διαπαιδαγώγήση των νέων. Είχαν αναγνωρίσει πόσο σημαντικό ήταν για ένα νέο που θα ερωτευτεί να μην πιαστεί απροετοίμαστος. Το ερωτικό αίσθημα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την αρχή μύησης του νέου/α σε ένα κόσμο ηδονής, πάθους, αισθημάτων και αισθήσεων. Ένα κόσμο όπου ο νέος με τις εμπειρίες που είχε αποκτήσει θα μπορούσε να βιώσει τον τέλειο έρωτα, να αγαπήσει και να αγαπηθεί πετυχαίνοντας μια αρμονία που θα δάμαζε τα πρωτόγονα αισθήματα που τον οδηγούν απλά, σε ζευγάρωμα και αναπαραγωγή.
Αυτή η διαδικασία κατείχε σημαντική θέση στην παιδεία των Ελλήνων, γι’ αυτό άλλωστε οι παιδαγωγοί παράδιδαν τους νέους σε εταίρες ώστε να μυηθούν στην τέχνη του έρωτα. Αν και δεν υπάρχουν συγγράμματα για το τι συνέβαινε μπορούμε να εικάσουμε ότι η εταίρα (ιέρεια ή ιερόδουλη) η ποία ήταν γυναίκα απείρου κάλλους, εξέχουσας μόρφωσης, ανεξάρτητη και συμμετείχε στα κοινά, συζούσε με τον νεαρό στον δικό της χώρο και εκεί τον μάθαινε για την μουσική, την ποίηση την συντροφικότητα και τον έρωτα.
Στόχος πάντα ο τέλειος έρωτας. Οτιδήποτε λιγότερο οδηγούσε στην διαστροφή. Πολλοί Αθηναίοι οδηγήθηκαν στην διαστροφή ελάχιστοι δε στο τέλειο έρωτα και ήταν όλα θέμα παιδείας.
Μια παιδεία η οποία σήμερα έχει θεωρηθεί ως πρόστυχη, μια παιδεία η οποία περιορίζεται στους κινδύνους που ελλοχεύουν από την πράξη του έρωτα. Σίγουρα οι χριστιανικές μας καταβολές που επικαλούνται την αγνότητα και καταδικάζουν οτιδήποτε το αισχρό και επαίσχυντο φαίνεται να μην έχουν καταφέρει να πείσουν την κοινωνία να αποβάλει εκείνα τα θεάματα που λογικά τίποτα δεν προσφέρουν αλλά σπιλώνουν. Ίσως, μας έχει στερηθεί μια παιδεία που η απουσία της έχει δώσει τροφή στις βιομηχανίες πορνογραφικού υλικού, στο εμπόριο λευκής σαρκός στην έξαρση την πορνείας και τέλος στην μεγαλύτερη μάστιγα του αιώνα.
Την συνεχή αναζήτηση ερωτικού συντρόφου.
Ο θεός Έρωτας ήταν λοιπόν από τους σημαντικότερους θεούς της αρχαιότητας, μια από τις τρεις θεότητες που δημιούργησαν τον κόσμο, σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησίοδου, που περιγράφει την καταγωγή των θεών. “Εν αρχή ην το Χάος” κατά τον Ησίοδο. Τρία στοιχεία όμως συνυπάρχουν, το Χάος, η Γαία και ο Έρωτας. Ο Έρωτας δε γεννά αλλά ενθαρρύνει και διευκολύνει τη γέννηση και τη δημιουργία. Από το Χάος γεννήθηκαν το Έρεβος και η Νύχτα, ενώ τα παιδιά τους ήταν ο Αιθέρας και η Ημέρα.
Δεν θα επιθυμούσα να αναλύσω την μυθολογική πτυχή του, αλλά να σταθώ σε ένα σημείο που πραγματικά με εντυπωσίασε. Την βαρύτητα την οποία έδιδαν οι αρχαίοι Έλληνες στην γνώση και σεξουαλική διαπαιδαγώγήση των νέων. Είχαν αναγνωρίσει πόσο σημαντικό ήταν για ένα νέο που θα ερωτευτεί να μην πιαστεί απροετοίμαστος. Το ερωτικό αίσθημα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την αρχή μύησης του νέου/α σε ένα κόσμο ηδονής, πάθους, αισθημάτων και αισθήσεων. Ένα κόσμο όπου ο νέος με τις εμπειρίες που είχε αποκτήσει θα μπορούσε να βιώσει τον τέλειο έρωτα, να αγαπήσει και να αγαπηθεί πετυχαίνοντας μια αρμονία που θα δάμαζε τα πρωτόγονα αισθήματα που τον οδηγούν απλά, σε ζευγάρωμα και αναπαραγωγή.
Αυτή η διαδικασία κατείχε σημαντική θέση στην παιδεία των Ελλήνων, γι’ αυτό άλλωστε οι παιδαγωγοί παράδιδαν τους νέους σε εταίρες ώστε να μυηθούν στην τέχνη του έρωτα. Αν και δεν υπάρχουν συγγράμματα για το τι συνέβαινε μπορούμε να εικάσουμε ότι η εταίρα (ιέρεια ή ιερόδουλη) η ποία ήταν γυναίκα απείρου κάλλους, εξέχουσας μόρφωσης, ανεξάρτητη και συμμετείχε στα κοινά, συζούσε με τον νεαρό στον δικό της χώρο και εκεί τον μάθαινε για την μουσική, την ποίηση την συντροφικότητα και τον έρωτα.
Στόχος πάντα ο τέλειος έρωτας. Οτιδήποτε λιγότερο οδηγούσε στην διαστροφή. Πολλοί Αθηναίοι οδηγήθηκαν στην διαστροφή ελάχιστοι δε στο τέλειο έρωτα και ήταν όλα θέμα παιδείας.
Μια παιδεία η οποία σήμερα έχει θεωρηθεί ως πρόστυχη, μια παιδεία η οποία περιορίζεται στους κινδύνους που ελλοχεύουν από την πράξη του έρωτα. Σίγουρα οι χριστιανικές μας καταβολές που επικαλούνται την αγνότητα και καταδικάζουν οτιδήποτε το αισχρό και επαίσχυντο φαίνεται να μην έχουν καταφέρει να πείσουν την κοινωνία να αποβάλει εκείνα τα θεάματα που λογικά τίποτα δεν προσφέρουν αλλά σπιλώνουν. Ίσως, μας έχει στερηθεί μια παιδεία που η απουσία της έχει δώσει τροφή στις βιομηχανίες πορνογραφικού υλικού, στο εμπόριο λευκής σαρκός στην έξαρση την πορνείας και τέλος στην μεγαλύτερη μάστιγα του αιώνα.
Την συνεχή αναζήτηση ερωτικού συντρόφου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
