Εσύ!

Βράδιαζε, και μου ζήτησες να πάμε μια βόλτα. Ετοιμαστήκαμε και ξεκινήσαμε για το Εθνικό Θέατρο. Διασχίσαμε την γέφυρα, ενώ ταυτόχρονα η θέα ήταν μαγευτική. Έκανε κρύο, όμως σε είχα αγκαλιά. Κάποια στιγμή γύρισες και φίλησες. Το φιλί σου είναι πάντα τόσο ζεστό και γεμάτο πάθος. Σε αγκάλιασα πιο σφικτά. Χαμογελούσες. Σου έχω πει ότι έχεις όμορφο χαμόγελο?

Φτάσαμε στην απέναντι όχθη και μπήκαμε σ’ ένα βιβλιοπωλείο. Σε παρακολουθούσα που διάλεγες βιβλία. Πάντα διαλέγεις τα κλασσικά, τα δοκιμασμένα, χωρίς εκπλήξεις και πάντα με εγγυημένο αποτέλεσμα. Γνωρίζω ότι σου αρέσει το διάβασμα, σου αρέσει ένα καλό βιβλίο όπως ένα καλό μπουκάλι κρασί (αν και δεν πίνεις συχνά ). Πάντα αναζητείς την ποιότητα, δεν κάνεις εκπτώσεις. Άλλωστε γνωρίζεις πολύ καλά το εαυτό σου για να τον παραμυθιάζεις. Είναι αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που σε κάνουν ξεχωριστή, είναι αυτές οι μικρές στιγμές που με κάνουν να νιώθω μαζί σου υπέροχα.

Προχωρήσαμε προς Εθνικό Θέατρο. Σε είχα αγκαλιά ενώ η μαγεία του τοπίου εξακολουθούσε να μας περιβάλλει. Όταν φτάσαμε πήγαμε για ένα ποτό στο μπαρ, ενώ παρακολουθούσαμε τους μουσικούς που τα μάζευαν. Μιλήσαμε, γελάσαμε, ήμασταν ελεύθεροι από κάθε έννοια σκέψη ή άγχος. Πάντα έχεις τον τρόπο σου να μεταδίδεις αυτή σου την ανεμελιά, αυτό το αίσθημα την απόλυτης ελευθέριας κάτι που εγώ έχω μεγάλη ανάγκη. Νιώθω την ανάγκη να σε παρατηρώ συνεχώς. Να σε φωτογραφίζω. Ο τρόπος που κινείσαι, ο τρόπος που εκφράζεσαι, ο τρόπος που χαμογελάς, ο τρόπος που με κοιτάς, ο τρόπος που προκαλείς μια συζήτηση, με γοητεύουν. Πολλές φορές νιώθω τον εαυτό μου πολύ φτωχό για να συνεισφέρω σε αυτά που εσύ τόσο απλόχερα δίνεις.

Δεν επιθυμώ να φιλοσοφήσω μια υπέροχη ανάμνηση, απλά να την καταγράψω. Λίγες φορές είχα την ανάγκη να κρατήσω αναμνήσεις όσο το δυνατό πιο ζωντανές. Όταν αναπολώ τις μέρες που ήμασταν μαζί, χαμογελώ, αυθόρμητα και αβίαστα. Ναι αυθόρμητα και αβίαστα!

Το βάπτισμα

Κάποια πράγματα πρέπει να ειπωθούν γιατί σίγουρα η μέχρι στιγμής συμπεριφορά μας δεν μπορούσε να προμηνύει κάτι τέτοιο ενώ δεν θέλω να καβγαδίσω, να έρθω σε αντιπαράθεση με εσάς, τους ανθρώπους που αγάπησα και με αγάπησαν περισσότερο και από τους γονείς μου. Νιώθω ντροπή βρισκόμενος απέναντί σας για την κατάντια μας και σίγουρα θα έχετε κάθε δίκαιο να νιώθετε ότι σας έχω απογοητεύσει.

Δεν μπορώ να μιλήσω για την X διότι έχει τις δικές της σκέψεις, παράπονα και πιστεύω για τι μπορεί να πήγε λάθος, όμως εγώ έχω υποχρέωση να ξεκαθαρίσω το τι συμβαίνει μαζί μου. Προσωπικά εκτιμώ ότι το πρόβλημα έχει ξεκινήσει από πολύ παλιά ίσως και από την αρχή του γάμου. Σημαντικό πρόβλημα στην σχέση μας ήταν το γεγονός ότι εσείς είχατε συνεισφέρει το σπίτι ενώ οι δικοί μου δεν είχαν συνεισφέρει σχεδόν τίποτα. Πάντοτε η X φρόντιζε να μου υπενθυμίζει ότι το σπίτι είναι δικό της, ότι μπορούσε η ίδια να μεγαλώσει το μωρό χωρίς την βοήθεια μου και σε περίπτωση διαφωνίας πάντα η λύση ήταν απλή, να φύγω από το σπίτι. Η επιθυμία της να φύγω από το σπίτι ήταν συνεχής ενώ τις πλείστες φορές την αγνοούσα και δεν επέτρεψα ποτέ να φανεί ότι υπάρχει οποιοδήποτε πρόβλημα.

Αυτά περίπου ήταν ο πρόλογος που είχα υπόψη μου να ξεκινήσω την συζήτηση με τα πρώην πεθερικά πριν από αρκετό καιρό. Τα σκέφτομαι και αναλογίζομαι πόσο λάθος ήμουν. Η συνάντηση έγινε σε πολύ άσχημο κλίμα, Καθόμασταν σε μια μικρή κουζίνα, και ο πεθερός αρκετά εξαγριωμένος μου ζητούσε το λόγο. Προσπάθησα να ξεκινήσω το διάλογο όπως το είχα σκεφτεί αλλά τα πράγματα είχαν πάρει τον δρόμος τους. Δεν υπήρχε σημασία τι έλεγα εγώ, αλλά ότι εγώ πρώτος ήθελα να φύγω και απλά το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν αν έχω φιλενάδα.

Τελικά το βράδυ κατέληξε στα χειρότερα, εμένα να επιμένω στην αρχική μου τοποθέτηση και αυτούς να ψάχνονται για το γιατί. Δηλαδή μια τρύπα στο νερό.