“Be careful for what you wish for, because when the wish comes true, you may not like the outcome”
Την πιο πάνω φράση συνήθιζε να λεει ένας καθηγητής μας τότε που φοιτούσα στο Πανεπιστήμιο. Μια φράση που επαληθεύτηκε πολλές φορές στο μέλλον. Η θεατρική παράσταση που παρακολούθησα το βράδυ του Σαββάτου, τελικά αφορούσε αυτή την φιλοσοφία, που για να είμαι ειλικρινείς, ο αλληγορικός τρόπος που είχε αποδοθεί στο δρώμενο δεν άφηναν περιθώριο στο μυαλό να εξοκείλει.
Το μπαρ των χαμένων ψυχών αρχίζει με τον ετοιμοθάνατο να ζητεί από τον καλύτερο του φίλο να διορθώσει ένα λάθος που είχε κάνει χρόνια πριν. Ο φίλος του δέχεται και ξεκινά ένα ταξίδι που τον πάει στο Μπαρ των Χαμένων ψυχών εκεί όπου οι επιθυμίες παίρνουν σάρκα και οστά. Εκεί στο μπαρ θα γνωρίσουμε πόρνες, προαγωγούς, κλέφτες, πολιτικούς, αστυνομικούς, δολοφόνους που στην κάποτε είχαν, κατά την κοινωνία «έντιμο βίο».
Το ερώτημα πλανάται συνεχώς, μήπως υπάρχει το μπαρ των χαμένων ψυχών ή μήπως στο μπαρ της ψυχής φιλοξενούμε όλους αυτούς του χαρακτήρες αποτέλεσμα του δικού μας βίου?
Ίσως τελικά ο πραγματικός μας εαυτός να πλανάται μέσα στις χαμένες ψυχές των προσωπικών μας επιθυμιών που πολλές φορές είναι και αυτές πλασματικές φτιαγμένες από τις ψεύτικες απαιτήσεις της κοινωνίας μας. Εάν ανοίξεις ένα έντυπο ευρείας κυκλοφορίας, περιοδικό ή κάποια κοσμοπολίτικη φυλλάδα θα δούμε ότι όλα προάγουν ένα δαπανηρό τρόπο ζωής που για τους περισσότερους μας φαντάζουν ουτοπία, όμως δεν παύουν να μας οικοδομούν το κίνητρο για να τα βιώσουμε. Σε αυτά τα έντυπα θα παρακολουθούμε ένα τρόπο ζωής γεμάτο χλιδή και πολυτέλεια, ένα κόσμο φανταχτερό και πλούσιο, ένα κόσμο όπου το χρήμα είναι κριτήριο κοινωνικής στάθμης. Έντυπα που διαφημίζουν αυτοκίνητα που δεν θα αγοράσουμε ποτέ, ανθρώπους που δεν θα γνωρίσουμε ποτέ, τόπους που δεν θα επισκεφτούμε ποτέ, σπίτια που δεν θα αποκτήσουμε ποτέ. Είναι γνωστό το κόλπο με το καρότο και το γαϊδούρι. Δεν «μας» θέλουν να τα αποκτήσουμε. Θέλουν να μας έχουν εξαρτώμενους της προσωπικής μας αφέλειας, ώστε να μπορούν να δικαιολογούν το έγκλημα που διαπράττουν πάνω στην προσωπικότητά μας.
Δεν γεννηθήκαμε για να πολεμάμε συνεχώς να αυξήσουμε τα εισοδήματά μας, δεν γεννηθήκαμε για να οδηγούμε τις ακριβές λιμουζίνες που μας προσφέρουν και ούτε γεννηθήκαμε να για είμαστε εξαρτήματα εκμεταλλεύσεις από τους ηγήτορες της κοινωνίας. Όταν συνειδητοποιούμε την πραγματικότητα απλά γινόμαστε μάρτυρες της κατάρρευσης των όσων έχουμε πιστέψει και αγωνιστεί γιατί απλά ποτέ δεν ήταν αξίες ζωής αλλά κατευθυντήριες γραμμές.
Όταν μια κοπέλα καταντά πόρνη, μήπως, θα διερωτηθούμε, ήταν γενετικά προγραμματισμένη? Όμως το περιβάλλον της, το κίνητρο για μια καλύτερη ζωή, η συσσώρευση πλούτου όπου διαμέσου αυτού θα πετύχει κοινωνική καταξίωση φαίνεται ότι είναι αρκετά για αποδεχτεί το εξευτελισμό του σώματος της. Μέχρι την ώρα που αντιλαμβάνεται ότι η θυσία ήταν μεγάλη και η πλάνη ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Όμως το παράδειγμα είναι χειροπιαστό. Τι συμβαίνει όταν έχουμε εκπορνεύσει τα ήθη μας στο βωμό εκείνου που η κοινωνία ονομάζει καταξίωση? Τι συμβαίνει όταν έχουμε υποθηκεύσει την ζωή μας, για να χρηματοδοτήσουμε την πλάνη που η «κοινωνία μας» διαθέτει προς πώληση? Τι γίνεται όταν ανακαλύψουμε ότι έχουμε εκχωρήσει το δικαίωμα να επιθυμούμε, και το αντικαταστήσαμε με το να αποζητούμε ουτοπίες?
Ίσως όταν βρούμε την δύναμη να επισκεφθούμε το μπαρ των χαμένων ψυχών, αναγνωρίσουμε και την δική μας χαμένη ψυχή. Δεν θα φαντάζει πλούσια, δυνατή και ωραία αλλά θα ομοιάζει με μια πόρνη θυμίζοντάς μας τα αισθήματα που έχουμε εκπορνεύσει, θα ομοιάζει με κλέφτη για να μας θυμίζει όλα όσα έχουμε κλέψει από τους γύρω μας για να συσσωρεύσουμε τον πολυπόθητο πλούτο, θα ομοιάζει με εγκληματία για να μας θυμίζει τα εγκλήματα που έχουμε διαπράξει για την διασφάλιση της κοινωνικής μας καταξίωσης.
Ας ελπίσουμε ότι όταν φθάσουμε στο μεταίχμιο της ζωής να υπάρχει ένας καλός φίλος που θα βοηθήσει να διορθώσουμε εκείνο το λάθος που είχαμε κάνει χρόνια πριν. Την μέρα που χάσαμε την ψυχή μας.
