Το θέμα είναι απλό, διαχρονικό, καθημερινό, μέχρι στιγμής ξένο για αρκετούς, κατάθεση ζωής για αυτούς που το έχουν βιώσει. Πως είναι να είσαι θύμα και πως είναι να είσαι ο θύτης? Πως είναι να ζεις με αυτή την γνώση. Πως είναι να γνωρίζεις ότι έχεις βιάσει την ψυχή ή το σώμα του άλλου και πως είναι να νιώθεις ότι σε έχει εξευτελίσει, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά?
Αυτή την προσπάθεια καταβάλουν οι ηθοποιοί του Θεάτρου Ένα. Διερωτήθηκα για την επιλογή των χαρακτήρων. Εθελοντής Πυροσβέστης – βαποράκι, Σκηνοθέτης και η βοηθός Γενική Εισαγγελέας. Φαίνεται ότι, ο επαγγελματικός προσανατολισμός τους υψώνει το διαχωριστικό τείχος ανάμεσα σε αυτό που πραγματικά είναι και ανάμεσα στην φιλική σχέση που διέπει τους άλλους δυο, κάτι που στην πορεία του έργου ισοπεδώνεται. Ένα βαποράκι που ζητά να μάθει τι είχε γίνει, ένα σκηνοθέτης που προσπαθεί αρχικά να αποτυπώσει το «έγκλημα» σε ευγενική γλώσσα όπως,
«έπραξα κάτι που ο κόσμος θα το έκρινε σκληρό, αλλά απέχει από το βιασμό»,
και στο τέλος η παραδοχή εκ μέρους του. Εκεί που φαίνεται ότι έχει τελειώσει, το βαποράκι αποκαλύπτει στο παλιό του φίλο ότι τον έχει μαγνητοφωνήσει. Μια ενέργεια με σκοπό την εκδίκηση. Θέλει να εκδικηθεί γιατί και ο ίδιος νιώθει πως έχει αδικηθεί. Ήταν ο πρώτος του έρωτα όμως αυτός δεν μπόρεσε να την πηδήξει. Τον χώρισε και προφανώς την πήδηξε ο καλύτερος φίλος. Γι αυτόν ήταν αδιανόητο ότι θα μπορούσε μια τέτοια ενέργεια να ήταν αποτέλεσμα αγάπης αλλά αποτέλεσμα βιασμού. Τα τελευταία δέκα χρόνια τον απασχολούσε και όπως αποδεικνύεται δεν ήταν το ενδιαφέρον για την κοπέλα, αλλά για την αποκατάσταση του πληγωμένου του εγωισμού. Ενός εγωισμού που έχει πέσει θύμα βιασμού.
Ο τρόπος της εξέλιξης του έργου αρκετά έξυπνος. Στην παρουσία της κοπέλας προσπαθεί να επιβεβαιώσει το εγκλήμα όμως αυτή δεν υποκύπτει στην πίεση. Αντιθέτως μεταφέρει την πίεση τόσο στον πρώτο έρωτά της και στον «βιαστή» της. Με ένα υποτιθέμενο τηλεφώνημα στην αστυνομία για καταγγελία ατόμου που μεταφέρει παράνομες ναρκωτικές ουσίες, και ατόμου που έχει παραδεχθεί ενδεχόμενο βιασμό αποκαλύπτεται το μέγεθος του εγκλήματος. Ο θεατής αντιλαμβάνεται πως δένουν οι ήρωες μεταξύ τους και πόσο μικροί τελικά είμαστε όλοι μπροστά στον πόνο ενός ατόμου που παρά τον εξευτελισμό του φέρεται μεγαλόψυχα.
Έχοντας υπόψη ότι μέσα σε τέσσερα λεπτά καταφθάνουν τα περιπολικά της αστυνομίας το βαποράκι αδειάζει τις ναρκωτικές ουσίες στην τουαλέτα. Για τα μάτια του νόμου είναι καθαρός. Μέσα σε τέσσερα λεπτά τι μπορεί να σβήσει ένας σκηνοθέτης που έχει διαπράξει ένα βιασμό δέκα χρόνια πριν?
Απόλυτος τίποτα.
Αυτή την προσπάθεια καταβάλουν οι ηθοποιοί του Θεάτρου Ένα. Διερωτήθηκα για την επιλογή των χαρακτήρων. Εθελοντής Πυροσβέστης – βαποράκι, Σκηνοθέτης και η βοηθός Γενική Εισαγγελέας. Φαίνεται ότι, ο επαγγελματικός προσανατολισμός τους υψώνει το διαχωριστικό τείχος ανάμεσα σε αυτό που πραγματικά είναι και ανάμεσα στην φιλική σχέση που διέπει τους άλλους δυο, κάτι που στην πορεία του έργου ισοπεδώνεται. Ένα βαποράκι που ζητά να μάθει τι είχε γίνει, ένα σκηνοθέτης που προσπαθεί αρχικά να αποτυπώσει το «έγκλημα» σε ευγενική γλώσσα όπως,
«έπραξα κάτι που ο κόσμος θα το έκρινε σκληρό, αλλά απέχει από το βιασμό»,
και στο τέλος η παραδοχή εκ μέρους του. Εκεί που φαίνεται ότι έχει τελειώσει, το βαποράκι αποκαλύπτει στο παλιό του φίλο ότι τον έχει μαγνητοφωνήσει. Μια ενέργεια με σκοπό την εκδίκηση. Θέλει να εκδικηθεί γιατί και ο ίδιος νιώθει πως έχει αδικηθεί. Ήταν ο πρώτος του έρωτα όμως αυτός δεν μπόρεσε να την πηδήξει. Τον χώρισε και προφανώς την πήδηξε ο καλύτερος φίλος. Γι αυτόν ήταν αδιανόητο ότι θα μπορούσε μια τέτοια ενέργεια να ήταν αποτέλεσμα αγάπης αλλά αποτέλεσμα βιασμού. Τα τελευταία δέκα χρόνια τον απασχολούσε και όπως αποδεικνύεται δεν ήταν το ενδιαφέρον για την κοπέλα, αλλά για την αποκατάσταση του πληγωμένου του εγωισμού. Ενός εγωισμού που έχει πέσει θύμα βιασμού.
Ο τρόπος της εξέλιξης του έργου αρκετά έξυπνος. Στην παρουσία της κοπέλας προσπαθεί να επιβεβαιώσει το εγκλήμα όμως αυτή δεν υποκύπτει στην πίεση. Αντιθέτως μεταφέρει την πίεση τόσο στον πρώτο έρωτά της και στον «βιαστή» της. Με ένα υποτιθέμενο τηλεφώνημα στην αστυνομία για καταγγελία ατόμου που μεταφέρει παράνομες ναρκωτικές ουσίες, και ατόμου που έχει παραδεχθεί ενδεχόμενο βιασμό αποκαλύπτεται το μέγεθος του εγκλήματος. Ο θεατής αντιλαμβάνεται πως δένουν οι ήρωες μεταξύ τους και πόσο μικροί τελικά είμαστε όλοι μπροστά στον πόνο ενός ατόμου που παρά τον εξευτελισμό του φέρεται μεγαλόψυχα.
Έχοντας υπόψη ότι μέσα σε τέσσερα λεπτά καταφθάνουν τα περιπολικά της αστυνομίας το βαποράκι αδειάζει τις ναρκωτικές ουσίες στην τουαλέτα. Για τα μάτια του νόμου είναι καθαρός. Μέσα σε τέσσερα λεπτά τι μπορεί να σβήσει ένας σκηνοθέτης που έχει διαπράξει ένα βιασμό δέκα χρόνια πριν?
Απόλυτος τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
πυρ, κατά βούληση