Είμαστε φίλοι?

Μελετώντας το Λεξικό κατάφερα να εντοπίσω μια απλή αλλά ουσιαστική ερμηνεία του τι είναι φίλος. Δηλώνει την εντάξει ενός ατόμου στην ίδια κοινωνική ομάδα ή την σχέση που προκύπτει μετά από φιλοξενία.

Ως τέτοια ερμηνεία δεν μου είναι καθόλου παράξενο το γεγονός, ότι έχουν χρησιμοποιηθεί τόσα επίθετα για προσδιορίσουν την κατηγορία στην οποία θα εντάξουμε κάποιον φίλο. Άγνωστος, Άσπονδος, ‘Έμπιστος, Καλός, Πιστός, Πραγματικός, Πολύτιμος. Ένας φίλος είναι πάντα ευπρόσδεκτος και κατά γενική ομολογία είναι (σχεδόν πάντα) καλά νέα. Όπως έλεγαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι η φιλία είναι διπλή χαρά και μισή λύπη. Άνθρωπος ανίκανος να προσδιορίσει τους φίλους του είναι κοινωνικά νεκρός.

Στον φίλο η σχέση δεν προσδιορίζεται από το συναίσθημα. Δεν τον έχεις ερωτευτεί, δεν τρέφεις αγάπη. Είναι εκεί, έτοιμος να σε στηρίξει ,όχι από ιδιοτέλεια αλλά από ένα παράξενο αίσθημα αφοσίωσης. Η μεγαλύτερη όμως αρετή είναι ότι μπορείς να μοιράζεσαι με ένα φίλο όχι μόνο τις σκέψεις, το πόνο ή την χαρά αλλά το ίδιο σου το είναι. Με ένα πραγματικό φίλο μπορείς να μοιραστείς ακόμα και την σιωπή.

Η φιλία δεν δημιουργείται από συμβατική υποχρέωση, ούτε ορίζεται. Γεννιέται μεγαλώνει, δοκιμάζεται και μένει αθάνατη. Δεν ρωτάς αν κάποιος είναι φίλος. Το γνωρίζεις και ο καθένας μπορεί να απαντήσει για το εαυτό του.

Οπόταν δεν θα μπορούσα ποτέ να θεωρήσω ότι είμαι κατά 60% φίλος κανενός, όπως δεν μπορεί καμιά γυναίκα να είναι κατά 40% έγκυος.

Ένα παιδί αγκαλιάζει το φεγγάρι

Δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη σχέση με την κόρη. Οι υποχρεώσεις, οι πολλές ώρες εργασίας με κρατούσαν μακριά από την οικογένεια. Η μέρα μου ξεκινά στις 06:30 και τελειώνει στις 22:30. Ειρωνικά θα έλεγα, στην θεωρεία η οικογένεια υπάρχει. Στην πράξη όμως νιώθω ότι οι υποχρεώσεις μας έχουν οδηγήσει σε δρόμους που πώρρο απέχουν από αυτό, που τουλάχιστον εγώ βίωσα ως οικογένεια, κατά τα παιδικά μου χρόνια.

Την Κυριακή που μας πέρασε μου δόθηκε η ευκαιρία να αξιοποιήσω κάποιο από τον χρόνο μου με την μικρή. Ομολογώ ότι έχω εκπλαγεί. Θα έπρεπε (όπως θεωρούσα) να την προσέχω για κάποιες ώρες μέχρι να επιστρέψει η μητέρα της από μια υποχρέωση στην δουλειά. Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό εάν ετοίμαζα ένα πρόγραμμα κάπως έτσι.

· Σινεμά – 1,5 ώρα
· Bowling – 1 ώρα
· Βόλτα στην παραλία 1ώρα
· Επιστροφή στο σπίτι – τηλεόραση.

Όταν έφθασε η ώρα που εγώ θα έπρεπε να υλοποιούσα το πιο πάνω πρόγραμμα, η μικρή μου είπε ότι δεν έχει καμία όρεξη για σινεμά και προτιμούσε να πάει Bowling με τις φίλες της. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ο τρόπος με τον οποίο επιχειρηματολογούσε ώστε να μπορέσω εγώ (ο ενήλικας) να κατανοήσω τις θέσεις της. Δεν φώναζε, δεν έκλαψε, επιχειρηματολόγησε. Μίλησε ίσος προς ίσων και διατύπωσε, με ώριμη σκέψη, τη θέση της.

Δεν επιθυμούσε να πάει στο Σινεμά διότι πρώτον, δεν ήθελε να δει μια παιδική ταινία η οποία είχε σαν θέμα τρωκτικά σε ρόλο πρακτόρων / ειδικών δυνάμεων, και δεύτερον μια οποιαδήποτε άλλη αγγλόφωνη ταινία θα δυσκολευόταν να διαβάζει τους υπότιτλους, ως εκ τούτου δεν θα μπορούσε να κατανοήσει την ταινία. To bowling αν και της αρέσει, είναι μια αφορμή για να βρεθεί με τις φίλες της, δεν είναι τόσο για το ανταγωνιστικό του αθλήματος , όσο η συνάντηση. « Δεν κάνουμε πρωτάθλημα» μου είπε, «διασκεδάζουμε την αδυναμία μας να παίξουμε σωστά».

Ξεκινήσαμε για τις Φοινικούδες, δεν υπήρχε κίνηση δεν μας πήρε πολύ να διασχίσουμε το παραλιακό μέτωπο. Εκεί που νόμιζα ότι η μάχη είχε χαθεί, μου ζήτησε να δούμε τα αεροπλάνα που προσγειώνονται. Πήγαμε στο Μακένζυ ακριβώς πίσω από το αεροδρόμιο. Αγοράσαμε παγωτό από το περίπτερο και βλέπαμε τα αεροπλάνα. Η χαρά που έκανε ήταν απερίγραπτη. Προσπαθούσε να τα εντοπίσει καθώς πλησίαζαν και μετά τα παρακολουθούσε μέχρι να προσγειωθούν. Φτάσαμε στο σημείο να εντοπίσουμε που ακριβώς πρέπει να σταθούμε ώστε να βρισκόμαστε κάτω ακριβώς από αεροπλάνο όταν αυτό προσγειώνεται. Παίξαμε στην παραλία και όταν κουράστηκε πήγαμε σπίτι.

Ήρθε στο γραφείο, όπου συνηθίζω να περνώ τις περισσότερες ώρες όταν είμαι σπίτι. Μου ζήτησε να παίξουμε ένα παιχνίδι με τις λέξεις. Η μικρή θα έγραφε λέξεις και εγώ θα έπρεπε να τις συντάξω με τέτοιο τρόπο ώστε να υπάρχει μια λογική σειρά, κάτι σαν ιστορία. Το βρήκα αρκετά διασκεδαστικό. Σιγά, σιγά βρέθηκα με την μικρή να συντάσσουμε το πρώτο μας ποίημα. Η μικρή επέλεξε λέξεις όπως χαμογελώ, αγαπώ, γελώ, χαρούμενα, αγκαλιάζω. Όμορφες λέξεις, λέξεις γεμάτες χαρά και αγάπη. Με ταξίδεψε στο φεγγάρι, με πέταξε στα αστέρια, με αγκάλιασε και τελικά με επέστρεψε πίσω γεμάτο ικανοποίηση. Απλά συνειδητοποίησα ότι εγώ είχα προσκληθεί στο κόσμο της, στο περιβάλλον της. Πέρασα ευχάριστα όχι γιατί εγώ το οργάνωσα αλλά επειδή το ήθελε η μικρή. Εγώ ήμουν ο φιλοξενούμενος.

Ο χρόνος πέρασε χωρίς να το καταλάβω ενώ για πρώτη φορά ένιωσα ότι έχω χάσει οκτώ καλά χρόνια από τη ζωή της μικρής. Είμαι απών, αλλά η μικρή μεγαλώνει, διαμορφώνει χαρακτήρα, βιώνει γεγονότα, δημιουργεί αναμνήσεις. Εγώ απλά είμαι απών.

Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ότι η μικρή είναι τελικά, αρκετά πιο μεγάλη.

Αναποδιές

Έχω ακούσει πολλές φορές να γίνεται αναφορά σε ανάποδη μέρα, λογικά διαρκεί μια μέρα δηλαδή κανένα 12ώρο. Στην δική μου την περίπτωση δεν βλέπω ακόμα το τέλος της δική μου αναποδιάς. Συγκεκριμένα.

11 Σεπτεμβρίου 2009

Το βράδυ της Κυριακής με επισκέφθηκαν οι γονείς. Μετά από σχεδόν τρεις μήνες καμίας απολύτως επαφής ήρθαν να με δουν. Προφανώς έφεραν μαζί τους όλη την γκίνια του κόσμου. Με το που έφυγαν παρατήρησα ότι το Merc. έχανε πετρέλαιο.

12 Σεπτεμβρίου 2009

Το επόμενο πρωί τηλεφώνησα στον μηχανικό να έρθει να παραλάβει το όχημα. Ως εδώ όλα καλά. Ξεκινώ για το γραφείο. Είχαμε συνάντηση με τους ελεγκτές. Δεν μπορούσα να φανταστώ κάτι χειρότερο . Μας είχαν παραδώσει δέκα-σελίδη αναφορά για τα στραβά του οργανισμού και προφανώς τα περισσότερα αφορούσαν το τμήμα μου. Καθόλου παράξενο εάν σκεφτείς ότι στο σύντομο παρελθόν είχα τις περισσότερες συγκρούσεις μαζί τους. Μάλλον είναι ο τρόπος τους να δείχνουν ότι έχουν την δύναμη για αντίποινα κάτι που φυσικά δεν με ενοχλεί καθόλου.

Το μεσημέρι πήγα για φαγητό στην Στοά του Δημήτρη, για να παραγγείλω μια μερίδα φασόλια βραστά με μισή μερίδα μαρίδες. Σε λίγη ώρα σερβίρεται το εκλεκτό έδεσμα. Σε κλάσματα δευτερολέπτου και χωρίς ακόμα να αντιληφθώ πως, το πιάτο με τα φασόλια βρέθηκε στο πάτωμα. Ελαφρώς εκνευρισμένος πληρώνω και ξεκινώ για το σπίτι. Τουλάχιστον εκεί θα ετοίμαζα κάτι γρήγορο πριν ξεκινήσουν οι υποχρεώσεις του απογεύματος. Φθάνοντας εκεί αντιλαμβάνομαι ότι δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα. Τηλεφωνώ στην ΑΗΚ και με ενημερώνουν ότι έχουν διακόψει την παροχή για αναβάθμιση του δικτύου. Μου αναφέρουν ότι σε μισή ώρα θα επαναφέρουν την παροχή. Στην μισή ώρα δεν παρατηρώ καμιά αλλαγή οπόταν τηλεφωνώ ξανά. Ο καινούργιος λειτουργός μου ανάφερε ότι η διακοπή δεν αφορούσε την περιοχή μας οπόταν μου ζήτησε να κοιτάξω τον γενικό διακόπτη. Όντως ήταν κλειστός. Οπόταν το επαναφέρω στην αρχική θέση και η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος είναι πλέον γεγονός.

Τηλεφωνώ στον μηχανικό για να μάθω το πρόβλημα με το όχημα. Μου λέει ότι πρέπει να αλλαχτεί η πόμπα του πετρελαίου ενώ έχουν εντοπίσει και πρόβλημα στις χούφτες των τροχών. Λίγο πολύ μου έβγαλε ένα λογαριασμό γύρω στα 800 ευρώ χωρίς ΦΠΑ και το όχημα θα μείνει μέσα για καμιά εβδομάδα περίπου. Τουλάχιστον σκέφτομαι, έχω το διαθέσιμο το άλλο.

13 Σεπτεμβρίου 2009

Το πρωί ξεκινώ για το σεμινάριο. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και ανοίγω την οροφή. Πριν προλάβει να κλείσει αποκόπτεται το πλαστικό από την οροφή και πρέπει να πάει σε ταπετσάρη για επιδιόρθωση. Ξεκινώ για Λευκωσία, και μετά για Λεμεσό. Φθάνοντας στο πελάτη αντιλαμβάνομαι ότι τα έγγραφα που είχε ζητήσει βρισκόντουσαν στο Merc. οπόταν ένιωθα κάπως ηλίθιος και ο δρόμος που έκανα ήταν άσκοπος. Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να δικαιολογηθώ ξεκινώ για Λάρνακα. Πηγαίνω στον ταπετσάρη οποίος ζητεί όπως το όχημα παραμείνει κοντά του μέχρι να επιδιορθωθεί η ζημιά. Οπόταν και τα δύο οχήματα είναι εκτός υπηρεσίας. Ακολούθως πάω στο γραφείο για την συνάντηση που είχαμε σχετικά με την καφετέρια. Εν πρώτης φάνηκε ότι υπάρχει σοβαρή διάσταση απόψεων για την χρήση του χώρου ενώ οι προτάσεις εκτοξεύουν το κόστος στα ύψη κάτι που δεν είναι μέσα στον υφιστάμενο προγραμματισμό. Πέρα του ότι έχει χαθεί και το αρχικό λογότυπο, μετά από έξι μήνες δουλειά όλα πλέον πέφτουν στο κενό.

14 Σεπτεμβρίου 2009

Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Από τις τρεις το πρωί είμαι ξύπνιος και προσπαθώ να δουλέψω. Οι σκέψεις δεν με αφήνουν να συγκεντρωθώ. Κατά τις έξι ξεκινώ για Λευκωσία. Το μόνο διαθέσιμο όχημα είναι αυτό που χρησιμοποιώ για το ποδόσφαιρο. Φτάνω στην Λευκωσία. Μου τηλεφωνεί ο πελάτης που του είχα υποσχεθεί να του παραδώσω κάτι έγγραφα. Διαπιστώνω ότι τα έγγραφα είναι στο αυτοκίνητο που έχω στον ταπετσάρη. Τα είχα τοποθετήσει στο αυτοκίνητο για να μην τα ξεχάσω και τελικά τα άφησα. Για ακόμα μια φορά νιώθω ηλίθιος.

Ακολούθως ο ταπετσάρης με πήρε τηλέφωνο να μου πει ότι πρώτα φορά θα επιδιορθώσει πλαστικό σε παρόμοιο τύπου όχημα οπόταν οψόμεθα για την συνέχεια, και ο μηχανικός του άλλου αυτοκίνητου δεν είναι σίγουρος για το αποτέλεσμα.

Πραγματικά δεν ξέρω τι να υποθέσω.