25 Πέμπτη Μαρτίου (Όπως το λέει η λέξη «Πέμπτη»)

Το τελευταίο καιρό χαρακτηρίζομαι από μια χαλαρότητα, αφηρημάδα και γενικά μια απροθυμία προς την εργασία. Τόσο την Τετάρτη όσο και την Πέμπτη αναλώθηκα σε δραστηριότητες άλλες από αυτές που θα καταχωρούνταν στην κατηγορία «εργασία».

Πήγα στην έκθεση του ζωγράφου Χουάν Μιρό. Πρώτη φορά πάω σε έκθεση ζωγράφου που αντιπροσωπεύει τον σουρεαλισμό. Πρέπει να ομολογήσω ότι τα έργα που εκθέτονται αφορούν τα πιο πρόσφατα που είχε ζωγραφίσει και ο ίδιος είχε την πολυτέλεια να εκφράσει ότι επιθυμούσε. Είναι μια μορφή ζωγραφικής που δεν στοχεύει στο να παραδώσει ένα κατανοητό αποτέλεσμα στον θεατή αλλά να παρουσιάσει τον τρόπο αντίληψης του καλλιτέχνη για τα τεκταινόμενα που τον επηρεάζουν. Δεν θα έμπαινα στην λογική να κρίνω εάν οι πίνακες του αντικατοπτρίζουν κάτι το ακατανόητο προς εμένα ή αν η ζωγραφική του παραπέμπει σε παιδική χαρά, αλλά θα πρέπει να τονιστεί ο τρόπος με τον οποίο μπορείς να αναγνωρίσει ένα δικό του πίνακα. Ο ήλιος, το αστέρι, το πουλί η γυναίκα, είναι τα θέματα που χαρακτηρίζουν την ζωγραφική του τέχνη, καθώς και ο τρόπος που τα εκφράζει. Σύμβολα θα μπορούσε κάποιος να υποδείξει, σύμβολα του δικού του υποσυνείδητου. Το μαύρο κυριαρχεί στους πίνακες του. Ακόμα και ο ήλιος ζωγραφίζεται με μαύρο. Για μας ίσως να είναι ακατανόητο όχι όμως για ένα άνθρωπο που βίωσε δυο παγκοσμίους πολέμους και ένα εμφύλιο σπαραγμό.

Έκπληξη δε, μου προκάλεσε μια μικρή ομάδα ζωγράφων (ηλικίας 9-11 χρονών) η οποία με μεγάλη ευκολία ζωγράφιζε ότι έβλεπε. Όχι μόνο ζωγράφιζαν αυτά που έβλεπαν αλλά ήταν πλήρως κατανοητά.


Την Πέμπτη ενώ λογικά θα έπρεπε να οργάνωνα τις εκκρεμότητές μου προτίμησα να κοιμηθώ μέχρι το μεσημέρι. Αφού χόρτασα ύπνο αναλώθηκα στο να συγυρίσω τα DVD που μάζευα ή αγόραζα από καιρό. Κάθε DVD έχει την δική του ιστορία, κάθε έργο αντιπροσωπεύει και μια μικρή ανάμνηση με εξαίρεση ένα. Το TOP GUN. Δεν άργησα να βρω και να βάλω στο dvd player. Οι αναμνήσεις που είχαν ξυπνήσει ήταν πολλές. Θα ήμουν τότε γύρω στα 15 και θυμάμαι όλοι οι φίλοι μου είχα ξετρελαθεί με την εκείνα τα γυαλιά του ήλιου το μπουφάν και την μοτοσικλέτα μεγάλου κυβισμού. Ήταν μια εποχή που δεν είχαμε έννοιες ο κόσμος ήταν πολύ απλός ενώ τα βράδια είχαμε όλο το χρόνο του κόσμου να βλέπουμε τα αστέρια και να κάνουμε όνειρα. Να πετάξουμε μακριά, να έχουμε μια ζωή γεμάτη περιπέτειες, όμορφη και συνάμα μαγευτική. Δεν μπορώ να θυμηθώ για πόσο καιρό αυτή η ταινία συνόδευε τα όνειρά μας αλλά εκείνα τα χρόνια πλέον ανήκουν στο παρελθόν.

Δεν έχω πολλές όμορφες αναμνήσεις, όμως αυτές που έχω κερδίσει είναι για μένα ένας μικρός θησαυρός. Καλύτερα λίγες και καλές παρά πολλές και ανώφελες.

Περι έρωτος

Είχα την τύχη χθες να παρακολουθήσω μια διάλεξη με σχέση τον έρωτα. «Περί έρωτος» ονομαζόταν και περί έρωτος μάθαμε πολλά. Το πιο σημαντικό δε, καταλάβαμε πόσο μακράν απέχουμε από αυτό το υπέροχο δώρο.

Ο θεός Έρωτας ήταν λοιπόν από τους σημαντικότερους θεούς της αρχαιότητας, μια από τις τρεις θεότητες που δημιούργησαν τον κόσμο, σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησίοδου, που περιγράφει την καταγωγή των θεών. “Εν αρχή ην το Χάος” κατά τον Ησίοδο. Τρία στοιχεία όμως συνυπάρχουν, το Χάος, η Γαία και ο Έρωτας. Ο Έρωτας δε γεννά αλλά ενθαρρύνει και διευκολύνει τη γέννηση και τη δημιουργία. Από το Χάος γεννήθηκαν το Έρεβος και η Νύχτα, ενώ τα παιδιά τους ήταν ο Αιθέρας και η Ημέρα.

Δεν θα επιθυμούσα να αναλύσω την μυθολογική πτυχή του, αλλά να σταθώ σε ένα σημείο που πραγματικά με εντυπωσίασε. Την βαρύτητα την οποία έδιδαν οι αρχαίοι Έλληνες στην γνώση και σεξουαλική διαπαιδαγώγήση των νέων. Είχαν αναγνωρίσει πόσο σημαντικό ήταν για ένα νέο που θα ερωτευτεί να μην πιαστεί απροετοίμαστος. Το ερωτικό αίσθημα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την αρχή μύησης του νέου/α σε ένα κόσμο ηδονής, πάθους, αισθημάτων και αισθήσεων. Ένα κόσμο όπου ο νέος με τις εμπειρίες που είχε αποκτήσει θα μπορούσε να βιώσει τον τέλειο έρωτα, να αγαπήσει και να αγαπηθεί πετυχαίνοντας μια αρμονία που θα δάμαζε τα πρωτόγονα αισθήματα που τον οδηγούν απλά, σε ζευγάρωμα και αναπαραγωγή.

Αυτή η διαδικασία κατείχε σημαντική θέση στην παιδεία των Ελλήνων, γι’ αυτό άλλωστε οι παιδαγωγοί παράδιδαν τους νέους σε εταίρες ώστε να μυηθούν στην τέχνη του έρωτα. Αν και δεν υπάρχουν συγγράμματα για το τι συνέβαινε μπορούμε να εικάσουμε ότι η εταίρα (ιέρεια ή ιερόδουλη) η ποία ήταν γυναίκα απείρου κάλλους, εξέχουσας μόρφωσης, ανεξάρτητη και συμμετείχε στα κοινά, συζούσε με τον νεαρό στον δικό της χώρο και εκεί τον μάθαινε για την μουσική, την ποίηση την συντροφικότητα και τον έρωτα.

Στόχος πάντα ο τέλειος έρωτας. Οτιδήποτε λιγότερο οδηγούσε στην διαστροφή. Πολλοί Αθηναίοι οδηγήθηκαν στην διαστροφή ελάχιστοι δε στο τέλειο έρωτα και ήταν όλα θέμα παιδείας.

Μια παιδεία η οποία σήμερα έχει θεωρηθεί ως πρόστυχη, μια παιδεία η οποία περιορίζεται στους κινδύνους που ελλοχεύουν από την πράξη του έρωτα. Σίγουρα οι χριστιανικές μας καταβολές που επικαλούνται την αγνότητα και καταδικάζουν οτιδήποτε το αισχρό και επαίσχυντο φαίνεται να μην έχουν καταφέρει να πείσουν την κοινωνία να αποβάλει εκείνα τα θεάματα που λογικά τίποτα δεν προσφέρουν αλλά σπιλώνουν. Ίσως, μας έχει στερηθεί μια παιδεία που η απουσία της έχει δώσει τροφή στις βιομηχανίες πορνογραφικού υλικού, στο εμπόριο λευκής σαρκός στην έξαρση την πορνείας και τέλος στην μεγαλύτερη μάστιγα του αιώνα.

Την συνεχή αναζήτηση ερωτικού συντρόφου.

Μαύρο μαύρο και ακόμα λίγο πιο μαύρο

Τον τελευταίο καιρό όλα μου πάνε στραβά και ανάποδα. Είμαι γεμάτος θυμό, εκνευρίζομαι εύκολα και γενικά έχω χάσει κάθε ενδιαφέρον. Παραδοσιακά είχα ένα πολύ καλά δομημένο πρόγραμμα. Τα πάντα στην θέση τους δουλειά, γυμναστήριο, φαγητό, δουλειά. Δεν χρειαζόταν να σκεφτώ τίποτα άλλο παρά το επόμενο ραντεβού στην λίστα. Χαρά μου προκαλούσε ότι μικρό ή ασήμαντο θα μπορούσε να ελκύσει την προσοχή μου.

Αυτές τις μέρες νιώθω τόσο μαύρα που ακόμα και το καλά δομημένο πρόγραμμα μου, έχει καταρρεύσει. Θέλω να φωνάξω, να ξεσπάσω να τα ισοπεδώσω όλα. Θέλω πάω κάπου μόνος χωρίς να βλέπω ή να ακούω κανένα. Τις τελευταίες μέρες έχω τσακωθεί με τόσο κόσμο, σε σημείο που ούτε ακόμα και αυτό ,δεν μου προσφέρει τίποτα

Τίποτα απολύτως, ένα κενό, ένα κενό μαύρο και άραχνο. Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος αλλά δεν μπορώ να τα κρατήσω μέσα μου. Σιγά ,σιγά, νιώθω των εαυτό μου κομμάτι, κομμάτι να καταρρέει. Όσον και να θέλω να πειθαρχήσω αυτή την αισθηματική κατάντια δεν έχω πλέον τις δυνάμεις.

Προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε νέες δραστηριότητες όμως αυτές θέλουν ενέργεια και χρόνο και αυτή την στιγμή είμαι στο σκοτάδι. Νομίζω πως νιώθω το φως, αλλά δεν το βλέπω.

Δεν υπάρχει κάπου που μπορώ να με στείλω για format?