Είχα την τύχη χθες να παρακολουθήσω μια διάλεξη με σχέση τον έρωτα. «Περί έρωτος» ονομαζόταν και περί έρωτος μάθαμε πολλά. Το πιο σημαντικό δε, καταλάβαμε πόσο μακράν απέχουμε από αυτό το υπέροχο δώρο.
Ο θεός Έρωτας ήταν λοιπόν από τους σημαντικότερους θεούς της αρχαιότητας, μια από τις τρεις θεότητες που δημιούργησαν τον κόσμο, σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησίοδου, που περιγράφει την καταγωγή των θεών. “Εν αρχή ην το Χάος” κατά τον Ησίοδο. Τρία στοιχεία όμως συνυπάρχουν, το Χάος, η Γαία και ο Έρωτας. Ο Έρωτας δε γεννά αλλά ενθαρρύνει και διευκολύνει τη γέννηση και τη δημιουργία. Από το Χάος γεννήθηκαν το Έρεβος και η Νύχτα, ενώ τα παιδιά τους ήταν ο Αιθέρας και η Ημέρα.
Δεν θα επιθυμούσα να αναλύσω την μυθολογική πτυχή του, αλλά να σταθώ σε ένα σημείο που πραγματικά με εντυπωσίασε. Την βαρύτητα την οποία έδιδαν οι αρχαίοι Έλληνες στην γνώση και σεξουαλική διαπαιδαγώγήση των νέων. Είχαν αναγνωρίσει πόσο σημαντικό ήταν για ένα νέο που θα ερωτευτεί να μην πιαστεί απροετοίμαστος. Το ερωτικό αίσθημα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την αρχή μύησης του νέου/α σε ένα κόσμο ηδονής, πάθους, αισθημάτων και αισθήσεων. Ένα κόσμο όπου ο νέος με τις εμπειρίες που είχε αποκτήσει θα μπορούσε να βιώσει τον τέλειο έρωτα, να αγαπήσει και να αγαπηθεί πετυχαίνοντας μια αρμονία που θα δάμαζε τα πρωτόγονα αισθήματα που τον οδηγούν απλά, σε ζευγάρωμα και αναπαραγωγή.
Αυτή η διαδικασία κατείχε σημαντική θέση στην παιδεία των Ελλήνων, γι’ αυτό άλλωστε οι παιδαγωγοί παράδιδαν τους νέους σε εταίρες ώστε να μυηθούν στην τέχνη του έρωτα. Αν και δεν υπάρχουν συγγράμματα για το τι συνέβαινε μπορούμε να εικάσουμε ότι η εταίρα (ιέρεια ή ιερόδουλη) η ποία ήταν γυναίκα απείρου κάλλους, εξέχουσας μόρφωσης, ανεξάρτητη και συμμετείχε στα κοινά, συζούσε με τον νεαρό στον δικό της χώρο και εκεί τον μάθαινε για την μουσική, την ποίηση την συντροφικότητα και τον έρωτα.
Στόχος πάντα ο τέλειος έρωτας. Οτιδήποτε λιγότερο οδηγούσε στην διαστροφή. Πολλοί Αθηναίοι οδηγήθηκαν στην διαστροφή ελάχιστοι δε στο τέλειο έρωτα και ήταν όλα θέμα παιδείας.
Μια παιδεία η οποία σήμερα έχει θεωρηθεί ως πρόστυχη, μια παιδεία η οποία περιορίζεται στους κινδύνους που ελλοχεύουν από την πράξη του έρωτα. Σίγουρα οι χριστιανικές μας καταβολές που επικαλούνται την αγνότητα και καταδικάζουν οτιδήποτε το αισχρό και επαίσχυντο φαίνεται να μην έχουν καταφέρει να πείσουν την κοινωνία να αποβάλει εκείνα τα θεάματα που λογικά τίποτα δεν προσφέρουν αλλά σπιλώνουν. Ίσως, μας έχει στερηθεί μια παιδεία που η απουσία της έχει δώσει τροφή στις βιομηχανίες πορνογραφικού υλικού, στο εμπόριο λευκής σαρκός στην έξαρση την πορνείας και τέλος στην μεγαλύτερη μάστιγα του αιώνα.
Την συνεχή αναζήτηση ερωτικού συντρόφου.
Ο θεός Έρωτας ήταν λοιπόν από τους σημαντικότερους θεούς της αρχαιότητας, μια από τις τρεις θεότητες που δημιούργησαν τον κόσμο, σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησίοδου, που περιγράφει την καταγωγή των θεών. “Εν αρχή ην το Χάος” κατά τον Ησίοδο. Τρία στοιχεία όμως συνυπάρχουν, το Χάος, η Γαία και ο Έρωτας. Ο Έρωτας δε γεννά αλλά ενθαρρύνει και διευκολύνει τη γέννηση και τη δημιουργία. Από το Χάος γεννήθηκαν το Έρεβος και η Νύχτα, ενώ τα παιδιά τους ήταν ο Αιθέρας και η Ημέρα.
Δεν θα επιθυμούσα να αναλύσω την μυθολογική πτυχή του, αλλά να σταθώ σε ένα σημείο που πραγματικά με εντυπωσίασε. Την βαρύτητα την οποία έδιδαν οι αρχαίοι Έλληνες στην γνώση και σεξουαλική διαπαιδαγώγήση των νέων. Είχαν αναγνωρίσει πόσο σημαντικό ήταν για ένα νέο που θα ερωτευτεί να μην πιαστεί απροετοίμαστος. Το ερωτικό αίσθημα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την αρχή μύησης του νέου/α σε ένα κόσμο ηδονής, πάθους, αισθημάτων και αισθήσεων. Ένα κόσμο όπου ο νέος με τις εμπειρίες που είχε αποκτήσει θα μπορούσε να βιώσει τον τέλειο έρωτα, να αγαπήσει και να αγαπηθεί πετυχαίνοντας μια αρμονία που θα δάμαζε τα πρωτόγονα αισθήματα που τον οδηγούν απλά, σε ζευγάρωμα και αναπαραγωγή.
Αυτή η διαδικασία κατείχε σημαντική θέση στην παιδεία των Ελλήνων, γι’ αυτό άλλωστε οι παιδαγωγοί παράδιδαν τους νέους σε εταίρες ώστε να μυηθούν στην τέχνη του έρωτα. Αν και δεν υπάρχουν συγγράμματα για το τι συνέβαινε μπορούμε να εικάσουμε ότι η εταίρα (ιέρεια ή ιερόδουλη) η ποία ήταν γυναίκα απείρου κάλλους, εξέχουσας μόρφωσης, ανεξάρτητη και συμμετείχε στα κοινά, συζούσε με τον νεαρό στον δικό της χώρο και εκεί τον μάθαινε για την μουσική, την ποίηση την συντροφικότητα και τον έρωτα.
Στόχος πάντα ο τέλειος έρωτας. Οτιδήποτε λιγότερο οδηγούσε στην διαστροφή. Πολλοί Αθηναίοι οδηγήθηκαν στην διαστροφή ελάχιστοι δε στο τέλειο έρωτα και ήταν όλα θέμα παιδείας.
Μια παιδεία η οποία σήμερα έχει θεωρηθεί ως πρόστυχη, μια παιδεία η οποία περιορίζεται στους κινδύνους που ελλοχεύουν από την πράξη του έρωτα. Σίγουρα οι χριστιανικές μας καταβολές που επικαλούνται την αγνότητα και καταδικάζουν οτιδήποτε το αισχρό και επαίσχυντο φαίνεται να μην έχουν καταφέρει να πείσουν την κοινωνία να αποβάλει εκείνα τα θεάματα που λογικά τίποτα δεν προσφέρουν αλλά σπιλώνουν. Ίσως, μας έχει στερηθεί μια παιδεία που η απουσία της έχει δώσει τροφή στις βιομηχανίες πορνογραφικού υλικού, στο εμπόριο λευκής σαρκός στην έξαρση την πορνείας και τέλος στην μεγαλύτερη μάστιγα του αιώνα.
Την συνεχή αναζήτηση ερωτικού συντρόφου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
πυρ, κατά βούληση