Θα μου λείψεις (…its not fun any more)

Μου ήταν αδύνατον να συνεχίσω μια συζήτηση η οποία είχε γεννηθεί στην βάση μιας λανθασμένης αντίληψης. Όλα ήταν τόσο καθαρά και όμως προσπαθούσαμε να στήσουμε το τείχος ανάμεσα μας. Προσπαθήσαμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι το τείχος υπάρχει εφόσον δεν μπορεί να συμφωνηθεί εκ των προτέρων κάτι και απλά δεν θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε. Αυτά συμβαίνουν μόνο στις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις και ιδιαίτερα όταν πρόκειται για επιχειρηματικές συμφωνίες.

Είχα θυμώσει, ένιωθα αδύνατος να συγκροτήσω τις σκέψεις μου. Εσύ όμως πάντα έχει τον τρόπο να ελίσσεσαι και γνωρίζεις ότι πάντα μπορείς να ρωτάς για οικονομικά θέματα για να συντηρείς το ενδιαφέρον μου ανεξαρτήτως αν για σ ‘ ένα αυτά δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα και το εκτιμώ.

Ήξερα ότι το περιβάλλον δεν βοηθούσε ιδιαίτερα, ζήτησα τον λογαριασμό και εσύ το είχες εκ λάβει σαν μια προσπάθεια από εμένα να φύγω. Ξέρω, οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις σε έχουν συνηθίσει σε συναντήσεις περιορισμένου χρόνου αλλά σου είχα υποσχεθεί ότι αυτό το βράδυ δεν υπήρχε τέτοιος περιορισμός.

Βγήκαμε έξω. Έκανε κρύο. Πραγματικά μισώ το κρύο. Όμως ήθελα να σε αποχαιρετήσω, προσπαθώντας να δείξω ότι το εξάμηνο σου ταξίδι στο εξωτερικό δεν θα με αφήσει ανεπηρέαστο. Πολλές φορές έχεις πει ότι διακρίνομαι για την αναισθησία μου, όμως αυτό δεν με εξαιρεί από το γεγονός ότι είμαι άνθρωπος με αισθήματα. Το κενό είναι δεδομένο. Σου έπιασα το χέρι, δεν ξέρω γιατί το έκανα όμως το ήθελα πάρα πολύ. Κράτησα το χέρι σου σφικτά και πραγματικά δεν με έννοιαζε για το τι θα έπρεπε να ειπωθεί ή αν κάτι ειπώθηκε σωστά ή όχι. Σε αγκάλιασα και σε φίλησα στο μέτωπο.

Καθίσαμε στο αυτοκίνητο, άλλωστε το κρύο δεν θα μας αγνοούσε όπως προσπαθήσαμε εμείς να το αγνοήσουμε. Εξακολουθούσα να σου κρατώ το χέρι. Εσύ μιλούσες συνέχεια. Δεν είχε καμία σημασία πλέον. Ήσουν δίπλα μου, το μόνο που με απασχολούσε ήταν ότι δεν πέρασα αρκετό χρόνο μαζί σου. Απλά συνέχιζα να σου κρατώ το χέρι, λες και ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που έκανα κάτι τέτοιο. Ένιωθα χαρούμενος, ικανοποιημένος, γεμάτος. Προς στιγμή ένιωσα ότι ο χρόνος σταμάτησε.

Όλα τα καλά έχουν ένα τέλος. Ο ήχος των κλειδιών σου σήμανε και τέλος της τελευταίας μας συνάντησης. Δυστυχώς ο χρόνος δεν σταματά και η ζωή συνεχίζεται. Σου ζήτησα αν μπορώ να σε καληνυχτίσω, όμως με αποχαιρέτησες φιλικά.

Καλό ταξίδι, (γνωρίζεις ότι θα αναμένω.)