Ένα παιδί αγκαλιάζει το φεγγάρι

Δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη σχέση με την κόρη. Οι υποχρεώσεις, οι πολλές ώρες εργασίας με κρατούσαν μακριά από την οικογένεια. Η μέρα μου ξεκινά στις 06:30 και τελειώνει στις 22:30. Ειρωνικά θα έλεγα, στην θεωρεία η οικογένεια υπάρχει. Στην πράξη όμως νιώθω ότι οι υποχρεώσεις μας έχουν οδηγήσει σε δρόμους που πώρρο απέχουν από αυτό, που τουλάχιστον εγώ βίωσα ως οικογένεια, κατά τα παιδικά μου χρόνια.

Την Κυριακή που μας πέρασε μου δόθηκε η ευκαιρία να αξιοποιήσω κάποιο από τον χρόνο μου με την μικρή. Ομολογώ ότι έχω εκπλαγεί. Θα έπρεπε (όπως θεωρούσα) να την προσέχω για κάποιες ώρες μέχρι να επιστρέψει η μητέρα της από μια υποχρέωση στην δουλειά. Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό εάν ετοίμαζα ένα πρόγραμμα κάπως έτσι.

· Σινεμά – 1,5 ώρα
· Bowling – 1 ώρα
· Βόλτα στην παραλία 1ώρα
· Επιστροφή στο σπίτι – τηλεόραση.

Όταν έφθασε η ώρα που εγώ θα έπρεπε να υλοποιούσα το πιο πάνω πρόγραμμα, η μικρή μου είπε ότι δεν έχει καμία όρεξη για σινεμά και προτιμούσε να πάει Bowling με τις φίλες της. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ο τρόπος με τον οποίο επιχειρηματολογούσε ώστε να μπορέσω εγώ (ο ενήλικας) να κατανοήσω τις θέσεις της. Δεν φώναζε, δεν έκλαψε, επιχειρηματολόγησε. Μίλησε ίσος προς ίσων και διατύπωσε, με ώριμη σκέψη, τη θέση της.

Δεν επιθυμούσε να πάει στο Σινεμά διότι πρώτον, δεν ήθελε να δει μια παιδική ταινία η οποία είχε σαν θέμα τρωκτικά σε ρόλο πρακτόρων / ειδικών δυνάμεων, και δεύτερον μια οποιαδήποτε άλλη αγγλόφωνη ταινία θα δυσκολευόταν να διαβάζει τους υπότιτλους, ως εκ τούτου δεν θα μπορούσε να κατανοήσει την ταινία. To bowling αν και της αρέσει, είναι μια αφορμή για να βρεθεί με τις φίλες της, δεν είναι τόσο για το ανταγωνιστικό του αθλήματος , όσο η συνάντηση. « Δεν κάνουμε πρωτάθλημα» μου είπε, «διασκεδάζουμε την αδυναμία μας να παίξουμε σωστά».

Ξεκινήσαμε για τις Φοινικούδες, δεν υπήρχε κίνηση δεν μας πήρε πολύ να διασχίσουμε το παραλιακό μέτωπο. Εκεί που νόμιζα ότι η μάχη είχε χαθεί, μου ζήτησε να δούμε τα αεροπλάνα που προσγειώνονται. Πήγαμε στο Μακένζυ ακριβώς πίσω από το αεροδρόμιο. Αγοράσαμε παγωτό από το περίπτερο και βλέπαμε τα αεροπλάνα. Η χαρά που έκανε ήταν απερίγραπτη. Προσπαθούσε να τα εντοπίσει καθώς πλησίαζαν και μετά τα παρακολουθούσε μέχρι να προσγειωθούν. Φτάσαμε στο σημείο να εντοπίσουμε που ακριβώς πρέπει να σταθούμε ώστε να βρισκόμαστε κάτω ακριβώς από αεροπλάνο όταν αυτό προσγειώνεται. Παίξαμε στην παραλία και όταν κουράστηκε πήγαμε σπίτι.

Ήρθε στο γραφείο, όπου συνηθίζω να περνώ τις περισσότερες ώρες όταν είμαι σπίτι. Μου ζήτησε να παίξουμε ένα παιχνίδι με τις λέξεις. Η μικρή θα έγραφε λέξεις και εγώ θα έπρεπε να τις συντάξω με τέτοιο τρόπο ώστε να υπάρχει μια λογική σειρά, κάτι σαν ιστορία. Το βρήκα αρκετά διασκεδαστικό. Σιγά, σιγά βρέθηκα με την μικρή να συντάσσουμε το πρώτο μας ποίημα. Η μικρή επέλεξε λέξεις όπως χαμογελώ, αγαπώ, γελώ, χαρούμενα, αγκαλιάζω. Όμορφες λέξεις, λέξεις γεμάτες χαρά και αγάπη. Με ταξίδεψε στο φεγγάρι, με πέταξε στα αστέρια, με αγκάλιασε και τελικά με επέστρεψε πίσω γεμάτο ικανοποίηση. Απλά συνειδητοποίησα ότι εγώ είχα προσκληθεί στο κόσμο της, στο περιβάλλον της. Πέρασα ευχάριστα όχι γιατί εγώ το οργάνωσα αλλά επειδή το ήθελε η μικρή. Εγώ ήμουν ο φιλοξενούμενος.

Ο χρόνος πέρασε χωρίς να το καταλάβω ενώ για πρώτη φορά ένιωσα ότι έχω χάσει οκτώ καλά χρόνια από τη ζωή της μικρής. Είμαι απών, αλλά η μικρή μεγαλώνει, διαμορφώνει χαρακτήρα, βιώνει γεγονότα, δημιουργεί αναμνήσεις. Εγώ απλά είμαι απών.

Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ότι η μικρή είναι τελικά, αρκετά πιο μεγάλη.