Αυτός ο τίτλος θα πρέπει να είναι γνώριμος σε εσάς. Για μένα, γνώριμες είναι οι λέξει και τα διλήμματα. «Για πες, ποιος έφτιαξε τα πρέπει» . Εκτιμώ ότι όλα ισχύουν μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο, αλλά τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από την αξία που εμείς τους προσδίδουμε.
Διαβάζω ανελλιπώς το σύντομο κείμενο που συνοδεύει το περιοδικό σας. Πολλές φορές έχω πει στο έτερον μου ήμισυ ότι αγοράζουμε (πιθανός) ένα από τα πιο ακριβά περιοδικά, γιατί στις 100 τόσες σελίδες το μόνο ενδιαφέρον κείμενο είναι το δικό σας. Όμως σε αυτό το τεύχος έχετε χρησιμοποιήσει λέξεις με μεγάλη βαρύτητα και θεωρώ ότι στερήσατε πρώτιστος σε εσάς τις πραγματικές σας σκέψεις, γι’ αυτό άλλωστε αποφάσισα να γράψω μέσω του ηλεκτρονικού σας ταχυδρομείου. Εκτός, φυσικά, αν πρέπει να ετοιμάζεται αυτό το κείμενο στο συγκεκριμένο ύφος και λογικά σας έχει οδηγήσει σε κορεσμό. Οπόταν οι επιλογές των τίτλων και του κειμένου γίνονται με τρόπο μηχανικό, βιομηχανοποιημένο απλά και μόνο γιατί πρέπει.
Έχω προβληματιστεί αρκετά με την χρήση της λέξης «πρέπει». Για κάθε ένα «πρέπει» που γεννιέται ένα «γιατί» ή ένα καλό επιχείρημα πεθαίνει. Είμαστε η κοινωνία του «πρέπει». Έχουμε οικοδομήσει βιτρίνες με τα «πρέπει». Από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο σημαντικά. Θα μπορούσα να απαριθμήσω ένα εκατομμύριο «πρέπει». Είναι απίστευτο πως μια τόσο αδύνατη λέξη μας έχει κυριαρχήσει. Κάθε φορά που προκαλείς τον εαυτό σου για μια καλή απάντηση στα «πρέπει» που ορίζουν την ζωή σου διαπιστώνεις ένα κενό. Ακόμα και αν μάθουμε ποιος έφτιαξε τα «πρέπει» πως θα μας ωφελήσει αυτό?
Θεωρώ μέγα ειρωνεία, ότανθα έχουμε φτάσει στο μεταίχμιο της ζωής μας, να διαπιστώνουμε την πλάνη των «πρέπει» που μας έχουν συνοδεύσει. Όχι τόσο για μας, αλλά για τα νεαρά βλαστάρια της κοινωνίας που προσπαθήσαμε να τους τα εμπεδώσουμε ώστε (σαν μια μορφή εκδίκησης) να βιώσουν την δική μας μιζέρια. Εάν είχαμε (όπως λέει ο Καβάφης) δρόμο μακρύ γεμάτο περιπέτειες και γνώση, εκλεκτή συγκίνηση στο πνεύμα και στο σώμα, άφθονα ηδονικά μυρωδικά και τέλος ένα προορισμό, τότε τα «πρέπει» θα φάνταζαν κακόγουστα αστεία.
Το Μωσαϊκό της προσωπικής μου βιτρίνας έχει επενδυθεί με πολλά «πρέπει». Κατάφερα όμως να περάσω σε εκείνο τον ανήθικο, κατακριτέο κόσμο όπου τα πρέπει δεν επιβιώνουν. Δεν θεωρώ ότι έχω απειθαρχήσει, όμως έχω μάθει μην υποκρίνομαι και να μην κρίνω. Έμαθα να αναγνωρίζω τις αδυναμίες και να χαίρομαι γιατί δεν νιώθω παντοδύναμος. Έμαθα ότι δεν μπορώ να ορίσω τίποτα και ουδέποτε μου είχε δοθεί ο ρόλος του μικρού θεού. Έμαθα να είναι ευγνώμων για ότι μου δίνεται και το πιο σημαντικό να μην χρειάζομαι κάποιο λόγο για να πω σε άγνωστο «καλημέρα». Εσεις?
Καλή σας μέρα,
Διαβάζω ανελλιπώς το σύντομο κείμενο που συνοδεύει το περιοδικό σας. Πολλές φορές έχω πει στο έτερον μου ήμισυ ότι αγοράζουμε (πιθανός) ένα από τα πιο ακριβά περιοδικά, γιατί στις 100 τόσες σελίδες το μόνο ενδιαφέρον κείμενο είναι το δικό σας. Όμως σε αυτό το τεύχος έχετε χρησιμοποιήσει λέξεις με μεγάλη βαρύτητα και θεωρώ ότι στερήσατε πρώτιστος σε εσάς τις πραγματικές σας σκέψεις, γι’ αυτό άλλωστε αποφάσισα να γράψω μέσω του ηλεκτρονικού σας ταχυδρομείου. Εκτός, φυσικά, αν πρέπει να ετοιμάζεται αυτό το κείμενο στο συγκεκριμένο ύφος και λογικά σας έχει οδηγήσει σε κορεσμό. Οπόταν οι επιλογές των τίτλων και του κειμένου γίνονται με τρόπο μηχανικό, βιομηχανοποιημένο απλά και μόνο γιατί πρέπει.
Έχω προβληματιστεί αρκετά με την χρήση της λέξης «πρέπει». Για κάθε ένα «πρέπει» που γεννιέται ένα «γιατί» ή ένα καλό επιχείρημα πεθαίνει. Είμαστε η κοινωνία του «πρέπει». Έχουμε οικοδομήσει βιτρίνες με τα «πρέπει». Από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο σημαντικά. Θα μπορούσα να απαριθμήσω ένα εκατομμύριο «πρέπει». Είναι απίστευτο πως μια τόσο αδύνατη λέξη μας έχει κυριαρχήσει. Κάθε φορά που προκαλείς τον εαυτό σου για μια καλή απάντηση στα «πρέπει» που ορίζουν την ζωή σου διαπιστώνεις ένα κενό. Ακόμα και αν μάθουμε ποιος έφτιαξε τα «πρέπει» πως θα μας ωφελήσει αυτό?
Θεωρώ μέγα ειρωνεία, ότανθα έχουμε φτάσει στο μεταίχμιο της ζωής μας, να διαπιστώνουμε την πλάνη των «πρέπει» που μας έχουν συνοδεύσει. Όχι τόσο για μας, αλλά για τα νεαρά βλαστάρια της κοινωνίας που προσπαθήσαμε να τους τα εμπεδώσουμε ώστε (σαν μια μορφή εκδίκησης) να βιώσουν την δική μας μιζέρια. Εάν είχαμε (όπως λέει ο Καβάφης) δρόμο μακρύ γεμάτο περιπέτειες και γνώση, εκλεκτή συγκίνηση στο πνεύμα και στο σώμα, άφθονα ηδονικά μυρωδικά και τέλος ένα προορισμό, τότε τα «πρέπει» θα φάνταζαν κακόγουστα αστεία.
Το Μωσαϊκό της προσωπικής μου βιτρίνας έχει επενδυθεί με πολλά «πρέπει». Κατάφερα όμως να περάσω σε εκείνο τον ανήθικο, κατακριτέο κόσμο όπου τα πρέπει δεν επιβιώνουν. Δεν θεωρώ ότι έχω απειθαρχήσει, όμως έχω μάθει μην υποκρίνομαι και να μην κρίνω. Έμαθα να αναγνωρίζω τις αδυναμίες και να χαίρομαι γιατί δεν νιώθω παντοδύναμος. Έμαθα ότι δεν μπορώ να ορίσω τίποτα και ουδέποτε μου είχε δοθεί ο ρόλος του μικρού θεού. Έμαθα να είναι ευγνώμων για ότι μου δίνεται και το πιο σημαντικό να μην χρειάζομαι κάποιο λόγο για να πω σε άγνωστο «καλημέρα». Εσεις?
Καλή σας μέρα,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
πυρ, κατά βούληση