Θέλω

Θέλω να της μιλήσω. Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά γιατί την έχω συνέχεια στο μυαλό μου. Θέλω να ακούσω τη φωνή της, να μιλήσουμε για θέματα που προκαλούν χαρά. Τελείως αυθόρμητα, διαβάζοντας ένα ημαιλ που με έκανε να γελάσω, ήθελα να την πάρω τηλέφωνο και να την ακούσω να γελά. Θυμάμαι πολύ έντονα αυτή την εικόνα. Να γελά ενώ ταυτόχρονα να λάμπουν τα μάτια της. Όταν φέρνω αυτή την εικόνα στο μυαλό μου, πάντα χαμογελώ. Συχνά την φαντάζομαι στην αγκαλιά μου. Έχει ένα ιδιαίτερο τρόπο να ακουμπά στο στήθος μου, που με κάνει να νιώθω όμορφα, ζεστά. Θυμάμαι τον τρόπο που με αγκάλιαζε, τον τρόπο που με κοίταζε και πως ένιωθα όταν ήμασταν μαζί. Ξέρω, δεν μέναμε ώρες αγκαλιασμένοι αλλά πολλές φορές όταν ήμουν στον δικό της χώρο δεν ήθελα να φύγω. Σκέφτομαι συνεχώς πως θα ήταν να ήμασταν μαζί. Πως θα ήταν να ξέρω ότι έχω μια ζωή μπροστά μου μαζί της.

Απλά συνειδητοποιώ μέρα την μέρα ότι δεν θα ήθελα μόνο να το φανταστώ αλλά η επιθυμία μου να το ζήσω μεγαλώνει συνεχώς.

20:30

Είμαι γραφείο. Η ώρα είναι 20-12. Είναι ακόμη πολύ νωρίς για να επιστρέψω σπίτι. Δεν έχω όρεξη για δουλειά. Μισώ τον εαυτό μου όταν γίνετε αυτό. Οι σκέψεις όμως δεν με αφήνουν. Την σκέφτομαι συνεχώς . Ευτυχώς έχω δυο καλές φωτογραφίες της. Μιλάει στο τηλέφωνο. Είναι σοβαρή και συνάμα ενοχλημένη από τον γύρω θόρυβο που δεν την αφήνει να ακούσει καθαρά τι της λέει ο άλλος. Έχω ακόμα μια. Όμορφη αλλά αποτυχημένη. Όμορφη για την ώρα που την έβγαζα ο ήλιος έδυε με φόντο την θάλασσα, ενώ αυτή ακουμπούσε στο αυτοκίνητό μας. Αποτυχημένη, γιατί μόνο εγώ ξέρω ότι η είναι αυτή.

Την σκέφτομαι συνεχώς. Μου το έχει πει πολλές φορές ότι όλα τέλειωσαν, εγώ απέτυχα να ανταποκριθώ και τώρα είναι αργά. Μου λείπει και δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ πλέον αυτή μου την αποτυχία. Όχι δεν την μισώ, την αγαπώ. Ακόμα την φαντάζομαι να είναι δίπλα μου. Ακόμα κάνω όνειρα για μας.

Είμαι στο γραφείο και περιμένω ένα πελάτη. Δεν έχω προετοιαστεί για τίποτα όμως αν με ρωτησει «γιατί?» σίγουρα έχω μια καλή απάντηση. «Μου λείπει»