Ημερομηνίες

Φιλία και Έρωτας.

Στο γνωστό παραμύθι ο βάτραχος μεταμορφώνεται στον όμορφο πρίγκιπα. Κάπως έτσι θα μπορούσε μια φιλία να μεταμορφωθεί σε έρωτα. Δυστυχώς ακόμα και στα παραμύθια ο όμορφος πρίγκιπας δεν μεταμορφώνεται σε βάτραχο για να ζήσουνε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Έτσι και ο έρωτας να μην μπορεί να μεταμορφωθεί σε φιλία και να επιστεγάσει το επίλογο μιας ερωτικής σχέσης. Δεν επιθυμώ να απαξιώσω το ιδανικό της φιλίας αλλά δεν θα μπορούσα να βεβηλώσω το ιδανικό του έρωτα.

Προβληματίστηκα.

Άλλωστε γιατί να μην εξετάσω αυτό το ενδεχόμενο. «Κανένα πρόβλημα» Άλλωστε θα μπορούσα να δείξω την ανωτερότητα μου, την ανεξικακία, την άνεση μου να ξεπεράσω μια ερωτική σχέση και την δύναμη της ψυχικής μου υγείας να μπορώ να διατηρώ την ηρεμία μου χωρίς περιττές ζήλιες. Μήπως ακούγομαι φοβερά πολιτισμένος?
Δεν είμαι και δεν θα γίνω ποτέ. Ο έρωτας είναι απολίτιστος, πρωτόγονος και βάρβαρος. Πως θα το κάνουμε. Είναι δυνατόν με ένα άνθρωπο που έχεις μοιραστεί ότι πιο προσωπικό ότι πιο ενδόμυχο και ασύστολα αμαρτωλό να βγεις για ένα καφέ να πεις τα νέα σου και ακολούθως με ένα τυπικό χαμόγελο να ανανεώσουμε το ραντεβού μας σε αόριστο χρόνο? Απλά για να μην χανόμαστε?

Δεν προσβλέπω στον έρωτα σαν μια μορφή κοινωνικής συναναστροφής. Ο έρωτας είναι πάθος, άγριο και κτητικό. Αυτόν που ερωτεύεσαι δεν τον αποζητάς γιατί να γεμίσει κάποιες ώρες τις ημέρας, ή γιατί δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις αλλά θέλεις να γίνεις ένα μαζί του. Να τον νιώθεις και σε να νιώθει, να τον βιώνεις και να σε βιώνει. Να τον λατρέψεις και σε λατρέψει. Μετατρέπεται σε μια μορφή επικοινωνίας, εκεί όπου η σιωπή φωνάζει και ο λόγος χάνεται. Αν δεν υπάρχουν όλα αυτά δεν μπορούμε να μιλάμε για έρωτα αλλά για μια σχέση που κτίστηκε για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες μας. Όταν αυτές οι ανάγκες μας μπορούν να εξυπηρετηθούν από τρίτους τότε το καθεστώς μας μετατρέπεται σε «μη επιλέξιμη δαπάνη».

Ο έρωτας είναι ακραίος. Δεν ανταποκρίνεται στην λογική, δεν μετρά και δεν μετριέται. Δεν περιορίζεται και δεν διαμορφώνεται σε πλαίσιο. Οδηγεί σε ακραία χαρά, σε ακραία ελπίδα και ακραίο πόνο. Ο χωρισμός είναι πικρός, μαύρος και επίπονος. Ο έρωτας δεν είναι μια έννοια στο λεξικό, είναι συστατικό στοιχείο την ψυχή μας. Ίσως γι’ αυτό η καρδιά να τιμωρεί. Μπορώ με απόλυτη βεβαιότητα να πω ότι προτιμώ το βάρος, την οργή, την απογοήτευση και το κενό που συνοδεύουν τον χωρισμό παρά να προσποιούμαι ότι έχω ενδώσει σε μια ανέλπιστη, γελαστή και αθώα φιλία.

Ο έρωτας έχει το δικαίωμα να πεθάνει όσο πρόχειρος, άγαρμπος ή αποτυχημένος μπορεί να ήταν. Κανείς μας δεν μπορεί να του αποστερήσει το δικαίωμα να πεθάνει με αξιοπρέπεια.
…

Ειρωνεία.

Έχω ηρεμήσει.

Αυτές οι διακοπές έχουν λειτουργήσει ως παυσίπονο στην ήδη βεβαρημένη και επίπονη ρουτίνα μου. Οι πρώτες 24 ώρες έχουν περάσει και δεν με έχει ενοχλήσει κανείς. Δεν θα άφηνα κανένα ούτως ή άλλως. Τι διάολο διακοπές θα έκανα. Οι σκέψεις όμως δεν με αφήνουν. Θα ήθελα να τους ζητούσα να σεβαστούν το πολύτιμο αυτό μου χρόνο και να με επισκεφθούν ξανά την Δευτέρα. Είναι αδύνατον.

Την σκέφτομαι.

Χάνομαι μέσα στο πρόσφατο παρελθόν. Οι αναμνήσεις μαζί της μου προσφέρουν χαρά και ικανοποίηση. Και όμως. Μετά τις τελευταίες εξελίξεις νιώθω αποπροσανατολισμένος. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κέρδισα την μάχη και έχασα τον πόλεμο. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι εγώ εργάστηκα για το κέρδος άλλου. Νιώθω πολύ θυμωμένος.

Το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να προχωρήσω μπροστά. Δεν ήθελα να τελειώσει έτσι. Δεν ήθελα να τελειώσει καθόλου. Δεν με απασχολούν οι δικαιολογίες, δεν μπαίνω στην λογική να δω αν κάνουν νόημα ή απλά αν λέγονται έτσι για να υπάρχει κάτι. Οι αποφάσεις είναι σεβαστές και άμεσα εφαρμόσιμες.

Άλλωστε εγώ είμαι ευγνώμων για ότι έζησα και για ότι πήρα. Θα είμαι πάντα δίπλα σου, ψυχή τε και σωματι.

Σου αφιερώνω αυτό,

«Θέλουμε δεν θέλουμε, είμαστε όλοι δέσμιοι μια ευτυχίας,
Που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε.
Να από πού ξεπηδά η προαιώνια λύπη της αγάπης.»
Ελύτης.

Προ του τέλους...

Πρέπει

Νιώθω θυμό. Όμως δεν είμαι θυμωμένος. Νιώθω ότι για ακόμα μια φορά έχω επαναλάβει λάθη τα οποία έπρεπε να είχα αποφύγει. Είχα υποσχεθεί στο εαυτό μου ότι δεν θα τον έβγαζα από το απυρόβλητο για κανέναν και για κανένα λόγο. Στάθηκε αδύνατο. Έχει τον τρόπο της, το παραδέχομαι. Κάθε φορά που συναντιόμαστε υπόσχεται ο ένας στο άλλο ότι δεν θα παρασυρθούμε από τα συναισθήματά μας και θα παραμείνουμε φίλοι. Αυτό συνέβηκε τουλάχιστον τέσσερις φορές μέχρι σήμερα. Κάθε φορά που επιστρέφει συναντιόμαστε για να οριοθετήσουμε το μέτρο της φιλίας μας. Κάθε φορά το υπερβαίνουμε και παράλληλα υποσχόμαστε ότι με το που θα φύγει ξανά, θα το τερματίσουμε μια για πάντα. Η ίδια ιστορία και επαναλαμβάνεται.

Μήπως υπάρχει κάτι περισσότερο?