Αυτές οι διακοπές έχουν λειτουργήσει ως παυσίπονο στην ήδη βεβαρημένη και επίπονη ρουτίνα μου. Οι πρώτες 24 ώρες έχουν περάσει και δεν με έχει ενοχλήσει κανείς. Δεν θα άφηνα κανένα ούτως ή άλλως. Τι διάολο διακοπές θα έκανα. Οι σκέψεις όμως δεν με αφήνουν. Θα ήθελα να τους ζητούσα να σεβαστούν το πολύτιμο αυτό μου χρόνο και να με επισκεφθούν ξανά την Δευτέρα. Είναι αδύνατον.
Την σκέφτομαι.
Χάνομαι μέσα στο πρόσφατο παρελθόν. Οι αναμνήσεις μαζί της μου προσφέρουν χαρά και ικανοποίηση. Και όμως. Μετά τις τελευταίες εξελίξεις νιώθω αποπροσανατολισμένος. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κέρδισα την μάχη και έχασα τον πόλεμο. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι εγώ εργάστηκα για το κέρδος άλλου. Νιώθω πολύ θυμωμένος.
Το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να προχωρήσω μπροστά. Δεν ήθελα να τελειώσει έτσι. Δεν ήθελα να τελειώσει καθόλου. Δεν με απασχολούν οι δικαιολογίες, δεν μπαίνω στην λογική να δω αν κάνουν νόημα ή απλά αν λέγονται έτσι για να υπάρχει κάτι. Οι αποφάσεις είναι σεβαστές και άμεσα εφαρμόσιμες.
Άλλωστε εγώ είμαι ευγνώμων για ότι έζησα και για ότι πήρα. Θα είμαι πάντα δίπλα σου, ψυχή τε και σωματι.
Σου αφιερώνω αυτό,
«Θέλουμε δεν θέλουμε, είμαστε όλοι δέσμιοι μια ευτυχίας,
Που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε.
Να από πού ξεπηδά η προαιώνια λύπη της αγάπης.»
Ελύτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
πυρ, κατά βούληση