Φιλία και Έρωτας.

Στο γνωστό παραμύθι ο βάτραχος μεταμορφώνεται στον όμορφο πρίγκιπα. Κάπως έτσι θα μπορούσε μια φιλία να μεταμορφωθεί σε έρωτα. Δυστυχώς ακόμα και στα παραμύθια ο όμορφος πρίγκιπας δεν μεταμορφώνεται σε βάτραχο για να ζήσουνε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Έτσι και ο έρωτας να μην μπορεί να μεταμορφωθεί σε φιλία και να επιστεγάσει το επίλογο μιας ερωτικής σχέσης. Δεν επιθυμώ να απαξιώσω το ιδανικό της φιλίας αλλά δεν θα μπορούσα να βεβηλώσω το ιδανικό του έρωτα.

Προβληματίστηκα.

Άλλωστε γιατί να μην εξετάσω αυτό το ενδεχόμενο. «Κανένα πρόβλημα» Άλλωστε θα μπορούσα να δείξω την ανωτερότητα μου, την ανεξικακία, την άνεση μου να ξεπεράσω μια ερωτική σχέση και την δύναμη της ψυχικής μου υγείας να μπορώ να διατηρώ την ηρεμία μου χωρίς περιττές ζήλιες. Μήπως ακούγομαι φοβερά πολιτισμένος?
Δεν είμαι και δεν θα γίνω ποτέ. Ο έρωτας είναι απολίτιστος, πρωτόγονος και βάρβαρος. Πως θα το κάνουμε. Είναι δυνατόν με ένα άνθρωπο που έχεις μοιραστεί ότι πιο προσωπικό ότι πιο ενδόμυχο και ασύστολα αμαρτωλό να βγεις για ένα καφέ να πεις τα νέα σου και ακολούθως με ένα τυπικό χαμόγελο να ανανεώσουμε το ραντεβού μας σε αόριστο χρόνο? Απλά για να μην χανόμαστε?

Δεν προσβλέπω στον έρωτα σαν μια μορφή κοινωνικής συναναστροφής. Ο έρωτας είναι πάθος, άγριο και κτητικό. Αυτόν που ερωτεύεσαι δεν τον αποζητάς γιατί να γεμίσει κάποιες ώρες τις ημέρας, ή γιατί δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις αλλά θέλεις να γίνεις ένα μαζί του. Να τον νιώθεις και σε να νιώθει, να τον βιώνεις και να σε βιώνει. Να τον λατρέψεις και σε λατρέψει. Μετατρέπεται σε μια μορφή επικοινωνίας, εκεί όπου η σιωπή φωνάζει και ο λόγος χάνεται. Αν δεν υπάρχουν όλα αυτά δεν μπορούμε να μιλάμε για έρωτα αλλά για μια σχέση που κτίστηκε για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες μας. Όταν αυτές οι ανάγκες μας μπορούν να εξυπηρετηθούν από τρίτους τότε το καθεστώς μας μετατρέπεται σε «μη επιλέξιμη δαπάνη».

Ο έρωτας είναι ακραίος. Δεν ανταποκρίνεται στην λογική, δεν μετρά και δεν μετριέται. Δεν περιορίζεται και δεν διαμορφώνεται σε πλαίσιο. Οδηγεί σε ακραία χαρά, σε ακραία ελπίδα και ακραίο πόνο. Ο χωρισμός είναι πικρός, μαύρος και επίπονος. Ο έρωτας δεν είναι μια έννοια στο λεξικό, είναι συστατικό στοιχείο την ψυχή μας. Ίσως γι’ αυτό η καρδιά να τιμωρεί. Μπορώ με απόλυτη βεβαιότητα να πω ότι προτιμώ το βάρος, την οργή, την απογοήτευση και το κενό που συνοδεύουν τον χωρισμό παρά να προσποιούμαι ότι έχω ενδώσει σε μια ανέλπιστη, γελαστή και αθώα φιλία.

Ο έρωτας έχει το δικαίωμα να πεθάνει όσο πρόχειρος, άγαρμπος ή αποτυχημένος μπορεί να ήταν. Κανείς μας δεν μπορεί να του αποστερήσει το δικαίωμα να πεθάνει με αξιοπρέπεια.
…