Julie & Julia

Γενικά τα βράδια όταν επιστρέφω σπίτι, το μόνο που με ξεκουράζει είναι μια καλή ταινία στο DVD. Ειδικά όταν στο πελατολόγιο μου υπάρχει και ο αντίστοιχος πελάτης τότε η επίσκεψη στο κατάστημά του αποτελεί ηθική υποχρέωση. Κάτι σαν, το ένα χέρι νίβει το άλλο. Συνήθως ενοικιάζω περίπου 5 έργα την εβδομάδα. Μοναδικός όρος να μην τα έχω δει.

Το Σάββατο αν και είχα σχετικά μια κουραστική μέρα αποφάσισα να παρακολουθήσω το έργο Julie & Julia. Θα μπορούσα να πω το έργο ανήκει στην κατηγορία της ρομαντικής κωμωδίας. Τέτοιου είδους έργα δεν με ενθουσιάζουν όμως στο τέλος κατάφερε να με εκπλήξει ευχάριστα και να με συγκινήσει. Η υπόθεση του έργου είναι αρκετά απλή. Δύο παράλληλες ιστορίες, από τη μια η Julie του 1960, μια γυναίκα γύρω στα 50 με πάθος για την γαλλική κουζίνα και με αφορμή την τετράχρονη διαμονή της στο Παρίσι, μαθαίνει πώς να μαγειρεύει και στο τέλος να γράφει και να εκδίδει τις δικές τις μαγειρικές συνταγές. Από την άλλη η Julia του 2009 μια νεαρή συγγραφέας η οποία με αφορμή το βιβλίο μαγειρικών της Julia του 1960, βάζει σαν στόχο να εκτελέσει τις μαγειρικές του βιβλίου της εντός 365 ημερών, ενώ καταγράφει τα πάντα στο βλογ της.

Είπα ότι με συγκίνησε. Με αφορμή το έργο, διάφορες σκέψεις, αναμνήσεις περνούσαν από το μυαλό μου. Σίγουρα από την μια, δεν θα μπορούσα να ξεχάσω το κοκκινόψαρο με αγκινάρες που είχα απολαύσει στο Παρίσι πριν δυο εβδομάδες απέναντι από Λούβρο μαζί με ένα αγαπημένο φίλο, από την άλλη η αποτυχία της συνεργασίας για το καφέ είναι κάτι που συνεχώς με απασχολεί. Ο συνδετικός κρίκος είναι οι συνταγές. Αυτό που με ανησυχούσε για το καφέ ήταν ότι οι συμβαλλόμενοι που είχα την ευθύνη να το λειτουργήσουν , προέκυψε ότι τελικά δεν είχαν ιδέα από το πώς να φτιάχνεις ένα καλό καφέ. Δεν εννοώ φυσικά αυτά που ετοιμάζει η μηχανή αλλά να κατέχουν την τέχνη της ετοιμασίας ενός καλού καφέ αρχίζοντας από την επιλογή των κόκκων μέχρι και το τελικό προϊών. Τώρα αντιλαμβάνομαι γιατί υπήρχε η απαίτηση για την αγορά εκείνης της διπλής αυτόματης μηχανής του καφέ που στοίχιζε γύρω στα 6,500 ευρώ και μπορούσε να παράγει τα πάντα. Από απλό καφέ μέχρι τα πιο πολύπλοκα.

Με αφορμή το έργο αποφάσισα ότι με το νέο χρόνο το βλογ μου θα φιλοξενήσει κατά κύριο λόγο τις προσπάθειες μου για την ετοιμασία επιτυχημένων συνταγών που αφορούν το καφέ και μικρογεύματα. Οπόταν από την 01 του Ιανουαρίου του 2010 θα είναι ένας χρόνος δοκιμών.

Όπως συνηθίζω να λέω … και ο θεός βοηθός.

Ιστορίες Αιδοίου – Θέατρο Επαφή (24-11-2009)

Την Τρίτη είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τις Ιστορίες Αιδοίου από το Θέατρο Επαφή, μαζί με ένα καλό φίλο. Για όσους έχουν την απορία, ναι, το έργο αφορούσε το μουνί. Εκείνο το όργανο που σέρνει πλοία στην ξηρά.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για αυτή την παράσταση, όμως το ημαιλ που απέστειλε ο φίλος σε ένα από τους συντελεστές της παράστασης ήταν αρκετά εύστοχο. Το δημοσιεύω.

Ά. καλημέρα,

Όπως υποσχέθηκα, χθες ήμουν εκεί. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν χάσιμο χρόνου, αντιθέτως ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση προσεγγίζοντας ένα θέμα που ακόμα και στις μέρες μας θεωρείται ταμπού. Πρέπει να ομολογήσω ,ότι η απλότητα της υποκριτική σας δράσης έδεσε όμορφα μαζί με το κοινό δημιουργώντας μια οικειότητα ηθοποιού - θεατή που σπανίζει στις μέρες μας. Αυτή η οικειότητα ,την οποία πετύχατε σχετικά γρήγορα, μας έδωσε το εισιτήριο να αφεθούμε στα χέρια σας και να καθοδηγήσετε τα συναισθήματα μας με τον τρόπο που εξελισσόταν το δρώμενο.

Όλες σας γίνατε πρωταγωνίστριες η κάθε μια με τον δικό της τρόπο χωρίς κόμματα, παύλες, τελείες ή υποσημειώσεις και μεταφέρατε σε εμάς την γυναικεία αίσθηση, για αυτό που πολλοί ονομάζουν το λίκνο της ζωής. Δεν θα ήθελα να σας δώσω συγχαρητήρια για την παράστασή σας, αυτή άλλωστε ανήκει στο παρελθόν. Εύχομαι όμως το πάθος που επιδείξατε ενσαρκώνοντας τους ρόλους να μην το χάσετε ποτέ.

Σε ευχαριστώ για μια υπέροχη βραδιά

Φιλικά

TΙ ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΗ ΜΠΕΪΜΠΗ ΤΖΕΗΝ -Θέατρο Ανεμώνα (22-11-2009)

Την Κυριακή είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω το θεατρικό έργο, τι συνέβη στην μπέιμπη Τζέην. Η ιστορία αφορά δύο μεγάλες Stars του Hollywood που μοιράζονται την ίδια στέγη. Τυπικά η Τζεην ανέλαβε τον άχαρο ρόλο να φροντίζει την μεγαλύτερη της αδελφή Μπλαντς που έμεινε παράλυτη μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα . Στην ουσία όμως η ίδια θεωρεί ότι με αυτό τον τρόπο παίρνει την προσωπική της εκδίκηση επειδή η δική της λαμπρή καριέρα επισκιάσθηκε από την καριέρα της αδελφής της. Βιώσαμε ένα ταξίδι στην διαφθορά, την άνοδο, την πτώση, την κατάθλιψη, των φαρμακευτικών αγωγών των καλλιτεχνών, την εξάρτηση από το αλκοόλ, την επικινδυνότητα και την καταστροφική ανασφάλεια, μέσα από την παράξενη σχέση των δύο αδελφών Τζέην και Μπλανς...


Η διήγηση μιας ιστορίας στον θεατρικό χώρο πάντα παρουσιάζει ατέλειες, αδυναμίες και δεν μπορεί να συναγωνιστεί τον κινηματογράφο. Όμως σε μια θεατρική παραγωγή δεν μετρά η κινηματογραφικότητα του έργου αλλά εάν το δρώμενο έχει πετύχει να σε αγγίξει και να σε προβληματίσει. Δεν μπορεί ένας θίασος να ανεβάζει μια παράσταση με στόχο την επίδειξη ερμηνείας. Ο θεατής δεν είναι κριτής για να βαθμολογεί ταλέντα. Είναι εκεί για την προσωπική του ψυχαγωγία. Θέλει να γελάσει, να κλάψει να συγκινηθεί, να θυμώσει, να βιώσει το δρώμενο στην δική του φαντασία.

Μην του στερείτε αυτό το δικαίωμα, σας παρακαλώ.

Οι αποστάσεις εκμηδενίζονται

Πρέπει να παραδεχτώ, ότι τα μέσα που έχει πλέον στην διάθεση του ο άνθρωπος για την μετακίνηση και πληροφόρηση του έχουν ξεπεράσει κάθε προσδοκία. Ένα τυπικό Σ/Κ θα μπορούσε να ήταν κάπως έτσι.

Αποδεσμεύτηκα από την εργασία στην Λευκωσία, διανυχτέρευσα στο Λονδίνο, ενώ γευμάτισα στο Παρίσι. Κυριακή επιστροφή και Δευτέρα δουλειά.

Εκπληκτικό!

Υποκρισία

Την Κυριακή το πρωί δεν είχα όρεξη να πάω στο γραφείο και αποφάσισα να πάω στο Palm Beach για να περάσω τις ώρες μου στο γυμναστήριο. Όταν αναφέρομαι στο γυμναστήριο, εννοώ φυσικά εκείνο το χώρο που υπάρχουν όργανα εκγύμνασης και άλλα παρεμφερή όμως είναι ο τόπος όπου επιτρέπει στα διάφορα μέλη του club, να συνευρίσκονται, να αναπτύσσουν συζητήσεις και στο τέλος να γυμνάζουν το πνεύμα παρά το σώμα. Αν και οι συναντήσεις είναι εντελώς τυχαίες η συχνότητα με την οποία επισκεπτόμαστε το χώρο, δίνει την εντύπωση ότι είναι τακτικές και προγραμματισμένες.

Αυτή η Κυριακή δεν θα μπορούσε να διαφέρει εφόσον το πρωινό προσφέρεται. Λίγο πολύ όλοι θέλουν να χαλαρώσουν και όταν ο ύπνος δεν είναι επιλογή τότε ο συγκεκριμένος χώρος αποτελεί όαση. Μέχρι τις 09:00 οι γνωστοί, άγνωστοι φίλοι είχαν μαζευτεί και ο καθένας έδειχνε να ασχολείται με την εκγύμνασή του σώματος. Υποσυνείδητα όλοι περίμεναν εκείνον που θα έκανε την αρχή, ρίχνοντας μια ερώτηση κοινού ενδιαφέροντος. Δεν άργησε να έρθει. Σιγά, σιγά το γνωστό πηγαδάκι είχε σχηματιστεί ενώ δεν αργήσαμε τελικά να καταλήξουμε για πρόγευμα.

Κατά την διάρκεια του προγεύματος, ο κ. Χ, (ένας κύριος γύρω στα 50, σοφός στο πνεύμα, μεστός στα λόγια, αρκετά διακριτικός, και χαίρει εκτίμησης από όλους) ξεκίνησε μια ιδιόμορφη συζήτηση φιλοσοφικού περιεχομένου. Κύριο θέμα η υποκρισία. «Νομίζουμε ότι η υποκρισία είναι αρετή» ξεκίνησε να λεει.

«Η αδυναμία μας να προτάσσουμε τον πραγματικό μας εαυτό, οδηγεί στην τέχνη της υποκρισίας. Μας βοηθά να παρουσιάζουμε ένα προσωπείο ψεύτικο, που να καλύπτει τις αδυναμίες μας ή καλύτερα την ανικανότητά μας να συμβαλλόμαστε στην κοινωνία μακροπρόθεσμα. Η τέχνη της υποκρισίας λειτουργεί μόνο για την πρώτη εντύπωση. Όσο διαρκεί ένας καφές. Όμως οι επιπτώσεις που ακολουθούν τείνουν να είναι καταστροφικές».

Μπορώ να πω ότι απόλαυσα πάρα πολύ εκείνη την συζήτηση και παραθέτω πιο κάτω αυτές τις επιπτώσεις που είχαμε αναπτύξει.

Το πρώτο βήμα είναι η υποκρισία, βοηθά στο να κτίσουμε μια καλή βιτρίνα. Είναι λογικό ότι σε βάθος θα χρειαστεί να συντηρήσεις αυτό το ψεύτικο προσωπείο οπόταν αναπόφευκτα καταλήγεις στο ψέμα. Το ψέμα συντηρεί την βιτρίνα αλλά όμως οδηγεί στην εκμετάλλευση, διότι προφανώς όταν κτίζεις πάνω σε ψέμα κάποιος πρόκειται να κερδίσει εις βάρος του άλλου. Αυτή του είδους η σχέση που δημιουργείται δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί τίποτα άλλο από λυκοφιλία. Αναπόφευκτα όταν λάμψει η αλήθεια τότε μπορείς να αντιληφθείς το μέγεθος της κοροϊδίας που πάντα αφήνει μια πικρή γεύση απογοήτευσης. Αναπόφευκτα ο προδομένος καταφεύγει στην κακία ώστε να νιώσει δικαιωμένος ενώ ο «άδικος» καταφεύγει επίσης εκεί για προστασία. Εξού και η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται κρύο.

Ενδιαφέρον ε?

Να ζει κανείς ή να συζεί? -Θέατρο Διόνυσος (01/11/2009)

Την Κυριακή που μας πέρασε είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω την παράσταση του Θεάτρου Διόνυσος. Πρέπει να ομολογήσω ότι ο συγκεκριμένος θίασος ανεβάζει εύστοχες παραγωγές, δεν μπορώ όμως να το ισχυριστώ αυτή την φορά.

Σε γενικές γραμμές το έργο αφορά δύο συνηθισμένα ζευγάρια που αποφασίζουν για ένα βράδυ να παρακολουθήσουν μια παράσταση του Άμλετ. Καθώς η παράσταση εξελίσσεται, οι ηθοποιοί – θεατές κουράζονται από την αδυναμία τους να παρακολουθήσουν ένα δρώμενο δύσκολο -κατανόητο και το ρίχνουν στην κουβέντα. Αλήθειες και ψέματα έρχονται στο φώς υπό την μορφή υπονοουμένων και κατηγοριών.

Όταν ο Άμλετ αναφωνούσε το γνωστό να ζει κανείς ή να μην ζει, τοποθετούσε ένα φιλοσοφικό ερώτημα που η μια επιλογή αποτελούσε το αντίθετο δρόμο της άλλης. Ο τίτλος του έργου αν και στόχευε στο να καταστεί παρωδία του φιλοσοφικού λεκτικού εντούτοις ο αποδέκτης της ιδέας αδυνατεί να κατανοήσει τι ακριβώς επιθυμεί να θίξει. Το να ζει κανείς, είναι μια πραγματικότητα, ένα βίωμα το οποίο σου επιτρέπει να εξασκήσεις αμέτρητες επιλογές. Στην κατηγορία που αφορά τον συνάνθρωπό μας μερικές από τις επιλογές είναι (προϋπόθεση είναι να ζεις) να ζεις μόνος, δεσμευμένος, να συζείς χωρίς την επίσημη έγκριση της εκκλησία ή της πολιτείας ή να διάγεις έγγαμο βίο. Το συζώ δεν είναι αντίθετο του ζω απλά είναι μια επιλογή.

Το θέμα το οποίο εξελισσόταν από τους κουρασμένους «Θεατές» ενώ προσπαθούσαν να ροκανίσουν το χρόνο ενός δρώμενου που τους προκαλούσε πλήξη ήταν οι διαπροσωπικές τους σχέσεις. Αβίαστα έβγαινε το συμπέρασμα ότι αλληλοκερατώνονταν όμως παρέμεναν φίλοι, που παρά τα υπονοούμενα που έριχναν κάθε τόσο (τυχαία), κανένας δεν επιθυμούσε να εμβαθύνει. Κάτι σαν το μύθο του Αισώπου όπου ο κυνηγός ζητούσε να βρει να χνάρια του λιονταριού. Όταν ένας ξυλοκόπος του δείχνει το θηρίο αυτό διαμαρτύρεται ότι μόνο τα αχνάρια ζήτησε να βρει και όχι το θηρίο.

Πέραν το πιο πάνω θεωρώ ότι ο τίτλος του έργου ήταν αποτυχημένος. Ο τίτλος του έργου είναι «Α night at the theater» τον οποίο βρίσκω πολύ πιο πετυχημένο και η μετάφραση θα μπορούσε να ήταν απλά «Μια νύκτα στο Θέατρο». Δεν θα είναι πολύ δύσκολο να υποθέσω ότι ενδεχομένως και η υπόλοιπη μετάφραση, στην προσπάθεια του μεταφραστή να την ανάγει σε ελληνική κωμωδία, θα χάθηκε στην πορεία. Πρέπει να παραδεχτώ ότι είχα προετοιμαστεί για κάτι πιο φιλοσοφικό αλλά τελικά ένιωθα αποξενωμένος από τα δρώμενο. Δεν απέχω από την ιδέα του έργου, δεν είναι ότι ζω σε μια ψευδαίσθηση για το ποιόν της κοινωνία μας αλλά αυτό έργο δεν κατάφερε να περάσει (κατά την προσωπική μου άποψη) κανένα μήνυμα που θα μπορούσε να προβληματίσει.

Το βρίσκω πολύ λυπηρό, πραγματικά.