Την Κυριακή που μας πέρασε είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω την παράσταση του Θεάτρου Διόνυσος. Πρέπει να ομολογήσω ότι ο συγκεκριμένος θίασος ανεβάζει εύστοχες παραγωγές, δεν μπορώ όμως να το ισχυριστώ αυτή την φορά.
Σε γενικές γραμμές το έργο αφορά δύο συνηθισμένα ζευγάρια που αποφασίζουν για ένα βράδυ να παρακολουθήσουν μια παράσταση του Άμλετ. Καθώς η παράσταση εξελίσσεται, οι ηθοποιοί – θεατές κουράζονται από την αδυναμία τους να παρακολουθήσουν ένα δρώμενο δύσκολο -κατανόητο και το ρίχνουν στην κουβέντα. Αλήθειες και ψέματα έρχονται στο φώς υπό την μορφή υπονοουμένων και κατηγοριών.
Όταν ο Άμλετ αναφωνούσε το γνωστό να ζει κανείς ή να μην ζει, τοποθετούσε ένα φιλοσοφικό ερώτημα που η μια επιλογή αποτελούσε το αντίθετο δρόμο της άλλης. Ο τίτλος του έργου αν και στόχευε στο να καταστεί παρωδία του φιλοσοφικού λεκτικού εντούτοις ο αποδέκτης της ιδέας αδυνατεί να κατανοήσει τι ακριβώς επιθυμεί να θίξει. Το να ζει κανείς, είναι μια πραγματικότητα, ένα βίωμα το οποίο σου επιτρέπει να εξασκήσεις αμέτρητες επιλογές. Στην κατηγορία που αφορά τον συνάνθρωπό μας μερικές από τις επιλογές είναι (προϋπόθεση είναι να ζεις) να ζεις μόνος, δεσμευμένος, να συζείς χωρίς την επίσημη έγκριση της εκκλησία ή της πολιτείας ή να διάγεις έγγαμο βίο. Το συζώ δεν είναι αντίθετο του ζω απλά είναι μια επιλογή.
Το θέμα το οποίο εξελισσόταν από τους κουρασμένους «Θεατές» ενώ προσπαθούσαν να ροκανίσουν το χρόνο ενός δρώμενου που τους προκαλούσε πλήξη ήταν οι διαπροσωπικές τους σχέσεις. Αβίαστα έβγαινε το συμπέρασμα ότι αλληλοκερατώνονταν όμως παρέμεναν φίλοι, που παρά τα υπονοούμενα που έριχναν κάθε τόσο (τυχαία), κανένας δεν επιθυμούσε να εμβαθύνει. Κάτι σαν το μύθο του Αισώπου όπου ο κυνηγός ζητούσε να βρει να χνάρια του λιονταριού. Όταν ένας ξυλοκόπος του δείχνει το θηρίο αυτό διαμαρτύρεται ότι μόνο τα αχνάρια ζήτησε να βρει και όχι το θηρίο.
Πέραν το πιο πάνω θεωρώ ότι ο τίτλος του έργου ήταν αποτυχημένος. Ο τίτλος του έργου είναι «Α night at the theater» τον οποίο βρίσκω πολύ πιο πετυχημένο και η μετάφραση θα μπορούσε να ήταν απλά «Μια νύκτα στο Θέατρο». Δεν θα είναι πολύ δύσκολο να υποθέσω ότι ενδεχομένως και η υπόλοιπη μετάφραση, στην προσπάθεια του μεταφραστή να την ανάγει σε ελληνική κωμωδία, θα χάθηκε στην πορεία. Πρέπει να παραδεχτώ ότι είχα προετοιμαστεί για κάτι πιο φιλοσοφικό αλλά τελικά ένιωθα αποξενωμένος από τα δρώμενο. Δεν απέχω από την ιδέα του έργου, δεν είναι ότι ζω σε μια ψευδαίσθηση για το ποιόν της κοινωνία μας αλλά αυτό έργο δεν κατάφερε να περάσει (κατά την προσωπική μου άποψη) κανένα μήνυμα που θα μπορούσε να προβληματίσει.
Το βρίσκω πολύ λυπηρό, πραγματικά.
Σε γενικές γραμμές το έργο αφορά δύο συνηθισμένα ζευγάρια που αποφασίζουν για ένα βράδυ να παρακολουθήσουν μια παράσταση του Άμλετ. Καθώς η παράσταση εξελίσσεται, οι ηθοποιοί – θεατές κουράζονται από την αδυναμία τους να παρακολουθήσουν ένα δρώμενο δύσκολο -κατανόητο και το ρίχνουν στην κουβέντα. Αλήθειες και ψέματα έρχονται στο φώς υπό την μορφή υπονοουμένων και κατηγοριών.
Όταν ο Άμλετ αναφωνούσε το γνωστό να ζει κανείς ή να μην ζει, τοποθετούσε ένα φιλοσοφικό ερώτημα που η μια επιλογή αποτελούσε το αντίθετο δρόμο της άλλης. Ο τίτλος του έργου αν και στόχευε στο να καταστεί παρωδία του φιλοσοφικού λεκτικού εντούτοις ο αποδέκτης της ιδέας αδυνατεί να κατανοήσει τι ακριβώς επιθυμεί να θίξει. Το να ζει κανείς, είναι μια πραγματικότητα, ένα βίωμα το οποίο σου επιτρέπει να εξασκήσεις αμέτρητες επιλογές. Στην κατηγορία που αφορά τον συνάνθρωπό μας μερικές από τις επιλογές είναι (προϋπόθεση είναι να ζεις) να ζεις μόνος, δεσμευμένος, να συζείς χωρίς την επίσημη έγκριση της εκκλησία ή της πολιτείας ή να διάγεις έγγαμο βίο. Το συζώ δεν είναι αντίθετο του ζω απλά είναι μια επιλογή.
Το θέμα το οποίο εξελισσόταν από τους κουρασμένους «Θεατές» ενώ προσπαθούσαν να ροκανίσουν το χρόνο ενός δρώμενου που τους προκαλούσε πλήξη ήταν οι διαπροσωπικές τους σχέσεις. Αβίαστα έβγαινε το συμπέρασμα ότι αλληλοκερατώνονταν όμως παρέμεναν φίλοι, που παρά τα υπονοούμενα που έριχναν κάθε τόσο (τυχαία), κανένας δεν επιθυμούσε να εμβαθύνει. Κάτι σαν το μύθο του Αισώπου όπου ο κυνηγός ζητούσε να βρει να χνάρια του λιονταριού. Όταν ένας ξυλοκόπος του δείχνει το θηρίο αυτό διαμαρτύρεται ότι μόνο τα αχνάρια ζήτησε να βρει και όχι το θηρίο.
Πέραν το πιο πάνω θεωρώ ότι ο τίτλος του έργου ήταν αποτυχημένος. Ο τίτλος του έργου είναι «Α night at the theater» τον οποίο βρίσκω πολύ πιο πετυχημένο και η μετάφραση θα μπορούσε να ήταν απλά «Μια νύκτα στο Θέατρο». Δεν θα είναι πολύ δύσκολο να υποθέσω ότι ενδεχομένως και η υπόλοιπη μετάφραση, στην προσπάθεια του μεταφραστή να την ανάγει σε ελληνική κωμωδία, θα χάθηκε στην πορεία. Πρέπει να παραδεχτώ ότι είχα προετοιμαστεί για κάτι πιο φιλοσοφικό αλλά τελικά ένιωθα αποξενωμένος από τα δρώμενο. Δεν απέχω από την ιδέα του έργου, δεν είναι ότι ζω σε μια ψευδαίσθηση για το ποιόν της κοινωνία μας αλλά αυτό έργο δεν κατάφερε να περάσει (κατά την προσωπική μου άποψη) κανένα μήνυμα που θα μπορούσε να προβληματίσει.
Το βρίσκω πολύ λυπηρό, πραγματικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
πυρ, κατά βούληση