Απόψε με αναστάτωσες. Είναι κάτι που το συνηθίζεις άλλωστε. Όμως αυτή την φορά φοβήθηκα. Η απειλή σου να μην με ξαναδείς με φοβίζει.
Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009
Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009
Όλα είναι μια απόφαση
Σκέφτομαι τον χρόνο που πέρασε και με πιάνει μελαγχολία. Αυτό ο χρόνος ήταν εξαιρετικά καλός για μένα, δυστυχώς όμως τελειώνει και με βρίσκει εκεί που ξεκίνησα. Έχω μάθει πολλά, έχω καταρρίψει πολλούς μύθους γύρω από την ζωή και αναθεώρησα τις αρχές μου.
Δεν χρειάζεσαι πολλά για να είσαι ευτυχισμένος. Την ευτυχία δεν την μετράς ποσοτικά. Την ευτυχία δεν θα την βρεις από μια Porsche. Μπορεί να την βρεις όμως από την συνοδηγό.
Δεν χρειάζεται πολλά για είσαι δυστυχισμένος. Μια σκέψη είναι αρκετή. Στην δυστυχία δεν χωράνε πολλοί. Ο δρόμος είναι συνήθως μοναχικός.
Η μοναξιά έχει την ομορφιά της. Η χειρότερη όμως μοναξιά είναι όταν τα άτομα που σε περιτριγυρίζουν, σου είναι τελείως αδιάφορα.
Ένα βιβλίο μπορεί να σε ταξιδέψει μακριά. Αν είναι πουτανιάρικο ακόμα καλύτερα.
Το να χάνεις είναι μέρος της ζωής. Το να χάνει ισοπεδωτικά, δεν είναι κακό. Σε βοηθά να συνέλθεις γρηγορότερα. Επιμονή όμως να πολεμάς για κάτι που έχει χαθεί, καταντά μαλακία.
Η ζωή είναι πουτάνα. Δεν πρόκειται να πάρεις κάτι στο χρόνο που ζητάς. Όταν το πάρεις μπορεί να είναι πολύ αργά.
Όσο λιγότερα ξέρεις τόσο το καλύτερο. Πολλές φορές η αλήθεια πληγώνει, έχει το τίμημά της, και στο τέλος της ημέρας ποιος θέλει να ξέρει όλη την αλήθεια.
Το ψέμα δεν είναι πάντοτε κακό. Σε βοηθά να κτίσεις μια εικόνα, που ακόμα και η πραγματικότητα που κρύβεις πίσω της, εξακολουθεί να είναι αδιάφορη σε τρίτους.
Η σιωπή δεν είναι πάντοτε χρυσός. Όταν κατέχεις το προφορικό λόγο η σιωπή είναι δειλία.
Έχω βαρεθεί να ακούω το άλλον μου λέει «για να είμαι ειλικρινείς» ή «θέλω να είναι είμαι ειλικρινείς μαζί σου». Γιατί ρε φίλε πριν με είχες φλομώσει στο ψέμα?
Η αγάπη θέλει κότσια. Χρειάζεται υπομονή και θυσίες. Ποτέ σου μην διερωτηθείς τι κέρδισες ή τι έχασες. Αυτό να το κάνεις όταν επενδύσεις στο Χρηματιστήριο.
Τελικά η κόλαση δεν είναι άσχημη. Το χειμώνα θα είναι ζεστά και θα περιτριγυρίζεσαι από καλούς φίλους. Shit. Δεν είχα πότέ φίλους.
Φιλικά...
Δεν χρειάζεσαι πολλά για να είσαι ευτυχισμένος. Την ευτυχία δεν την μετράς ποσοτικά. Την ευτυχία δεν θα την βρεις από μια Porsche. Μπορεί να την βρεις όμως από την συνοδηγό.
Δεν χρειάζεται πολλά για είσαι δυστυχισμένος. Μια σκέψη είναι αρκετή. Στην δυστυχία δεν χωράνε πολλοί. Ο δρόμος είναι συνήθως μοναχικός.
Η μοναξιά έχει την ομορφιά της. Η χειρότερη όμως μοναξιά είναι όταν τα άτομα που σε περιτριγυρίζουν, σου είναι τελείως αδιάφορα.
Ένα βιβλίο μπορεί να σε ταξιδέψει μακριά. Αν είναι πουτανιάρικο ακόμα καλύτερα.
Το να χάνεις είναι μέρος της ζωής. Το να χάνει ισοπεδωτικά, δεν είναι κακό. Σε βοηθά να συνέλθεις γρηγορότερα. Επιμονή όμως να πολεμάς για κάτι που έχει χαθεί, καταντά μαλακία.
Η ζωή είναι πουτάνα. Δεν πρόκειται να πάρεις κάτι στο χρόνο που ζητάς. Όταν το πάρεις μπορεί να είναι πολύ αργά.
Όσο λιγότερα ξέρεις τόσο το καλύτερο. Πολλές φορές η αλήθεια πληγώνει, έχει το τίμημά της, και στο τέλος της ημέρας ποιος θέλει να ξέρει όλη την αλήθεια.
Το ψέμα δεν είναι πάντοτε κακό. Σε βοηθά να κτίσεις μια εικόνα, που ακόμα και η πραγματικότητα που κρύβεις πίσω της, εξακολουθεί να είναι αδιάφορη σε τρίτους.
Η σιωπή δεν είναι πάντοτε χρυσός. Όταν κατέχεις το προφορικό λόγο η σιωπή είναι δειλία.
Έχω βαρεθεί να ακούω το άλλον μου λέει «για να είμαι ειλικρινείς» ή «θέλω να είναι είμαι ειλικρινείς μαζί σου». Γιατί ρε φίλε πριν με είχες φλομώσει στο ψέμα?
Η αγάπη θέλει κότσια. Χρειάζεται υπομονή και θυσίες. Ποτέ σου μην διερωτηθείς τι κέρδισες ή τι έχασες. Αυτό να το κάνεις όταν επενδύσεις στο Χρηματιστήριο.
Τελικά η κόλαση δεν είναι άσχημη. Το χειμώνα θα είναι ζεστά και θα περιτριγυρίζεσαι από καλούς φίλους. Shit. Δεν είχα πότέ φίλους.
Φιλικά...
Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009
Που είναι ο δικός μας πελαργός?
Είναι σχεδόν 1:00 το πρωί. Μόλις τέλειωσα ένα έλεγχο για λογαριασμό κάποιου πελάτη. Είμαι κουρασμένος και θα ήθελα να κοιμηθώ. Σήμερα ήταν μια διαφορετική Κυριακή. Το γεγονός ότι υπήρχε ένα δυνατό ντέρπι στην τηλεόραση με υποχρέωσε να φέρω την δουλειά σπίτι. Είναι αλήθεια ότι περνώ πολλές ώρες στο γραφείο, ακόμα και τα Σαββατοκύριακα, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι το γραφείο που διαθέτω στο σπίτι έχει όλη την υποδομή για μπορώ να εργαστώ απρόσκοπτα.
Αυτή η Κυριακή όμως έκρυβε μια μικρή έκπληξη. Μόλις η μικρή συνειδητοποίησε ότι δεν θα έφευγα δεν έκανε τίποτα άλλο από το να εγκατασταθεί στο γραφείο μου και να θέλει να διαβάσουμε μαζί τα μαθήματά της. Μόλις τελειώναμε ένα μάθημα έφερνε το άλλο χωρίς διάλειμμα. Αν και πολλάκις της είπα ότι πρέπει να διεκπεραιώσω την δική μου υποχρέωση εκείνη χαμογελούσε και μου έλεγε ότι θα με βοηθήσει να τελειώσουμε γρηγορότερα.
Έχει γίνει μια μικρή δεσποινίς. Ο τρόπος που μιλά, ο τρόπος που ρωτά, ο τρόπος που συμπεριφέρεται. Διερωτούμαι, πότε πρόλαβε και μεγάλωσε?
Το βράδυ κατά τις εννιά κοιμήθηκε και αποφάσισα να συγυρίσω τα τετράδια της. Πάνω στο γραφείο μου υπήρχε ένα όμορφο τετράδιο με τίτλο δημιουργικές εργασίες. Είναι ένα τετράδιο όπου γράφει, εκθέσεις ιδεών. Κάπου υπήρχε ένα θέμα «Τα αδέρφια μου ή ένας φανταστικός φίλος». Το διάβασα και σοκαρίστηκα με τον τρόπο που ένα μωρό αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του.
«Δεν έχω αδελφό ή αδελφή. Ρώτησα τη γιαγιά να μου πει γιατί εγώ, δεν μπορώ να έχω ένα αδελφό. Εκείνη μου λέει όταν μεγαλώσω θα καταλάβω. Την ρώτησα, για το θείο Κ. που περιμένουν την αδελφή της Σ. Όλοι είναι χαρούμενοι αλλά κανείς δεν περιμένει τον δικό μου αδελφό. Είπα πολλές φορές της μητέρας ότι θα το προσέχω, θα το ταΐζω και θα το αγαπώ. Μπορεί να μένει στο δικό μου δωμάτιο. Υπάρχουν τόσα πολλά παιχνίδια που θα παίζαμε μαζί. Δεν θέλω ένα φανταστικό φίλο, θέλω ένα αδελφό για να τον αγαπώ»
Νιώθω το εαυτό μου πολύ αδύνατο να δικαιολογηθεί στις απλές σκέψεις μια μικρής κοπελίτσας. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να ζητάς κατανόηση, για κάτι που είναι απλά ακατανόητο. Λίγο πολύ ξέρει, ότι ο δρόμος θα είναι μοναχικός και ίσως δεν θα μάθει ποτέ τι σημαίνει να έχεις αδελφό ή αδελφή.
Δυστυχώς μικρή μου δεσποινίς, όταν μεγαλώσεις, πρέπει να καταλάβεις.
Αυτή η Κυριακή όμως έκρυβε μια μικρή έκπληξη. Μόλις η μικρή συνειδητοποίησε ότι δεν θα έφευγα δεν έκανε τίποτα άλλο από το να εγκατασταθεί στο γραφείο μου και να θέλει να διαβάσουμε μαζί τα μαθήματά της. Μόλις τελειώναμε ένα μάθημα έφερνε το άλλο χωρίς διάλειμμα. Αν και πολλάκις της είπα ότι πρέπει να διεκπεραιώσω την δική μου υποχρέωση εκείνη χαμογελούσε και μου έλεγε ότι θα με βοηθήσει να τελειώσουμε γρηγορότερα.
Έχει γίνει μια μικρή δεσποινίς. Ο τρόπος που μιλά, ο τρόπος που ρωτά, ο τρόπος που συμπεριφέρεται. Διερωτούμαι, πότε πρόλαβε και μεγάλωσε?
Το βράδυ κατά τις εννιά κοιμήθηκε και αποφάσισα να συγυρίσω τα τετράδια της. Πάνω στο γραφείο μου υπήρχε ένα όμορφο τετράδιο με τίτλο δημιουργικές εργασίες. Είναι ένα τετράδιο όπου γράφει, εκθέσεις ιδεών. Κάπου υπήρχε ένα θέμα «Τα αδέρφια μου ή ένας φανταστικός φίλος». Το διάβασα και σοκαρίστηκα με τον τρόπο που ένα μωρό αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του.
«Δεν έχω αδελφό ή αδελφή. Ρώτησα τη γιαγιά να μου πει γιατί εγώ, δεν μπορώ να έχω ένα αδελφό. Εκείνη μου λέει όταν μεγαλώσω θα καταλάβω. Την ρώτησα, για το θείο Κ. που περιμένουν την αδελφή της Σ. Όλοι είναι χαρούμενοι αλλά κανείς δεν περιμένει τον δικό μου αδελφό. Είπα πολλές φορές της μητέρας ότι θα το προσέχω, θα το ταΐζω και θα το αγαπώ. Μπορεί να μένει στο δικό μου δωμάτιο. Υπάρχουν τόσα πολλά παιχνίδια που θα παίζαμε μαζί. Δεν θέλω ένα φανταστικό φίλο, θέλω ένα αδελφό για να τον αγαπώ»
Νιώθω το εαυτό μου πολύ αδύνατο να δικαιολογηθεί στις απλές σκέψεις μια μικρής κοπελίτσας. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να ζητάς κατανόηση, για κάτι που είναι απλά ακατανόητο. Λίγο πολύ ξέρει, ότι ο δρόμος θα είναι μοναχικός και ίσως δεν θα μάθει ποτέ τι σημαίνει να έχεις αδελφό ή αδελφή.
Δυστυχώς μικρή μου δεσποινίς, όταν μεγαλώσεις, πρέπει να καταλάβεις.
Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009
Ποιανού ζωή είν' αυτή, τελικά? – Θ.Ο.Κ. (05-12-2009)
Αυτή είναι παράσταση για όσκαρ. Δεν το λέω με ειρωνεία. Είναι μια εξαιρετική παράσταση από κάθε άποψη. Δεν θα αναφερθώ στην υπόθεση του έργου που λίγο πολύ δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς, ούτε και στο θέμα της ευθανασίας σε σχέση προς τα κοινωνικά ή θρησκευτικά πρέπει.
Αυτό που με προβλημάτισε ήταν η πιο κάτω φράση.
«Εγώ είμαι παράλυτος και εσείς είστε ανήμποροι»
Σίγουρα σε ένα τέτοιο έργο η παραδοχή ενός γεγονότος που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έχουμε πιάσει πάτο είναι κατανοητή ακόμα και για τον πιο αφελή. Τι συμβαίνει στην περίπτωση όπου το παράδειγμα δεν είναι ένα παράλυτο (φυσικά) άτομο, αλλά η οικονομία, η κοινωνία, το νομοθετικό σώμα ή ακόμα καλύτερα οι θεσμοί. Όταν σιγά σιγά συνειδητοποιούμε ότι ΔΕΝ υπάρχει ελπίδα. Ποια μπορεί να είναι η ψυχοσύνθεση ενός ατόμου ή κοινωνικού συνόλου που συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Αντιδρά με τάσεις αυτοκαταστροφής? Αποζητά την ευθανασία?
Όταν δεν υπάρχει ελπίδα, σημαίνει ότι δεν υπάρχει επιλογή? Το ένα περιορίζει το άλλο ή απλά είναι ανεξάρτητα μεταξύ τους, η μήπως τελικά ελπίζουμε σε μια καλή επιλογή. Ο θάνατος, η ισοπέδωση είναι επιλογή? Τον τελευταίο καιρό γίνομαι μάρτυρας γεγονότων τόσο στην μικρή μας κοινωνίας αλλά και στο ευρύτερο ειδησεολόγιο γεγονότων που καταδεικνύουν ότι έχουμε παραλύσει και κανείς δεν μπορεί να μας βοηθήσει. Είμαστε σε μια πορεία φθοράς και αυτοκαταστροφής ενώ τα συστήματα προστασίας είναι ανήμπορα να μας σταματήσουν.
Πολλές φορές έχω πείσει το εαυτό μου ότι τα πάντα μπορούν να αλλάξουν και να αντιστραφούν. Πολλές φορές όμως η ίδια η ζωή μου αποδεικνύει ότι η ανωριμότητα που χειριζόμαστε τα θέματα γενικά, είναι το μεγαλύτερο τροχοπέδη στην αλλαγή.
Προβληματίζομαι, νιώθω παράλυτος σε μια κοινωνία ανήμπορη να προχωρήσει μπροστά, και αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι ότι δεν βλέπω φως στο βάθος της σήραγγας.
Έχουμε πιάσει πάτο ή είμαστε ακόμα σε ελεύθερη πτώση?
Αυτό που με προβλημάτισε ήταν η πιο κάτω φράση.
«Εγώ είμαι παράλυτος και εσείς είστε ανήμποροι»
Σίγουρα σε ένα τέτοιο έργο η παραδοχή ενός γεγονότος που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έχουμε πιάσει πάτο είναι κατανοητή ακόμα και για τον πιο αφελή. Τι συμβαίνει στην περίπτωση όπου το παράδειγμα δεν είναι ένα παράλυτο (φυσικά) άτομο, αλλά η οικονομία, η κοινωνία, το νομοθετικό σώμα ή ακόμα καλύτερα οι θεσμοί. Όταν σιγά σιγά συνειδητοποιούμε ότι ΔΕΝ υπάρχει ελπίδα. Ποια μπορεί να είναι η ψυχοσύνθεση ενός ατόμου ή κοινωνικού συνόλου που συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Αντιδρά με τάσεις αυτοκαταστροφής? Αποζητά την ευθανασία?
Όταν δεν υπάρχει ελπίδα, σημαίνει ότι δεν υπάρχει επιλογή? Το ένα περιορίζει το άλλο ή απλά είναι ανεξάρτητα μεταξύ τους, η μήπως τελικά ελπίζουμε σε μια καλή επιλογή. Ο θάνατος, η ισοπέδωση είναι επιλογή? Τον τελευταίο καιρό γίνομαι μάρτυρας γεγονότων τόσο στην μικρή μας κοινωνίας αλλά και στο ευρύτερο ειδησεολόγιο γεγονότων που καταδεικνύουν ότι έχουμε παραλύσει και κανείς δεν μπορεί να μας βοηθήσει. Είμαστε σε μια πορεία φθοράς και αυτοκαταστροφής ενώ τα συστήματα προστασίας είναι ανήμπορα να μας σταματήσουν.
Πολλές φορές έχω πείσει το εαυτό μου ότι τα πάντα μπορούν να αλλάξουν και να αντιστραφούν. Πολλές φορές όμως η ίδια η ζωή μου αποδεικνύει ότι η ανωριμότητα που χειριζόμαστε τα θέματα γενικά, είναι το μεγαλύτερο τροχοπέδη στην αλλαγή.
Προβληματίζομαι, νιώθω παράλυτος σε μια κοινωνία ανήμπορη να προχωρήσει μπροστά, και αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι ότι δεν βλέπω φως στο βάθος της σήραγγας.
Έχουμε πιάσει πάτο ή είμαστε ακόμα σε ελεύθερη πτώση?
Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009
Festen – Θ.Ο.Κ. ( 29-11-09)
Την Κυριακή που μας πέρασε είχα παρακολουθήσει την Παράσταση Festen, από τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου. Η υπόθεση λίγο πολύ είναι γνωστή. Η πρόθεση μου ήταν να περιγράψω κάποια από τα αισθήματα που μου είχε προκαλέσει η παράσταση όμως η επιστολή της βουλευτής του ΔΗΚΟ, ήταν αρκετή για να αλλάξω σχεδόν το περιεχόμενο αυτού που είχα υπόψη να εκθέσω.
Σε γενικές γραμμές η εντύπωσή μου για την παράσταση ήταν πάρα πολύ καλή. Με προβλημάτισε. Με προβλημάτισε η ψυχική σκληρότητα να βιάζεις το παιδί σου και με προβλημάτισε η ψυχική ανωμαλία να θες να το επαναλάβεις. Τι ακριβώς νιώθει, ένας ενήλικας, όταν συναντά τον πα(τέρα) του χρόνια μετά, τι ακριβώς νιώθει όταν του μιλά ή όταν νιώθει το άγγιγμά του. Ένας ενήλικας που όταν ήταν παιδί είχε βιώσει τον σωματικό και ψυχικό βιασμό. Ξέρετε δεν είναι εύκολο όταν δεν γνωρίζεις να υποθέτεις, όμως το συγκεκριμένο δρώμενο σου παρουσιάζει μια εύστοχη άποψη.
Σε μια σκηνή όπου μετά την αποκάλυψη των συμβάντων από το πρωτότοκο υιό, πα(τέρας) και υιός εν απουσία των υπόλοιπων φιλοξενουμένων αρχίζουν ένα διάλογο, προσπαθώντας ο πρώτος να υποδείξει το μέγεθος της τραγωδία ενώ ο δεύτερος να δικαιολογηθεί. Αφού είναι αδύνατο για τον πα(τέρα), πείσει το υιό απλά του λέει γεμάτος ειρωνεία και θυμό ότι «πήρατε αυτό που αξίζατε». Αλήθεια πόσο αρρωστημένο μπορεί να είναι ένα μυαλό για να βλέπει την δικαίωση στις πράξεις ανωμαλίας εις βάρος των παιδιών του?
Το μεγαλείο της παράστασης, δεν είναι τίποτα άλλο από την συμμετοχή του 5χρονου κοριτσιού. Όταν βλέπεις το δρώμενο να εξελίσσεται, δεν σου επιτρέπει να φανταστείς ένα μικρό παιδί θύμα σεξουαλικής κακοποίησης αλλά σου παρουσιάζει επί σκηνής εκείνη την παιδική αθωότητα για να αναλογιστής το μέγεθος κακού. Να αναρωτηθείς αν θα έβρισκες ηδονή στο βιασμό ενός μικρού αγγέλου και να αισθανθείς την ανωμαλίας που υπάρχει στην κοινωνίας μας. Που πολλές φορές αυτή η ανωμαλία δεν κρύβεται σε κόσμους μακρινούς και άγνωστους, αλλά στα πρόσωπα εκείνων των πετυχημένων ηγεμόνων που η ζωή τους όρισε να προστατεύουν τους αδύναμους.
Καταλήγω με στην παρέμβαση της κα. Βουλετή που κατηγορεί το δρώμενο ότι εκθέτει ανήλικο σε πράξεις βία και καλεί τους αρμόδιους φορείς να παρέμβουν και να κατεβάσουν την παράσταση. Τουλάχιστον αυτό το παιδί μετέχει σε παράσταση που έχει να κάνει με ένα ψεύτικο ακίνδυνο κόσμο. Τι άραγε πράττεται για εκείνα τα παιδιά, που η συγκεκριμένη βία είναι μέρος της ζωής τους? Αλήθεια μπορείτε και εκεί να επιλύσετε τόσο απλά το πρόβλημα?
Με κάθε εκτίμηση και σεβασμό…
Σε γενικές γραμμές η εντύπωσή μου για την παράσταση ήταν πάρα πολύ καλή. Με προβλημάτισε. Με προβλημάτισε η ψυχική σκληρότητα να βιάζεις το παιδί σου και με προβλημάτισε η ψυχική ανωμαλία να θες να το επαναλάβεις. Τι ακριβώς νιώθει, ένας ενήλικας, όταν συναντά τον πα(τέρα) του χρόνια μετά, τι ακριβώς νιώθει όταν του μιλά ή όταν νιώθει το άγγιγμά του. Ένας ενήλικας που όταν ήταν παιδί είχε βιώσει τον σωματικό και ψυχικό βιασμό. Ξέρετε δεν είναι εύκολο όταν δεν γνωρίζεις να υποθέτεις, όμως το συγκεκριμένο δρώμενο σου παρουσιάζει μια εύστοχη άποψη.
Σε μια σκηνή όπου μετά την αποκάλυψη των συμβάντων από το πρωτότοκο υιό, πα(τέρας) και υιός εν απουσία των υπόλοιπων φιλοξενουμένων αρχίζουν ένα διάλογο, προσπαθώντας ο πρώτος να υποδείξει το μέγεθος της τραγωδία ενώ ο δεύτερος να δικαιολογηθεί. Αφού είναι αδύνατο για τον πα(τέρα), πείσει το υιό απλά του λέει γεμάτος ειρωνεία και θυμό ότι «πήρατε αυτό που αξίζατε». Αλήθεια πόσο αρρωστημένο μπορεί να είναι ένα μυαλό για να βλέπει την δικαίωση στις πράξεις ανωμαλίας εις βάρος των παιδιών του?
Το μεγαλείο της παράστασης, δεν είναι τίποτα άλλο από την συμμετοχή του 5χρονου κοριτσιού. Όταν βλέπεις το δρώμενο να εξελίσσεται, δεν σου επιτρέπει να φανταστείς ένα μικρό παιδί θύμα σεξουαλικής κακοποίησης αλλά σου παρουσιάζει επί σκηνής εκείνη την παιδική αθωότητα για να αναλογιστής το μέγεθος κακού. Να αναρωτηθείς αν θα έβρισκες ηδονή στο βιασμό ενός μικρού αγγέλου και να αισθανθείς την ανωμαλίας που υπάρχει στην κοινωνίας μας. Που πολλές φορές αυτή η ανωμαλία δεν κρύβεται σε κόσμους μακρινούς και άγνωστους, αλλά στα πρόσωπα εκείνων των πετυχημένων ηγεμόνων που η ζωή τους όρισε να προστατεύουν τους αδύναμους.
Καταλήγω με στην παρέμβαση της κα. Βουλετή που κατηγορεί το δρώμενο ότι εκθέτει ανήλικο σε πράξεις βία και καλεί τους αρμόδιους φορείς να παρέμβουν και να κατεβάσουν την παράσταση. Τουλάχιστον αυτό το παιδί μετέχει σε παράσταση που έχει να κάνει με ένα ψεύτικο ακίνδυνο κόσμο. Τι άραγε πράττεται για εκείνα τα παιδιά, που η συγκεκριμένη βία είναι μέρος της ζωής τους? Αλήθεια μπορείτε και εκεί να επιλύσετε τόσο απλά το πρόβλημα?
Με κάθε εκτίμηση και σεβασμό…
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)
