Αυτή είναι παράσταση για όσκαρ. Δεν το λέω με ειρωνεία. Είναι μια εξαιρετική παράσταση από κάθε άποψη. Δεν θα αναφερθώ στην υπόθεση του έργου που λίγο πολύ δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς, ούτε και στο θέμα της ευθανασίας σε σχέση προς τα κοινωνικά ή θρησκευτικά πρέπει.
Αυτό που με προβλημάτισε ήταν η πιο κάτω φράση.
«Εγώ είμαι παράλυτος και εσείς είστε ανήμποροι»
Σίγουρα σε ένα τέτοιο έργο η παραδοχή ενός γεγονότος που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έχουμε πιάσει πάτο είναι κατανοητή ακόμα και για τον πιο αφελή. Τι συμβαίνει στην περίπτωση όπου το παράδειγμα δεν είναι ένα παράλυτο (φυσικά) άτομο, αλλά η οικονομία, η κοινωνία, το νομοθετικό σώμα ή ακόμα καλύτερα οι θεσμοί. Όταν σιγά σιγά συνειδητοποιούμε ότι ΔΕΝ υπάρχει ελπίδα. Ποια μπορεί να είναι η ψυχοσύνθεση ενός ατόμου ή κοινωνικού συνόλου που συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Αντιδρά με τάσεις αυτοκαταστροφής? Αποζητά την ευθανασία?
Όταν δεν υπάρχει ελπίδα, σημαίνει ότι δεν υπάρχει επιλογή? Το ένα περιορίζει το άλλο ή απλά είναι ανεξάρτητα μεταξύ τους, η μήπως τελικά ελπίζουμε σε μια καλή επιλογή. Ο θάνατος, η ισοπέδωση είναι επιλογή? Τον τελευταίο καιρό γίνομαι μάρτυρας γεγονότων τόσο στην μικρή μας κοινωνίας αλλά και στο ευρύτερο ειδησεολόγιο γεγονότων που καταδεικνύουν ότι έχουμε παραλύσει και κανείς δεν μπορεί να μας βοηθήσει. Είμαστε σε μια πορεία φθοράς και αυτοκαταστροφής ενώ τα συστήματα προστασίας είναι ανήμπορα να μας σταματήσουν.
Πολλές φορές έχω πείσει το εαυτό μου ότι τα πάντα μπορούν να αλλάξουν και να αντιστραφούν. Πολλές φορές όμως η ίδια η ζωή μου αποδεικνύει ότι η ανωριμότητα που χειριζόμαστε τα θέματα γενικά, είναι το μεγαλύτερο τροχοπέδη στην αλλαγή.
Προβληματίζομαι, νιώθω παράλυτος σε μια κοινωνία ανήμπορη να προχωρήσει μπροστά, και αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι ότι δεν βλέπω φως στο βάθος της σήραγγας.
Έχουμε πιάσει πάτο ή είμαστε ακόμα σε ελεύθερη πτώση?
Αυτό που με προβλημάτισε ήταν η πιο κάτω φράση.
«Εγώ είμαι παράλυτος και εσείς είστε ανήμποροι»
Σίγουρα σε ένα τέτοιο έργο η παραδοχή ενός γεγονότος που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έχουμε πιάσει πάτο είναι κατανοητή ακόμα και για τον πιο αφελή. Τι συμβαίνει στην περίπτωση όπου το παράδειγμα δεν είναι ένα παράλυτο (φυσικά) άτομο, αλλά η οικονομία, η κοινωνία, το νομοθετικό σώμα ή ακόμα καλύτερα οι θεσμοί. Όταν σιγά σιγά συνειδητοποιούμε ότι ΔΕΝ υπάρχει ελπίδα. Ποια μπορεί να είναι η ψυχοσύνθεση ενός ατόμου ή κοινωνικού συνόλου που συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Αντιδρά με τάσεις αυτοκαταστροφής? Αποζητά την ευθανασία?
Όταν δεν υπάρχει ελπίδα, σημαίνει ότι δεν υπάρχει επιλογή? Το ένα περιορίζει το άλλο ή απλά είναι ανεξάρτητα μεταξύ τους, η μήπως τελικά ελπίζουμε σε μια καλή επιλογή. Ο θάνατος, η ισοπέδωση είναι επιλογή? Τον τελευταίο καιρό γίνομαι μάρτυρας γεγονότων τόσο στην μικρή μας κοινωνίας αλλά και στο ευρύτερο ειδησεολόγιο γεγονότων που καταδεικνύουν ότι έχουμε παραλύσει και κανείς δεν μπορεί να μας βοηθήσει. Είμαστε σε μια πορεία φθοράς και αυτοκαταστροφής ενώ τα συστήματα προστασίας είναι ανήμπορα να μας σταματήσουν.
Πολλές φορές έχω πείσει το εαυτό μου ότι τα πάντα μπορούν να αλλάξουν και να αντιστραφούν. Πολλές φορές όμως η ίδια η ζωή μου αποδεικνύει ότι η ανωριμότητα που χειριζόμαστε τα θέματα γενικά, είναι το μεγαλύτερο τροχοπέδη στην αλλαγή.
Προβληματίζομαι, νιώθω παράλυτος σε μια κοινωνία ανήμπορη να προχωρήσει μπροστά, και αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι ότι δεν βλέπω φως στο βάθος της σήραγγας.
Έχουμε πιάσει πάτο ή είμαστε ακόμα σε ελεύθερη πτώση?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
πυρ, κατά βούληση