Είναι σχεδόν 1:00 το πρωί. Μόλις τέλειωσα ένα έλεγχο για λογαριασμό κάποιου πελάτη. Είμαι κουρασμένος και θα ήθελα να κοιμηθώ. Σήμερα ήταν μια διαφορετική Κυριακή. Το γεγονός ότι υπήρχε ένα δυνατό ντέρπι στην τηλεόραση με υποχρέωσε να φέρω την δουλειά σπίτι. Είναι αλήθεια ότι περνώ πολλές ώρες στο γραφείο, ακόμα και τα Σαββατοκύριακα, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι το γραφείο που διαθέτω στο σπίτι έχει όλη την υποδομή για μπορώ να εργαστώ απρόσκοπτα.
Αυτή η Κυριακή όμως έκρυβε μια μικρή έκπληξη. Μόλις η μικρή συνειδητοποίησε ότι δεν θα έφευγα δεν έκανε τίποτα άλλο από το να εγκατασταθεί στο γραφείο μου και να θέλει να διαβάσουμε μαζί τα μαθήματά της. Μόλις τελειώναμε ένα μάθημα έφερνε το άλλο χωρίς διάλειμμα. Αν και πολλάκις της είπα ότι πρέπει να διεκπεραιώσω την δική μου υποχρέωση εκείνη χαμογελούσε και μου έλεγε ότι θα με βοηθήσει να τελειώσουμε γρηγορότερα.
Έχει γίνει μια μικρή δεσποινίς. Ο τρόπος που μιλά, ο τρόπος που ρωτά, ο τρόπος που συμπεριφέρεται. Διερωτούμαι, πότε πρόλαβε και μεγάλωσε?
Το βράδυ κατά τις εννιά κοιμήθηκε και αποφάσισα να συγυρίσω τα τετράδια της. Πάνω στο γραφείο μου υπήρχε ένα όμορφο τετράδιο με τίτλο δημιουργικές εργασίες. Είναι ένα τετράδιο όπου γράφει, εκθέσεις ιδεών. Κάπου υπήρχε ένα θέμα «Τα αδέρφια μου ή ένας φανταστικός φίλος». Το διάβασα και σοκαρίστηκα με τον τρόπο που ένα μωρό αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του.
«Δεν έχω αδελφό ή αδελφή. Ρώτησα τη γιαγιά να μου πει γιατί εγώ, δεν μπορώ να έχω ένα αδελφό. Εκείνη μου λέει όταν μεγαλώσω θα καταλάβω. Την ρώτησα, για το θείο Κ. που περιμένουν την αδελφή της Σ. Όλοι είναι χαρούμενοι αλλά κανείς δεν περιμένει τον δικό μου αδελφό. Είπα πολλές φορές της μητέρας ότι θα το προσέχω, θα το ταΐζω και θα το αγαπώ. Μπορεί να μένει στο δικό μου δωμάτιο. Υπάρχουν τόσα πολλά παιχνίδια που θα παίζαμε μαζί. Δεν θέλω ένα φανταστικό φίλο, θέλω ένα αδελφό για να τον αγαπώ»
Νιώθω το εαυτό μου πολύ αδύνατο να δικαιολογηθεί στις απλές σκέψεις μια μικρής κοπελίτσας. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να ζητάς κατανόηση, για κάτι που είναι απλά ακατανόητο. Λίγο πολύ ξέρει, ότι ο δρόμος θα είναι μοναχικός και ίσως δεν θα μάθει ποτέ τι σημαίνει να έχεις αδελφό ή αδελφή.
Δυστυχώς μικρή μου δεσποινίς, όταν μεγαλώσεις, πρέπει να καταλάβεις.
Αυτή η Κυριακή όμως έκρυβε μια μικρή έκπληξη. Μόλις η μικρή συνειδητοποίησε ότι δεν θα έφευγα δεν έκανε τίποτα άλλο από το να εγκατασταθεί στο γραφείο μου και να θέλει να διαβάσουμε μαζί τα μαθήματά της. Μόλις τελειώναμε ένα μάθημα έφερνε το άλλο χωρίς διάλειμμα. Αν και πολλάκις της είπα ότι πρέπει να διεκπεραιώσω την δική μου υποχρέωση εκείνη χαμογελούσε και μου έλεγε ότι θα με βοηθήσει να τελειώσουμε γρηγορότερα.
Έχει γίνει μια μικρή δεσποινίς. Ο τρόπος που μιλά, ο τρόπος που ρωτά, ο τρόπος που συμπεριφέρεται. Διερωτούμαι, πότε πρόλαβε και μεγάλωσε?
Το βράδυ κατά τις εννιά κοιμήθηκε και αποφάσισα να συγυρίσω τα τετράδια της. Πάνω στο γραφείο μου υπήρχε ένα όμορφο τετράδιο με τίτλο δημιουργικές εργασίες. Είναι ένα τετράδιο όπου γράφει, εκθέσεις ιδεών. Κάπου υπήρχε ένα θέμα «Τα αδέρφια μου ή ένας φανταστικός φίλος». Το διάβασα και σοκαρίστηκα με τον τρόπο που ένα μωρό αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του.
«Δεν έχω αδελφό ή αδελφή. Ρώτησα τη γιαγιά να μου πει γιατί εγώ, δεν μπορώ να έχω ένα αδελφό. Εκείνη μου λέει όταν μεγαλώσω θα καταλάβω. Την ρώτησα, για το θείο Κ. που περιμένουν την αδελφή της Σ. Όλοι είναι χαρούμενοι αλλά κανείς δεν περιμένει τον δικό μου αδελφό. Είπα πολλές φορές της μητέρας ότι θα το προσέχω, θα το ταΐζω και θα το αγαπώ. Μπορεί να μένει στο δικό μου δωμάτιο. Υπάρχουν τόσα πολλά παιχνίδια που θα παίζαμε μαζί. Δεν θέλω ένα φανταστικό φίλο, θέλω ένα αδελφό για να τον αγαπώ»
Νιώθω το εαυτό μου πολύ αδύνατο να δικαιολογηθεί στις απλές σκέψεις μια μικρής κοπελίτσας. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να ζητάς κατανόηση, για κάτι που είναι απλά ακατανόητο. Λίγο πολύ ξέρει, ότι ο δρόμος θα είναι μοναχικός και ίσως δεν θα μάθει ποτέ τι σημαίνει να έχεις αδελφό ή αδελφή.
Δυστυχώς μικρή μου δεσποινίς, όταν μεγαλώσεις, πρέπει να καταλάβεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
πυρ, κατά βούληση