Την Κυριακή που μας πέρασε είχα παρακολουθήσει την Παράσταση Festen, από τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου. Η υπόθεση λίγο πολύ είναι γνωστή. Η πρόθεση μου ήταν να περιγράψω κάποια από τα αισθήματα που μου είχε προκαλέσει η παράσταση όμως η επιστολή της βουλευτής του ΔΗΚΟ, ήταν αρκετή για να αλλάξω σχεδόν το περιεχόμενο αυτού που είχα υπόψη να εκθέσω.
Σε γενικές γραμμές η εντύπωσή μου για την παράσταση ήταν πάρα πολύ καλή. Με προβλημάτισε. Με προβλημάτισε η ψυχική σκληρότητα να βιάζεις το παιδί σου και με προβλημάτισε η ψυχική ανωμαλία να θες να το επαναλάβεις. Τι ακριβώς νιώθει, ένας ενήλικας, όταν συναντά τον πα(τέρα) του χρόνια μετά, τι ακριβώς νιώθει όταν του μιλά ή όταν νιώθει το άγγιγμά του. Ένας ενήλικας που όταν ήταν παιδί είχε βιώσει τον σωματικό και ψυχικό βιασμό. Ξέρετε δεν είναι εύκολο όταν δεν γνωρίζεις να υποθέτεις, όμως το συγκεκριμένο δρώμενο σου παρουσιάζει μια εύστοχη άποψη.
Σε μια σκηνή όπου μετά την αποκάλυψη των συμβάντων από το πρωτότοκο υιό, πα(τέρας) και υιός εν απουσία των υπόλοιπων φιλοξενουμένων αρχίζουν ένα διάλογο, προσπαθώντας ο πρώτος να υποδείξει το μέγεθος της τραγωδία ενώ ο δεύτερος να δικαιολογηθεί. Αφού είναι αδύνατο για τον πα(τέρα), πείσει το υιό απλά του λέει γεμάτος ειρωνεία και θυμό ότι «πήρατε αυτό που αξίζατε». Αλήθεια πόσο αρρωστημένο μπορεί να είναι ένα μυαλό για να βλέπει την δικαίωση στις πράξεις ανωμαλίας εις βάρος των παιδιών του?
Το μεγαλείο της παράστασης, δεν είναι τίποτα άλλο από την συμμετοχή του 5χρονου κοριτσιού. Όταν βλέπεις το δρώμενο να εξελίσσεται, δεν σου επιτρέπει να φανταστείς ένα μικρό παιδί θύμα σεξουαλικής κακοποίησης αλλά σου παρουσιάζει επί σκηνής εκείνη την παιδική αθωότητα για να αναλογιστής το μέγεθος κακού. Να αναρωτηθείς αν θα έβρισκες ηδονή στο βιασμό ενός μικρού αγγέλου και να αισθανθείς την ανωμαλίας που υπάρχει στην κοινωνίας μας. Που πολλές φορές αυτή η ανωμαλία δεν κρύβεται σε κόσμους μακρινούς και άγνωστους, αλλά στα πρόσωπα εκείνων των πετυχημένων ηγεμόνων που η ζωή τους όρισε να προστατεύουν τους αδύναμους.
Καταλήγω με στην παρέμβαση της κα. Βουλετή που κατηγορεί το δρώμενο ότι εκθέτει ανήλικο σε πράξεις βία και καλεί τους αρμόδιους φορείς να παρέμβουν και να κατεβάσουν την παράσταση. Τουλάχιστον αυτό το παιδί μετέχει σε παράσταση που έχει να κάνει με ένα ψεύτικο ακίνδυνο κόσμο. Τι άραγε πράττεται για εκείνα τα παιδιά, που η συγκεκριμένη βία είναι μέρος της ζωής τους? Αλήθεια μπορείτε και εκεί να επιλύσετε τόσο απλά το πρόβλημα?
Με κάθε εκτίμηση και σεβασμό…
Σε γενικές γραμμές η εντύπωσή μου για την παράσταση ήταν πάρα πολύ καλή. Με προβλημάτισε. Με προβλημάτισε η ψυχική σκληρότητα να βιάζεις το παιδί σου και με προβλημάτισε η ψυχική ανωμαλία να θες να το επαναλάβεις. Τι ακριβώς νιώθει, ένας ενήλικας, όταν συναντά τον πα(τέρα) του χρόνια μετά, τι ακριβώς νιώθει όταν του μιλά ή όταν νιώθει το άγγιγμά του. Ένας ενήλικας που όταν ήταν παιδί είχε βιώσει τον σωματικό και ψυχικό βιασμό. Ξέρετε δεν είναι εύκολο όταν δεν γνωρίζεις να υποθέτεις, όμως το συγκεκριμένο δρώμενο σου παρουσιάζει μια εύστοχη άποψη.
Σε μια σκηνή όπου μετά την αποκάλυψη των συμβάντων από το πρωτότοκο υιό, πα(τέρας) και υιός εν απουσία των υπόλοιπων φιλοξενουμένων αρχίζουν ένα διάλογο, προσπαθώντας ο πρώτος να υποδείξει το μέγεθος της τραγωδία ενώ ο δεύτερος να δικαιολογηθεί. Αφού είναι αδύνατο για τον πα(τέρα), πείσει το υιό απλά του λέει γεμάτος ειρωνεία και θυμό ότι «πήρατε αυτό που αξίζατε». Αλήθεια πόσο αρρωστημένο μπορεί να είναι ένα μυαλό για να βλέπει την δικαίωση στις πράξεις ανωμαλίας εις βάρος των παιδιών του?
Το μεγαλείο της παράστασης, δεν είναι τίποτα άλλο από την συμμετοχή του 5χρονου κοριτσιού. Όταν βλέπεις το δρώμενο να εξελίσσεται, δεν σου επιτρέπει να φανταστείς ένα μικρό παιδί θύμα σεξουαλικής κακοποίησης αλλά σου παρουσιάζει επί σκηνής εκείνη την παιδική αθωότητα για να αναλογιστής το μέγεθος κακού. Να αναρωτηθείς αν θα έβρισκες ηδονή στο βιασμό ενός μικρού αγγέλου και να αισθανθείς την ανωμαλίας που υπάρχει στην κοινωνίας μας. Που πολλές φορές αυτή η ανωμαλία δεν κρύβεται σε κόσμους μακρινούς και άγνωστους, αλλά στα πρόσωπα εκείνων των πετυχημένων ηγεμόνων που η ζωή τους όρισε να προστατεύουν τους αδύναμους.
Καταλήγω με στην παρέμβαση της κα. Βουλετή που κατηγορεί το δρώμενο ότι εκθέτει ανήλικο σε πράξεις βία και καλεί τους αρμόδιους φορείς να παρέμβουν και να κατεβάσουν την παράσταση. Τουλάχιστον αυτό το παιδί μετέχει σε παράσταση που έχει να κάνει με ένα ψεύτικο ακίνδυνο κόσμο. Τι άραγε πράττεται για εκείνα τα παιδιά, που η συγκεκριμένη βία είναι μέρος της ζωής τους? Αλήθεια μπορείτε και εκεί να επιλύσετε τόσο απλά το πρόβλημα?
Με κάθε εκτίμηση και σεβασμό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
πυρ, κατά βούληση