Απόψε με αναστάτωσες. Είναι κάτι που το συνηθίζεις άλλωστε. Όμως αυτή την φορά φοβήθηκα. Η απειλή σου να μην με ξαναδείς με φοβίζει.
Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009
Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009
Όλα είναι μια απόφαση
Σκέφτομαι τον χρόνο που πέρασε και με πιάνει μελαγχολία. Αυτό ο χρόνος ήταν εξαιρετικά καλός για μένα, δυστυχώς όμως τελειώνει και με βρίσκει εκεί που ξεκίνησα. Έχω μάθει πολλά, έχω καταρρίψει πολλούς μύθους γύρω από την ζωή και αναθεώρησα τις αρχές μου.
Δεν χρειάζεσαι πολλά για να είσαι ευτυχισμένος. Την ευτυχία δεν την μετράς ποσοτικά. Την ευτυχία δεν θα την βρεις από μια Porsche. Μπορεί να την βρεις όμως από την συνοδηγό.
Δεν χρειάζεται πολλά για είσαι δυστυχισμένος. Μια σκέψη είναι αρκετή. Στην δυστυχία δεν χωράνε πολλοί. Ο δρόμος είναι συνήθως μοναχικός.
Η μοναξιά έχει την ομορφιά της. Η χειρότερη όμως μοναξιά είναι όταν τα άτομα που σε περιτριγυρίζουν, σου είναι τελείως αδιάφορα.
Ένα βιβλίο μπορεί να σε ταξιδέψει μακριά. Αν είναι πουτανιάρικο ακόμα καλύτερα.
Το να χάνεις είναι μέρος της ζωής. Το να χάνει ισοπεδωτικά, δεν είναι κακό. Σε βοηθά να συνέλθεις γρηγορότερα. Επιμονή όμως να πολεμάς για κάτι που έχει χαθεί, καταντά μαλακία.
Η ζωή είναι πουτάνα. Δεν πρόκειται να πάρεις κάτι στο χρόνο που ζητάς. Όταν το πάρεις μπορεί να είναι πολύ αργά.
Όσο λιγότερα ξέρεις τόσο το καλύτερο. Πολλές φορές η αλήθεια πληγώνει, έχει το τίμημά της, και στο τέλος της ημέρας ποιος θέλει να ξέρει όλη την αλήθεια.
Το ψέμα δεν είναι πάντοτε κακό. Σε βοηθά να κτίσεις μια εικόνα, που ακόμα και η πραγματικότητα που κρύβεις πίσω της, εξακολουθεί να είναι αδιάφορη σε τρίτους.
Η σιωπή δεν είναι πάντοτε χρυσός. Όταν κατέχεις το προφορικό λόγο η σιωπή είναι δειλία.
Έχω βαρεθεί να ακούω το άλλον μου λέει «για να είμαι ειλικρινείς» ή «θέλω να είναι είμαι ειλικρινείς μαζί σου». Γιατί ρε φίλε πριν με είχες φλομώσει στο ψέμα?
Η αγάπη θέλει κότσια. Χρειάζεται υπομονή και θυσίες. Ποτέ σου μην διερωτηθείς τι κέρδισες ή τι έχασες. Αυτό να το κάνεις όταν επενδύσεις στο Χρηματιστήριο.
Τελικά η κόλαση δεν είναι άσχημη. Το χειμώνα θα είναι ζεστά και θα περιτριγυρίζεσαι από καλούς φίλους. Shit. Δεν είχα πότέ φίλους.
Φιλικά...
Δεν χρειάζεσαι πολλά για να είσαι ευτυχισμένος. Την ευτυχία δεν την μετράς ποσοτικά. Την ευτυχία δεν θα την βρεις από μια Porsche. Μπορεί να την βρεις όμως από την συνοδηγό.
Δεν χρειάζεται πολλά για είσαι δυστυχισμένος. Μια σκέψη είναι αρκετή. Στην δυστυχία δεν χωράνε πολλοί. Ο δρόμος είναι συνήθως μοναχικός.
Η μοναξιά έχει την ομορφιά της. Η χειρότερη όμως μοναξιά είναι όταν τα άτομα που σε περιτριγυρίζουν, σου είναι τελείως αδιάφορα.
Ένα βιβλίο μπορεί να σε ταξιδέψει μακριά. Αν είναι πουτανιάρικο ακόμα καλύτερα.
Το να χάνεις είναι μέρος της ζωής. Το να χάνει ισοπεδωτικά, δεν είναι κακό. Σε βοηθά να συνέλθεις γρηγορότερα. Επιμονή όμως να πολεμάς για κάτι που έχει χαθεί, καταντά μαλακία.
Η ζωή είναι πουτάνα. Δεν πρόκειται να πάρεις κάτι στο χρόνο που ζητάς. Όταν το πάρεις μπορεί να είναι πολύ αργά.
Όσο λιγότερα ξέρεις τόσο το καλύτερο. Πολλές φορές η αλήθεια πληγώνει, έχει το τίμημά της, και στο τέλος της ημέρας ποιος θέλει να ξέρει όλη την αλήθεια.
Το ψέμα δεν είναι πάντοτε κακό. Σε βοηθά να κτίσεις μια εικόνα, που ακόμα και η πραγματικότητα που κρύβεις πίσω της, εξακολουθεί να είναι αδιάφορη σε τρίτους.
Η σιωπή δεν είναι πάντοτε χρυσός. Όταν κατέχεις το προφορικό λόγο η σιωπή είναι δειλία.
Έχω βαρεθεί να ακούω το άλλον μου λέει «για να είμαι ειλικρινείς» ή «θέλω να είναι είμαι ειλικρινείς μαζί σου». Γιατί ρε φίλε πριν με είχες φλομώσει στο ψέμα?
Η αγάπη θέλει κότσια. Χρειάζεται υπομονή και θυσίες. Ποτέ σου μην διερωτηθείς τι κέρδισες ή τι έχασες. Αυτό να το κάνεις όταν επενδύσεις στο Χρηματιστήριο.
Τελικά η κόλαση δεν είναι άσχημη. Το χειμώνα θα είναι ζεστά και θα περιτριγυρίζεσαι από καλούς φίλους. Shit. Δεν είχα πότέ φίλους.
Φιλικά...
Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009
Που είναι ο δικός μας πελαργός?
Είναι σχεδόν 1:00 το πρωί. Μόλις τέλειωσα ένα έλεγχο για λογαριασμό κάποιου πελάτη. Είμαι κουρασμένος και θα ήθελα να κοιμηθώ. Σήμερα ήταν μια διαφορετική Κυριακή. Το γεγονός ότι υπήρχε ένα δυνατό ντέρπι στην τηλεόραση με υποχρέωσε να φέρω την δουλειά σπίτι. Είναι αλήθεια ότι περνώ πολλές ώρες στο γραφείο, ακόμα και τα Σαββατοκύριακα, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι το γραφείο που διαθέτω στο σπίτι έχει όλη την υποδομή για μπορώ να εργαστώ απρόσκοπτα.
Αυτή η Κυριακή όμως έκρυβε μια μικρή έκπληξη. Μόλις η μικρή συνειδητοποίησε ότι δεν θα έφευγα δεν έκανε τίποτα άλλο από το να εγκατασταθεί στο γραφείο μου και να θέλει να διαβάσουμε μαζί τα μαθήματά της. Μόλις τελειώναμε ένα μάθημα έφερνε το άλλο χωρίς διάλειμμα. Αν και πολλάκις της είπα ότι πρέπει να διεκπεραιώσω την δική μου υποχρέωση εκείνη χαμογελούσε και μου έλεγε ότι θα με βοηθήσει να τελειώσουμε γρηγορότερα.
Έχει γίνει μια μικρή δεσποινίς. Ο τρόπος που μιλά, ο τρόπος που ρωτά, ο τρόπος που συμπεριφέρεται. Διερωτούμαι, πότε πρόλαβε και μεγάλωσε?
Το βράδυ κατά τις εννιά κοιμήθηκε και αποφάσισα να συγυρίσω τα τετράδια της. Πάνω στο γραφείο μου υπήρχε ένα όμορφο τετράδιο με τίτλο δημιουργικές εργασίες. Είναι ένα τετράδιο όπου γράφει, εκθέσεις ιδεών. Κάπου υπήρχε ένα θέμα «Τα αδέρφια μου ή ένας φανταστικός φίλος». Το διάβασα και σοκαρίστηκα με τον τρόπο που ένα μωρό αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του.
«Δεν έχω αδελφό ή αδελφή. Ρώτησα τη γιαγιά να μου πει γιατί εγώ, δεν μπορώ να έχω ένα αδελφό. Εκείνη μου λέει όταν μεγαλώσω θα καταλάβω. Την ρώτησα, για το θείο Κ. που περιμένουν την αδελφή της Σ. Όλοι είναι χαρούμενοι αλλά κανείς δεν περιμένει τον δικό μου αδελφό. Είπα πολλές φορές της μητέρας ότι θα το προσέχω, θα το ταΐζω και θα το αγαπώ. Μπορεί να μένει στο δικό μου δωμάτιο. Υπάρχουν τόσα πολλά παιχνίδια που θα παίζαμε μαζί. Δεν θέλω ένα φανταστικό φίλο, θέλω ένα αδελφό για να τον αγαπώ»
Νιώθω το εαυτό μου πολύ αδύνατο να δικαιολογηθεί στις απλές σκέψεις μια μικρής κοπελίτσας. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να ζητάς κατανόηση, για κάτι που είναι απλά ακατανόητο. Λίγο πολύ ξέρει, ότι ο δρόμος θα είναι μοναχικός και ίσως δεν θα μάθει ποτέ τι σημαίνει να έχεις αδελφό ή αδελφή.
Δυστυχώς μικρή μου δεσποινίς, όταν μεγαλώσεις, πρέπει να καταλάβεις.
Αυτή η Κυριακή όμως έκρυβε μια μικρή έκπληξη. Μόλις η μικρή συνειδητοποίησε ότι δεν θα έφευγα δεν έκανε τίποτα άλλο από το να εγκατασταθεί στο γραφείο μου και να θέλει να διαβάσουμε μαζί τα μαθήματά της. Μόλις τελειώναμε ένα μάθημα έφερνε το άλλο χωρίς διάλειμμα. Αν και πολλάκις της είπα ότι πρέπει να διεκπεραιώσω την δική μου υποχρέωση εκείνη χαμογελούσε και μου έλεγε ότι θα με βοηθήσει να τελειώσουμε γρηγορότερα.
Έχει γίνει μια μικρή δεσποινίς. Ο τρόπος που μιλά, ο τρόπος που ρωτά, ο τρόπος που συμπεριφέρεται. Διερωτούμαι, πότε πρόλαβε και μεγάλωσε?
Το βράδυ κατά τις εννιά κοιμήθηκε και αποφάσισα να συγυρίσω τα τετράδια της. Πάνω στο γραφείο μου υπήρχε ένα όμορφο τετράδιο με τίτλο δημιουργικές εργασίες. Είναι ένα τετράδιο όπου γράφει, εκθέσεις ιδεών. Κάπου υπήρχε ένα θέμα «Τα αδέρφια μου ή ένας φανταστικός φίλος». Το διάβασα και σοκαρίστηκα με τον τρόπο που ένα μωρό αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του.
«Δεν έχω αδελφό ή αδελφή. Ρώτησα τη γιαγιά να μου πει γιατί εγώ, δεν μπορώ να έχω ένα αδελφό. Εκείνη μου λέει όταν μεγαλώσω θα καταλάβω. Την ρώτησα, για το θείο Κ. που περιμένουν την αδελφή της Σ. Όλοι είναι χαρούμενοι αλλά κανείς δεν περιμένει τον δικό μου αδελφό. Είπα πολλές φορές της μητέρας ότι θα το προσέχω, θα το ταΐζω και θα το αγαπώ. Μπορεί να μένει στο δικό μου δωμάτιο. Υπάρχουν τόσα πολλά παιχνίδια που θα παίζαμε μαζί. Δεν θέλω ένα φανταστικό φίλο, θέλω ένα αδελφό για να τον αγαπώ»
Νιώθω το εαυτό μου πολύ αδύνατο να δικαιολογηθεί στις απλές σκέψεις μια μικρής κοπελίτσας. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να ζητάς κατανόηση, για κάτι που είναι απλά ακατανόητο. Λίγο πολύ ξέρει, ότι ο δρόμος θα είναι μοναχικός και ίσως δεν θα μάθει ποτέ τι σημαίνει να έχεις αδελφό ή αδελφή.
Δυστυχώς μικρή μου δεσποινίς, όταν μεγαλώσεις, πρέπει να καταλάβεις.
Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009
Ποιανού ζωή είν' αυτή, τελικά? – Θ.Ο.Κ. (05-12-2009)
Αυτή είναι παράσταση για όσκαρ. Δεν το λέω με ειρωνεία. Είναι μια εξαιρετική παράσταση από κάθε άποψη. Δεν θα αναφερθώ στην υπόθεση του έργου που λίγο πολύ δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς, ούτε και στο θέμα της ευθανασίας σε σχέση προς τα κοινωνικά ή θρησκευτικά πρέπει.
Αυτό που με προβλημάτισε ήταν η πιο κάτω φράση.
«Εγώ είμαι παράλυτος και εσείς είστε ανήμποροι»
Σίγουρα σε ένα τέτοιο έργο η παραδοχή ενός γεγονότος που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έχουμε πιάσει πάτο είναι κατανοητή ακόμα και για τον πιο αφελή. Τι συμβαίνει στην περίπτωση όπου το παράδειγμα δεν είναι ένα παράλυτο (φυσικά) άτομο, αλλά η οικονομία, η κοινωνία, το νομοθετικό σώμα ή ακόμα καλύτερα οι θεσμοί. Όταν σιγά σιγά συνειδητοποιούμε ότι ΔΕΝ υπάρχει ελπίδα. Ποια μπορεί να είναι η ψυχοσύνθεση ενός ατόμου ή κοινωνικού συνόλου που συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Αντιδρά με τάσεις αυτοκαταστροφής? Αποζητά την ευθανασία?
Όταν δεν υπάρχει ελπίδα, σημαίνει ότι δεν υπάρχει επιλογή? Το ένα περιορίζει το άλλο ή απλά είναι ανεξάρτητα μεταξύ τους, η μήπως τελικά ελπίζουμε σε μια καλή επιλογή. Ο θάνατος, η ισοπέδωση είναι επιλογή? Τον τελευταίο καιρό γίνομαι μάρτυρας γεγονότων τόσο στην μικρή μας κοινωνίας αλλά και στο ευρύτερο ειδησεολόγιο γεγονότων που καταδεικνύουν ότι έχουμε παραλύσει και κανείς δεν μπορεί να μας βοηθήσει. Είμαστε σε μια πορεία φθοράς και αυτοκαταστροφής ενώ τα συστήματα προστασίας είναι ανήμπορα να μας σταματήσουν.
Πολλές φορές έχω πείσει το εαυτό μου ότι τα πάντα μπορούν να αλλάξουν και να αντιστραφούν. Πολλές φορές όμως η ίδια η ζωή μου αποδεικνύει ότι η ανωριμότητα που χειριζόμαστε τα θέματα γενικά, είναι το μεγαλύτερο τροχοπέδη στην αλλαγή.
Προβληματίζομαι, νιώθω παράλυτος σε μια κοινωνία ανήμπορη να προχωρήσει μπροστά, και αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι ότι δεν βλέπω φως στο βάθος της σήραγγας.
Έχουμε πιάσει πάτο ή είμαστε ακόμα σε ελεύθερη πτώση?
Αυτό που με προβλημάτισε ήταν η πιο κάτω φράση.
«Εγώ είμαι παράλυτος και εσείς είστε ανήμποροι»
Σίγουρα σε ένα τέτοιο έργο η παραδοχή ενός γεγονότος που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έχουμε πιάσει πάτο είναι κατανοητή ακόμα και για τον πιο αφελή. Τι συμβαίνει στην περίπτωση όπου το παράδειγμα δεν είναι ένα παράλυτο (φυσικά) άτομο, αλλά η οικονομία, η κοινωνία, το νομοθετικό σώμα ή ακόμα καλύτερα οι θεσμοί. Όταν σιγά σιγά συνειδητοποιούμε ότι ΔΕΝ υπάρχει ελπίδα. Ποια μπορεί να είναι η ψυχοσύνθεση ενός ατόμου ή κοινωνικού συνόλου που συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Αντιδρά με τάσεις αυτοκαταστροφής? Αποζητά την ευθανασία?
Όταν δεν υπάρχει ελπίδα, σημαίνει ότι δεν υπάρχει επιλογή? Το ένα περιορίζει το άλλο ή απλά είναι ανεξάρτητα μεταξύ τους, η μήπως τελικά ελπίζουμε σε μια καλή επιλογή. Ο θάνατος, η ισοπέδωση είναι επιλογή? Τον τελευταίο καιρό γίνομαι μάρτυρας γεγονότων τόσο στην μικρή μας κοινωνίας αλλά και στο ευρύτερο ειδησεολόγιο γεγονότων που καταδεικνύουν ότι έχουμε παραλύσει και κανείς δεν μπορεί να μας βοηθήσει. Είμαστε σε μια πορεία φθοράς και αυτοκαταστροφής ενώ τα συστήματα προστασίας είναι ανήμπορα να μας σταματήσουν.
Πολλές φορές έχω πείσει το εαυτό μου ότι τα πάντα μπορούν να αλλάξουν και να αντιστραφούν. Πολλές φορές όμως η ίδια η ζωή μου αποδεικνύει ότι η ανωριμότητα που χειριζόμαστε τα θέματα γενικά, είναι το μεγαλύτερο τροχοπέδη στην αλλαγή.
Προβληματίζομαι, νιώθω παράλυτος σε μια κοινωνία ανήμπορη να προχωρήσει μπροστά, και αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι ότι δεν βλέπω φως στο βάθος της σήραγγας.
Έχουμε πιάσει πάτο ή είμαστε ακόμα σε ελεύθερη πτώση?
Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009
Festen – Θ.Ο.Κ. ( 29-11-09)
Την Κυριακή που μας πέρασε είχα παρακολουθήσει την Παράσταση Festen, από τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου. Η υπόθεση λίγο πολύ είναι γνωστή. Η πρόθεση μου ήταν να περιγράψω κάποια από τα αισθήματα που μου είχε προκαλέσει η παράσταση όμως η επιστολή της βουλευτής του ΔΗΚΟ, ήταν αρκετή για να αλλάξω σχεδόν το περιεχόμενο αυτού που είχα υπόψη να εκθέσω.
Σε γενικές γραμμές η εντύπωσή μου για την παράσταση ήταν πάρα πολύ καλή. Με προβλημάτισε. Με προβλημάτισε η ψυχική σκληρότητα να βιάζεις το παιδί σου και με προβλημάτισε η ψυχική ανωμαλία να θες να το επαναλάβεις. Τι ακριβώς νιώθει, ένας ενήλικας, όταν συναντά τον πα(τέρα) του χρόνια μετά, τι ακριβώς νιώθει όταν του μιλά ή όταν νιώθει το άγγιγμά του. Ένας ενήλικας που όταν ήταν παιδί είχε βιώσει τον σωματικό και ψυχικό βιασμό. Ξέρετε δεν είναι εύκολο όταν δεν γνωρίζεις να υποθέτεις, όμως το συγκεκριμένο δρώμενο σου παρουσιάζει μια εύστοχη άποψη.
Σε μια σκηνή όπου μετά την αποκάλυψη των συμβάντων από το πρωτότοκο υιό, πα(τέρας) και υιός εν απουσία των υπόλοιπων φιλοξενουμένων αρχίζουν ένα διάλογο, προσπαθώντας ο πρώτος να υποδείξει το μέγεθος της τραγωδία ενώ ο δεύτερος να δικαιολογηθεί. Αφού είναι αδύνατο για τον πα(τέρα), πείσει το υιό απλά του λέει γεμάτος ειρωνεία και θυμό ότι «πήρατε αυτό που αξίζατε». Αλήθεια πόσο αρρωστημένο μπορεί να είναι ένα μυαλό για να βλέπει την δικαίωση στις πράξεις ανωμαλίας εις βάρος των παιδιών του?
Το μεγαλείο της παράστασης, δεν είναι τίποτα άλλο από την συμμετοχή του 5χρονου κοριτσιού. Όταν βλέπεις το δρώμενο να εξελίσσεται, δεν σου επιτρέπει να φανταστείς ένα μικρό παιδί θύμα σεξουαλικής κακοποίησης αλλά σου παρουσιάζει επί σκηνής εκείνη την παιδική αθωότητα για να αναλογιστής το μέγεθος κακού. Να αναρωτηθείς αν θα έβρισκες ηδονή στο βιασμό ενός μικρού αγγέλου και να αισθανθείς την ανωμαλίας που υπάρχει στην κοινωνίας μας. Που πολλές φορές αυτή η ανωμαλία δεν κρύβεται σε κόσμους μακρινούς και άγνωστους, αλλά στα πρόσωπα εκείνων των πετυχημένων ηγεμόνων που η ζωή τους όρισε να προστατεύουν τους αδύναμους.
Καταλήγω με στην παρέμβαση της κα. Βουλετή που κατηγορεί το δρώμενο ότι εκθέτει ανήλικο σε πράξεις βία και καλεί τους αρμόδιους φορείς να παρέμβουν και να κατεβάσουν την παράσταση. Τουλάχιστον αυτό το παιδί μετέχει σε παράσταση που έχει να κάνει με ένα ψεύτικο ακίνδυνο κόσμο. Τι άραγε πράττεται για εκείνα τα παιδιά, που η συγκεκριμένη βία είναι μέρος της ζωής τους? Αλήθεια μπορείτε και εκεί να επιλύσετε τόσο απλά το πρόβλημα?
Με κάθε εκτίμηση και σεβασμό…
Σε γενικές γραμμές η εντύπωσή μου για την παράσταση ήταν πάρα πολύ καλή. Με προβλημάτισε. Με προβλημάτισε η ψυχική σκληρότητα να βιάζεις το παιδί σου και με προβλημάτισε η ψυχική ανωμαλία να θες να το επαναλάβεις. Τι ακριβώς νιώθει, ένας ενήλικας, όταν συναντά τον πα(τέρα) του χρόνια μετά, τι ακριβώς νιώθει όταν του μιλά ή όταν νιώθει το άγγιγμά του. Ένας ενήλικας που όταν ήταν παιδί είχε βιώσει τον σωματικό και ψυχικό βιασμό. Ξέρετε δεν είναι εύκολο όταν δεν γνωρίζεις να υποθέτεις, όμως το συγκεκριμένο δρώμενο σου παρουσιάζει μια εύστοχη άποψη.
Σε μια σκηνή όπου μετά την αποκάλυψη των συμβάντων από το πρωτότοκο υιό, πα(τέρας) και υιός εν απουσία των υπόλοιπων φιλοξενουμένων αρχίζουν ένα διάλογο, προσπαθώντας ο πρώτος να υποδείξει το μέγεθος της τραγωδία ενώ ο δεύτερος να δικαιολογηθεί. Αφού είναι αδύνατο για τον πα(τέρα), πείσει το υιό απλά του λέει γεμάτος ειρωνεία και θυμό ότι «πήρατε αυτό που αξίζατε». Αλήθεια πόσο αρρωστημένο μπορεί να είναι ένα μυαλό για να βλέπει την δικαίωση στις πράξεις ανωμαλίας εις βάρος των παιδιών του?
Το μεγαλείο της παράστασης, δεν είναι τίποτα άλλο από την συμμετοχή του 5χρονου κοριτσιού. Όταν βλέπεις το δρώμενο να εξελίσσεται, δεν σου επιτρέπει να φανταστείς ένα μικρό παιδί θύμα σεξουαλικής κακοποίησης αλλά σου παρουσιάζει επί σκηνής εκείνη την παιδική αθωότητα για να αναλογιστής το μέγεθος κακού. Να αναρωτηθείς αν θα έβρισκες ηδονή στο βιασμό ενός μικρού αγγέλου και να αισθανθείς την ανωμαλίας που υπάρχει στην κοινωνίας μας. Που πολλές φορές αυτή η ανωμαλία δεν κρύβεται σε κόσμους μακρινούς και άγνωστους, αλλά στα πρόσωπα εκείνων των πετυχημένων ηγεμόνων που η ζωή τους όρισε να προστατεύουν τους αδύναμους.
Καταλήγω με στην παρέμβαση της κα. Βουλετή που κατηγορεί το δρώμενο ότι εκθέτει ανήλικο σε πράξεις βία και καλεί τους αρμόδιους φορείς να παρέμβουν και να κατεβάσουν την παράσταση. Τουλάχιστον αυτό το παιδί μετέχει σε παράσταση που έχει να κάνει με ένα ψεύτικο ακίνδυνο κόσμο. Τι άραγε πράττεται για εκείνα τα παιδιά, που η συγκεκριμένη βία είναι μέρος της ζωής τους? Αλήθεια μπορείτε και εκεί να επιλύσετε τόσο απλά το πρόβλημα?
Με κάθε εκτίμηση και σεβασμό…
Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009
Julie & Julia
Γενικά τα βράδια όταν επιστρέφω σπίτι, το μόνο που με ξεκουράζει είναι μια καλή ταινία στο DVD. Ειδικά όταν στο πελατολόγιο μου υπάρχει και ο αντίστοιχος πελάτης τότε η επίσκεψη στο κατάστημά του αποτελεί ηθική υποχρέωση. Κάτι σαν, το ένα χέρι νίβει το άλλο. Συνήθως ενοικιάζω περίπου 5 έργα την εβδομάδα. Μοναδικός όρος να μην τα έχω δει.
Το Σάββατο αν και είχα σχετικά μια κουραστική μέρα αποφάσισα να παρακολουθήσω το έργο Julie & Julia. Θα μπορούσα να πω το έργο ανήκει στην κατηγορία της ρομαντικής κωμωδίας. Τέτοιου είδους έργα δεν με ενθουσιάζουν όμως στο τέλος κατάφερε να με εκπλήξει ευχάριστα και να με συγκινήσει. Η υπόθεση του έργου είναι αρκετά απλή. Δύο παράλληλες ιστορίες, από τη μια η Julie του 1960, μια γυναίκα γύρω στα 50 με πάθος για την γαλλική κουζίνα και με αφορμή την τετράχρονη διαμονή της στο Παρίσι, μαθαίνει πώς να μαγειρεύει και στο τέλος να γράφει και να εκδίδει τις δικές τις μαγειρικές συνταγές. Από την άλλη η Julia του 2009 μια νεαρή συγγραφέας η οποία με αφορμή το βιβλίο μαγειρικών της Julia του 1960, βάζει σαν στόχο να εκτελέσει τις μαγειρικές του βιβλίου της εντός 365 ημερών, ενώ καταγράφει τα πάντα στο βλογ της.
Είπα ότι με συγκίνησε. Με αφορμή το έργο, διάφορες σκέψεις, αναμνήσεις περνούσαν από το μυαλό μου. Σίγουρα από την μια, δεν θα μπορούσα να ξεχάσω το κοκκινόψαρο με αγκινάρες που είχα απολαύσει στο Παρίσι πριν δυο εβδομάδες απέναντι από Λούβρο μαζί με ένα αγαπημένο φίλο, από την άλλη η αποτυχία της συνεργασίας για το καφέ είναι κάτι που συνεχώς με απασχολεί. Ο συνδετικός κρίκος είναι οι συνταγές. Αυτό που με ανησυχούσε για το καφέ ήταν ότι οι συμβαλλόμενοι που είχα την ευθύνη να το λειτουργήσουν , προέκυψε ότι τελικά δεν είχαν ιδέα από το πώς να φτιάχνεις ένα καλό καφέ. Δεν εννοώ φυσικά αυτά που ετοιμάζει η μηχανή αλλά να κατέχουν την τέχνη της ετοιμασίας ενός καλού καφέ αρχίζοντας από την επιλογή των κόκκων μέχρι και το τελικό προϊών. Τώρα αντιλαμβάνομαι γιατί υπήρχε η απαίτηση για την αγορά εκείνης της διπλής αυτόματης μηχανής του καφέ που στοίχιζε γύρω στα 6,500 ευρώ και μπορούσε να παράγει τα πάντα. Από απλό καφέ μέχρι τα πιο πολύπλοκα.
Με αφορμή το έργο αποφάσισα ότι με το νέο χρόνο το βλογ μου θα φιλοξενήσει κατά κύριο λόγο τις προσπάθειες μου για την ετοιμασία επιτυχημένων συνταγών που αφορούν το καφέ και μικρογεύματα. Οπόταν από την 01 του Ιανουαρίου του 2010 θα είναι ένας χρόνος δοκιμών.
Όπως συνηθίζω να λέω … και ο θεός βοηθός.
Όπως συνηθίζω να λέω … και ο θεός βοηθός.
Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009
Ιστορίες Αιδοίου – Θέατρο Επαφή (24-11-2009)
Την Τρίτη είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τις Ιστορίες Αιδοίου από το Θέατρο Επαφή, μαζί με ένα καλό φίλο. Για όσους έχουν την απορία, ναι, το έργο αφορούσε το μουνί. Εκείνο το όργανο που σέρνει πλοία στην ξηρά.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά για αυτή την παράσταση, όμως το ημαιλ που απέστειλε ο φίλος σε ένα από τους συντελεστές της παράστασης ήταν αρκετά εύστοχο. Το δημοσιεύω.
Ά. καλημέρα,
Όπως υποσχέθηκα, χθες ήμουν εκεί. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν χάσιμο χρόνου, αντιθέτως ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση προσεγγίζοντας ένα θέμα που ακόμα και στις μέρες μας θεωρείται ταμπού. Πρέπει να ομολογήσω ,ότι η απλότητα της υποκριτική σας δράσης έδεσε όμορφα μαζί με το κοινό δημιουργώντας μια οικειότητα ηθοποιού - θεατή που σπανίζει στις μέρες μας. Αυτή η οικειότητα ,την οποία πετύχατε σχετικά γρήγορα, μας έδωσε το εισιτήριο να αφεθούμε στα χέρια σας και να καθοδηγήσετε τα συναισθήματα μας με τον τρόπο που εξελισσόταν το δρώμενο.
Όλες σας γίνατε πρωταγωνίστριες η κάθε μια με τον δικό της τρόπο χωρίς κόμματα, παύλες, τελείες ή υποσημειώσεις και μεταφέρατε σε εμάς την γυναικεία αίσθηση, για αυτό που πολλοί ονομάζουν το λίκνο της ζωής. Δεν θα ήθελα να σας δώσω συγχαρητήρια για την παράστασή σας, αυτή άλλωστε ανήκει στο παρελθόν. Εύχομαι όμως το πάθος που επιδείξατε ενσαρκώνοντας τους ρόλους να μην το χάσετε ποτέ.
Σε ευχαριστώ για μια υπέροχη βραδιά
Φιλικά
Θα μπορούσα να γράψω πολλά για αυτή την παράσταση, όμως το ημαιλ που απέστειλε ο φίλος σε ένα από τους συντελεστές της παράστασης ήταν αρκετά εύστοχο. Το δημοσιεύω.
Ά. καλημέρα,
Όπως υποσχέθηκα, χθες ήμουν εκεί. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν χάσιμο χρόνου, αντιθέτως ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση προσεγγίζοντας ένα θέμα που ακόμα και στις μέρες μας θεωρείται ταμπού. Πρέπει να ομολογήσω ,ότι η απλότητα της υποκριτική σας δράσης έδεσε όμορφα μαζί με το κοινό δημιουργώντας μια οικειότητα ηθοποιού - θεατή που σπανίζει στις μέρες μας. Αυτή η οικειότητα ,την οποία πετύχατε σχετικά γρήγορα, μας έδωσε το εισιτήριο να αφεθούμε στα χέρια σας και να καθοδηγήσετε τα συναισθήματα μας με τον τρόπο που εξελισσόταν το δρώμενο.
Όλες σας γίνατε πρωταγωνίστριες η κάθε μια με τον δικό της τρόπο χωρίς κόμματα, παύλες, τελείες ή υποσημειώσεις και μεταφέρατε σε εμάς την γυναικεία αίσθηση, για αυτό που πολλοί ονομάζουν το λίκνο της ζωής. Δεν θα ήθελα να σας δώσω συγχαρητήρια για την παράστασή σας, αυτή άλλωστε ανήκει στο παρελθόν. Εύχομαι όμως το πάθος που επιδείξατε ενσαρκώνοντας τους ρόλους να μην το χάσετε ποτέ.
Σε ευχαριστώ για μια υπέροχη βραδιά
Φιλικά
TΙ ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΗ ΜΠΕΪΜΠΗ ΤΖΕΗΝ -Θέατρο Ανεμώνα (22-11-2009)
Την Κυριακή είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω το θεατρικό έργο, τι συνέβη στην μπέιμπη Τζέην. Η ιστορία αφορά δύο μεγάλες Stars του Hollywood που μοιράζονται την ίδια στέγη. Τυπικά η Τζεην ανέλαβε τον άχαρο ρόλο να φροντίζει την μεγαλύτερη της αδελφή Μπλαντς που έμεινε παράλυτη μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα . Στην ουσία όμως η ίδια θεωρεί ότι με αυτό τον τρόπο παίρνει την προσωπική της εκδίκηση επειδή η δική της λαμπρή καριέρα επισκιάσθηκε από την καριέρα της αδελφής της. Βιώσαμε ένα ταξίδι στην διαφθορά, την άνοδο, την πτώση, την κατάθλιψη, των φαρμακευτικών αγωγών των καλλιτεχνών, την εξάρτηση από το αλκοόλ, την επικινδυνότητα και την καταστροφική ανασφάλεια, μέσα από την παράξενη σχέση των δύο αδελφών Τζέην και Μπλανς...
Η διήγηση μιας ιστορίας στον θεατρικό χώρο πάντα παρουσιάζει ατέλειες, αδυναμίες και δεν μπορεί να συναγωνιστεί τον κινηματογράφο. Όμως σε μια θεατρική παραγωγή δεν μετρά η κινηματογραφικότητα του έργου αλλά εάν το δρώμενο έχει πετύχει να σε αγγίξει και να σε προβληματίσει. Δεν μπορεί ένας θίασος να ανεβάζει μια παράσταση με στόχο την επίδειξη ερμηνείας. Ο θεατής δεν είναι κριτής για να βαθμολογεί ταλέντα. Είναι εκεί για την προσωπική του ψυχαγωγία. Θέλει να γελάσει, να κλάψει να συγκινηθεί, να θυμώσει, να βιώσει το δρώμενο στην δική του φαντασία.
Μην του στερείτε αυτό το δικαίωμα, σας παρακαλώ.
Η διήγηση μιας ιστορίας στον θεατρικό χώρο πάντα παρουσιάζει ατέλειες, αδυναμίες και δεν μπορεί να συναγωνιστεί τον κινηματογράφο. Όμως σε μια θεατρική παραγωγή δεν μετρά η κινηματογραφικότητα του έργου αλλά εάν το δρώμενο έχει πετύχει να σε αγγίξει και να σε προβληματίσει. Δεν μπορεί ένας θίασος να ανεβάζει μια παράσταση με στόχο την επίδειξη ερμηνείας. Ο θεατής δεν είναι κριτής για να βαθμολογεί ταλέντα. Είναι εκεί για την προσωπική του ψυχαγωγία. Θέλει να γελάσει, να κλάψει να συγκινηθεί, να θυμώσει, να βιώσει το δρώμενο στην δική του φαντασία.
Μην του στερείτε αυτό το δικαίωμα, σας παρακαλώ.
Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009
Οι αποστάσεις εκμηδενίζονται
Πρέπει να παραδεχτώ, ότι τα μέσα που έχει πλέον στην διάθεση του ο άνθρωπος για την μετακίνηση και πληροφόρηση του έχουν ξεπεράσει κάθε προσδοκία. Ένα τυπικό Σ/Κ θα μπορούσε να ήταν κάπως έτσι.
Αποδεσμεύτηκα από την εργασία στην Λευκωσία, διανυχτέρευσα στο Λονδίνο, ενώ γευμάτισα στο Παρίσι. Κυριακή επιστροφή και Δευτέρα δουλειά.
Εκπληκτικό!
Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009
Υποκρισία
Την Κυριακή το πρωί δεν είχα όρεξη να πάω στο γραφείο και αποφάσισα να πάω στο Palm Beach για να περάσω τις ώρες μου στο γυμναστήριο. Όταν αναφέρομαι στο γυμναστήριο, εννοώ φυσικά εκείνο το χώρο που υπάρχουν όργανα εκγύμνασης και άλλα παρεμφερή όμως είναι ο τόπος όπου επιτρέπει στα διάφορα μέλη του club, να συνευρίσκονται, να αναπτύσσουν συζητήσεις και στο τέλος να γυμνάζουν το πνεύμα παρά το σώμα. Αν και οι συναντήσεις είναι εντελώς τυχαίες η συχνότητα με την οποία επισκεπτόμαστε το χώρο, δίνει την εντύπωση ότι είναι τακτικές και προγραμματισμένες.
Αυτή η Κυριακή δεν θα μπορούσε να διαφέρει εφόσον το πρωινό προσφέρεται. Λίγο πολύ όλοι θέλουν να χαλαρώσουν και όταν ο ύπνος δεν είναι επιλογή τότε ο συγκεκριμένος χώρος αποτελεί όαση. Μέχρι τις 09:00 οι γνωστοί, άγνωστοι φίλοι είχαν μαζευτεί και ο καθένας έδειχνε να ασχολείται με την εκγύμνασή του σώματος. Υποσυνείδητα όλοι περίμεναν εκείνον που θα έκανε την αρχή, ρίχνοντας μια ερώτηση κοινού ενδιαφέροντος. Δεν άργησε να έρθει. Σιγά, σιγά το γνωστό πηγαδάκι είχε σχηματιστεί ενώ δεν αργήσαμε τελικά να καταλήξουμε για πρόγευμα.
Κατά την διάρκεια του προγεύματος, ο κ. Χ, (ένας κύριος γύρω στα 50, σοφός στο πνεύμα, μεστός στα λόγια, αρκετά διακριτικός, και χαίρει εκτίμησης από όλους) ξεκίνησε μια ιδιόμορφη συζήτηση φιλοσοφικού περιεχομένου. Κύριο θέμα η υποκρισία. «Νομίζουμε ότι η υποκρισία είναι αρετή» ξεκίνησε να λεει.
«Η αδυναμία μας να προτάσσουμε τον πραγματικό μας εαυτό, οδηγεί στην τέχνη της υποκρισίας. Μας βοηθά να παρουσιάζουμε ένα προσωπείο ψεύτικο, που να καλύπτει τις αδυναμίες μας ή καλύτερα την ανικανότητά μας να συμβαλλόμαστε στην κοινωνία μακροπρόθεσμα. Η τέχνη της υποκρισίας λειτουργεί μόνο για την πρώτη εντύπωση. Όσο διαρκεί ένας καφές. Όμως οι επιπτώσεις που ακολουθούν τείνουν να είναι καταστροφικές».
Μπορώ να πω ότι απόλαυσα πάρα πολύ εκείνη την συζήτηση και παραθέτω πιο κάτω αυτές τις επιπτώσεις που είχαμε αναπτύξει.
Το πρώτο βήμα είναι η υποκρισία, βοηθά στο να κτίσουμε μια καλή βιτρίνα. Είναι λογικό ότι σε βάθος θα χρειαστεί να συντηρήσεις αυτό το ψεύτικο προσωπείο οπόταν αναπόφευκτα καταλήγεις στο ψέμα. Το ψέμα συντηρεί την βιτρίνα αλλά όμως οδηγεί στην εκμετάλλευση, διότι προφανώς όταν κτίζεις πάνω σε ψέμα κάποιος πρόκειται να κερδίσει εις βάρος του άλλου. Αυτή του είδους η σχέση που δημιουργείται δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί τίποτα άλλο από λυκοφιλία. Αναπόφευκτα όταν λάμψει η αλήθεια τότε μπορείς να αντιληφθείς το μέγεθος της κοροϊδίας που πάντα αφήνει μια πικρή γεύση απογοήτευσης. Αναπόφευκτα ο προδομένος καταφεύγει στην κακία ώστε να νιώσει δικαιωμένος ενώ ο «άδικος» καταφεύγει επίσης εκεί για προστασία. Εξού και η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται κρύο.
Ενδιαφέρον ε?
Αυτή η Κυριακή δεν θα μπορούσε να διαφέρει εφόσον το πρωινό προσφέρεται. Λίγο πολύ όλοι θέλουν να χαλαρώσουν και όταν ο ύπνος δεν είναι επιλογή τότε ο συγκεκριμένος χώρος αποτελεί όαση. Μέχρι τις 09:00 οι γνωστοί, άγνωστοι φίλοι είχαν μαζευτεί και ο καθένας έδειχνε να ασχολείται με την εκγύμνασή του σώματος. Υποσυνείδητα όλοι περίμεναν εκείνον που θα έκανε την αρχή, ρίχνοντας μια ερώτηση κοινού ενδιαφέροντος. Δεν άργησε να έρθει. Σιγά, σιγά το γνωστό πηγαδάκι είχε σχηματιστεί ενώ δεν αργήσαμε τελικά να καταλήξουμε για πρόγευμα.
Κατά την διάρκεια του προγεύματος, ο κ. Χ, (ένας κύριος γύρω στα 50, σοφός στο πνεύμα, μεστός στα λόγια, αρκετά διακριτικός, και χαίρει εκτίμησης από όλους) ξεκίνησε μια ιδιόμορφη συζήτηση φιλοσοφικού περιεχομένου. Κύριο θέμα η υποκρισία. «Νομίζουμε ότι η υποκρισία είναι αρετή» ξεκίνησε να λεει.
«Η αδυναμία μας να προτάσσουμε τον πραγματικό μας εαυτό, οδηγεί στην τέχνη της υποκρισίας. Μας βοηθά να παρουσιάζουμε ένα προσωπείο ψεύτικο, που να καλύπτει τις αδυναμίες μας ή καλύτερα την ανικανότητά μας να συμβαλλόμαστε στην κοινωνία μακροπρόθεσμα. Η τέχνη της υποκρισίας λειτουργεί μόνο για την πρώτη εντύπωση. Όσο διαρκεί ένας καφές. Όμως οι επιπτώσεις που ακολουθούν τείνουν να είναι καταστροφικές».
Μπορώ να πω ότι απόλαυσα πάρα πολύ εκείνη την συζήτηση και παραθέτω πιο κάτω αυτές τις επιπτώσεις που είχαμε αναπτύξει.
Το πρώτο βήμα είναι η υποκρισία, βοηθά στο να κτίσουμε μια καλή βιτρίνα. Είναι λογικό ότι σε βάθος θα χρειαστεί να συντηρήσεις αυτό το ψεύτικο προσωπείο οπόταν αναπόφευκτα καταλήγεις στο ψέμα. Το ψέμα συντηρεί την βιτρίνα αλλά όμως οδηγεί στην εκμετάλλευση, διότι προφανώς όταν κτίζεις πάνω σε ψέμα κάποιος πρόκειται να κερδίσει εις βάρος του άλλου. Αυτή του είδους η σχέση που δημιουργείται δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί τίποτα άλλο από λυκοφιλία. Αναπόφευκτα όταν λάμψει η αλήθεια τότε μπορείς να αντιληφθείς το μέγεθος της κοροϊδίας που πάντα αφήνει μια πικρή γεύση απογοήτευσης. Αναπόφευκτα ο προδομένος καταφεύγει στην κακία ώστε να νιώσει δικαιωμένος ενώ ο «άδικος» καταφεύγει επίσης εκεί για προστασία. Εξού και η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται κρύο.
Ενδιαφέρον ε?
Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009
Να ζει κανείς ή να συζεί? -Θέατρο Διόνυσος (01/11/2009)
Την Κυριακή που μας πέρασε είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω την παράσταση του Θεάτρου Διόνυσος. Πρέπει να ομολογήσω ότι ο συγκεκριμένος θίασος ανεβάζει εύστοχες παραγωγές, δεν μπορώ όμως να το ισχυριστώ αυτή την φορά.
Σε γενικές γραμμές το έργο αφορά δύο συνηθισμένα ζευγάρια που αποφασίζουν για ένα βράδυ να παρακολουθήσουν μια παράσταση του Άμλετ. Καθώς η παράσταση εξελίσσεται, οι ηθοποιοί – θεατές κουράζονται από την αδυναμία τους να παρακολουθήσουν ένα δρώμενο δύσκολο -κατανόητο και το ρίχνουν στην κουβέντα. Αλήθειες και ψέματα έρχονται στο φώς υπό την μορφή υπονοουμένων και κατηγοριών.
Όταν ο Άμλετ αναφωνούσε το γνωστό να ζει κανείς ή να μην ζει, τοποθετούσε ένα φιλοσοφικό ερώτημα που η μια επιλογή αποτελούσε το αντίθετο δρόμο της άλλης. Ο τίτλος του έργου αν και στόχευε στο να καταστεί παρωδία του φιλοσοφικού λεκτικού εντούτοις ο αποδέκτης της ιδέας αδυνατεί να κατανοήσει τι ακριβώς επιθυμεί να θίξει. Το να ζει κανείς, είναι μια πραγματικότητα, ένα βίωμα το οποίο σου επιτρέπει να εξασκήσεις αμέτρητες επιλογές. Στην κατηγορία που αφορά τον συνάνθρωπό μας μερικές από τις επιλογές είναι (προϋπόθεση είναι να ζεις) να ζεις μόνος, δεσμευμένος, να συζείς χωρίς την επίσημη έγκριση της εκκλησία ή της πολιτείας ή να διάγεις έγγαμο βίο. Το συζώ δεν είναι αντίθετο του ζω απλά είναι μια επιλογή.
Το θέμα το οποίο εξελισσόταν από τους κουρασμένους «Θεατές» ενώ προσπαθούσαν να ροκανίσουν το χρόνο ενός δρώμενου που τους προκαλούσε πλήξη ήταν οι διαπροσωπικές τους σχέσεις. Αβίαστα έβγαινε το συμπέρασμα ότι αλληλοκερατώνονταν όμως παρέμεναν φίλοι, που παρά τα υπονοούμενα που έριχναν κάθε τόσο (τυχαία), κανένας δεν επιθυμούσε να εμβαθύνει. Κάτι σαν το μύθο του Αισώπου όπου ο κυνηγός ζητούσε να βρει να χνάρια του λιονταριού. Όταν ένας ξυλοκόπος του δείχνει το θηρίο αυτό διαμαρτύρεται ότι μόνο τα αχνάρια ζήτησε να βρει και όχι το θηρίο.
Πέραν το πιο πάνω θεωρώ ότι ο τίτλος του έργου ήταν αποτυχημένος. Ο τίτλος του έργου είναι «Α night at the theater» τον οποίο βρίσκω πολύ πιο πετυχημένο και η μετάφραση θα μπορούσε να ήταν απλά «Μια νύκτα στο Θέατρο». Δεν θα είναι πολύ δύσκολο να υποθέσω ότι ενδεχομένως και η υπόλοιπη μετάφραση, στην προσπάθεια του μεταφραστή να την ανάγει σε ελληνική κωμωδία, θα χάθηκε στην πορεία. Πρέπει να παραδεχτώ ότι είχα προετοιμαστεί για κάτι πιο φιλοσοφικό αλλά τελικά ένιωθα αποξενωμένος από τα δρώμενο. Δεν απέχω από την ιδέα του έργου, δεν είναι ότι ζω σε μια ψευδαίσθηση για το ποιόν της κοινωνία μας αλλά αυτό έργο δεν κατάφερε να περάσει (κατά την προσωπική μου άποψη) κανένα μήνυμα που θα μπορούσε να προβληματίσει.
Το βρίσκω πολύ λυπηρό, πραγματικά.
Σε γενικές γραμμές το έργο αφορά δύο συνηθισμένα ζευγάρια που αποφασίζουν για ένα βράδυ να παρακολουθήσουν μια παράσταση του Άμλετ. Καθώς η παράσταση εξελίσσεται, οι ηθοποιοί – θεατές κουράζονται από την αδυναμία τους να παρακολουθήσουν ένα δρώμενο δύσκολο -κατανόητο και το ρίχνουν στην κουβέντα. Αλήθειες και ψέματα έρχονται στο φώς υπό την μορφή υπονοουμένων και κατηγοριών.
Όταν ο Άμλετ αναφωνούσε το γνωστό να ζει κανείς ή να μην ζει, τοποθετούσε ένα φιλοσοφικό ερώτημα που η μια επιλογή αποτελούσε το αντίθετο δρόμο της άλλης. Ο τίτλος του έργου αν και στόχευε στο να καταστεί παρωδία του φιλοσοφικού λεκτικού εντούτοις ο αποδέκτης της ιδέας αδυνατεί να κατανοήσει τι ακριβώς επιθυμεί να θίξει. Το να ζει κανείς, είναι μια πραγματικότητα, ένα βίωμα το οποίο σου επιτρέπει να εξασκήσεις αμέτρητες επιλογές. Στην κατηγορία που αφορά τον συνάνθρωπό μας μερικές από τις επιλογές είναι (προϋπόθεση είναι να ζεις) να ζεις μόνος, δεσμευμένος, να συζείς χωρίς την επίσημη έγκριση της εκκλησία ή της πολιτείας ή να διάγεις έγγαμο βίο. Το συζώ δεν είναι αντίθετο του ζω απλά είναι μια επιλογή.
Το θέμα το οποίο εξελισσόταν από τους κουρασμένους «Θεατές» ενώ προσπαθούσαν να ροκανίσουν το χρόνο ενός δρώμενου που τους προκαλούσε πλήξη ήταν οι διαπροσωπικές τους σχέσεις. Αβίαστα έβγαινε το συμπέρασμα ότι αλληλοκερατώνονταν όμως παρέμεναν φίλοι, που παρά τα υπονοούμενα που έριχναν κάθε τόσο (τυχαία), κανένας δεν επιθυμούσε να εμβαθύνει. Κάτι σαν το μύθο του Αισώπου όπου ο κυνηγός ζητούσε να βρει να χνάρια του λιονταριού. Όταν ένας ξυλοκόπος του δείχνει το θηρίο αυτό διαμαρτύρεται ότι μόνο τα αχνάρια ζήτησε να βρει και όχι το θηρίο.
Πέραν το πιο πάνω θεωρώ ότι ο τίτλος του έργου ήταν αποτυχημένος. Ο τίτλος του έργου είναι «Α night at the theater» τον οποίο βρίσκω πολύ πιο πετυχημένο και η μετάφραση θα μπορούσε να ήταν απλά «Μια νύκτα στο Θέατρο». Δεν θα είναι πολύ δύσκολο να υποθέσω ότι ενδεχομένως και η υπόλοιπη μετάφραση, στην προσπάθεια του μεταφραστή να την ανάγει σε ελληνική κωμωδία, θα χάθηκε στην πορεία. Πρέπει να παραδεχτώ ότι είχα προετοιμαστεί για κάτι πιο φιλοσοφικό αλλά τελικά ένιωθα αποξενωμένος από τα δρώμενο. Δεν απέχω από την ιδέα του έργου, δεν είναι ότι ζω σε μια ψευδαίσθηση για το ποιόν της κοινωνία μας αλλά αυτό έργο δεν κατάφερε να περάσει (κατά την προσωπική μου άποψη) κανένα μήνυμα που θα μπορούσε να προβληματίσει.
Το βρίσκω πολύ λυπηρό, πραγματικά.
Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009
Είμαστε φίλοι?
Μελετώντας το Λεξικό κατάφερα να εντοπίσω μια απλή αλλά ουσιαστική ερμηνεία του τι είναι φίλος. Δηλώνει την εντάξει ενός ατόμου στην ίδια κοινωνική ομάδα ή την σχέση που προκύπτει μετά από φιλοξενία.
Ως τέτοια ερμηνεία δεν μου είναι καθόλου παράξενο το γεγονός, ότι έχουν χρησιμοποιηθεί τόσα επίθετα για προσδιορίσουν την κατηγορία στην οποία θα εντάξουμε κάποιον φίλο. Άγνωστος, Άσπονδος, ‘Έμπιστος, Καλός, Πιστός, Πραγματικός, Πολύτιμος. Ένας φίλος είναι πάντα ευπρόσδεκτος και κατά γενική ομολογία είναι (σχεδόν πάντα) καλά νέα. Όπως έλεγαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι η φιλία είναι διπλή χαρά και μισή λύπη. Άνθρωπος ανίκανος να προσδιορίσει τους φίλους του είναι κοινωνικά νεκρός.
Στον φίλο η σχέση δεν προσδιορίζεται από το συναίσθημα. Δεν τον έχεις ερωτευτεί, δεν τρέφεις αγάπη. Είναι εκεί, έτοιμος να σε στηρίξει ,όχι από ιδιοτέλεια αλλά από ένα παράξενο αίσθημα αφοσίωσης. Η μεγαλύτερη όμως αρετή είναι ότι μπορείς να μοιράζεσαι με ένα φίλο όχι μόνο τις σκέψεις, το πόνο ή την χαρά αλλά το ίδιο σου το είναι. Με ένα πραγματικό φίλο μπορείς να μοιραστείς ακόμα και την σιωπή.
Η φιλία δεν δημιουργείται από συμβατική υποχρέωση, ούτε ορίζεται. Γεννιέται μεγαλώνει, δοκιμάζεται και μένει αθάνατη. Δεν ρωτάς αν κάποιος είναι φίλος. Το γνωρίζεις και ο καθένας μπορεί να απαντήσει για το εαυτό του.
Οπόταν δεν θα μπορούσα ποτέ να θεωρήσω ότι είμαι κατά 60% φίλος κανενός, όπως δεν μπορεί καμιά γυναίκα να είναι κατά 40% έγκυος.
Ως τέτοια ερμηνεία δεν μου είναι καθόλου παράξενο το γεγονός, ότι έχουν χρησιμοποιηθεί τόσα επίθετα για προσδιορίσουν την κατηγορία στην οποία θα εντάξουμε κάποιον φίλο. Άγνωστος, Άσπονδος, ‘Έμπιστος, Καλός, Πιστός, Πραγματικός, Πολύτιμος. Ένας φίλος είναι πάντα ευπρόσδεκτος και κατά γενική ομολογία είναι (σχεδόν πάντα) καλά νέα. Όπως έλεγαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι η φιλία είναι διπλή χαρά και μισή λύπη. Άνθρωπος ανίκανος να προσδιορίσει τους φίλους του είναι κοινωνικά νεκρός.
Στον φίλο η σχέση δεν προσδιορίζεται από το συναίσθημα. Δεν τον έχεις ερωτευτεί, δεν τρέφεις αγάπη. Είναι εκεί, έτοιμος να σε στηρίξει ,όχι από ιδιοτέλεια αλλά από ένα παράξενο αίσθημα αφοσίωσης. Η μεγαλύτερη όμως αρετή είναι ότι μπορείς να μοιράζεσαι με ένα φίλο όχι μόνο τις σκέψεις, το πόνο ή την χαρά αλλά το ίδιο σου το είναι. Με ένα πραγματικό φίλο μπορείς να μοιραστείς ακόμα και την σιωπή.
Η φιλία δεν δημιουργείται από συμβατική υποχρέωση, ούτε ορίζεται. Γεννιέται μεγαλώνει, δοκιμάζεται και μένει αθάνατη. Δεν ρωτάς αν κάποιος είναι φίλος. Το γνωρίζεις και ο καθένας μπορεί να απαντήσει για το εαυτό του.
Οπόταν δεν θα μπορούσα ποτέ να θεωρήσω ότι είμαι κατά 60% φίλος κανενός, όπως δεν μπορεί καμιά γυναίκα να είναι κατά 40% έγκυος.
Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009
Ένα παιδί αγκαλιάζει το φεγγάρι
Δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη σχέση με την κόρη. Οι υποχρεώσεις, οι πολλές ώρες εργασίας με κρατούσαν μακριά από την οικογένεια. Η μέρα μου ξεκινά στις 06:30 και τελειώνει στις 22:30. Ειρωνικά θα έλεγα, στην θεωρεία η οικογένεια υπάρχει. Στην πράξη όμως νιώθω ότι οι υποχρεώσεις μας έχουν οδηγήσει σε δρόμους που πώρρο απέχουν από αυτό, που τουλάχιστον εγώ βίωσα ως οικογένεια, κατά τα παιδικά μου χρόνια.
Την Κυριακή που μας πέρασε μου δόθηκε η ευκαιρία να αξιοποιήσω κάποιο από τον χρόνο μου με την μικρή. Ομολογώ ότι έχω εκπλαγεί. Θα έπρεπε (όπως θεωρούσα) να την προσέχω για κάποιες ώρες μέχρι να επιστρέψει η μητέρα της από μια υποχρέωση στην δουλειά. Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό εάν ετοίμαζα ένα πρόγραμμα κάπως έτσι.
· Σινεμά – 1,5 ώρα
· Bowling – 1 ώρα
· Βόλτα στην παραλία 1ώρα
· Επιστροφή στο σπίτι – τηλεόραση.
Όταν έφθασε η ώρα που εγώ θα έπρεπε να υλοποιούσα το πιο πάνω πρόγραμμα, η μικρή μου είπε ότι δεν έχει καμία όρεξη για σινεμά και προτιμούσε να πάει Bowling με τις φίλες της. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ο τρόπος με τον οποίο επιχειρηματολογούσε ώστε να μπορέσω εγώ (ο ενήλικας) να κατανοήσω τις θέσεις της. Δεν φώναζε, δεν έκλαψε, επιχειρηματολόγησε. Μίλησε ίσος προς ίσων και διατύπωσε, με ώριμη σκέψη, τη θέση της.
Δεν επιθυμούσε να πάει στο Σινεμά διότι πρώτον, δεν ήθελε να δει μια παιδική ταινία η οποία είχε σαν θέμα τρωκτικά σε ρόλο πρακτόρων / ειδικών δυνάμεων, και δεύτερον μια οποιαδήποτε άλλη αγγλόφωνη ταινία θα δυσκολευόταν να διαβάζει τους υπότιτλους, ως εκ τούτου δεν θα μπορούσε να κατανοήσει την ταινία. To bowling αν και της αρέσει, είναι μια αφορμή για να βρεθεί με τις φίλες της, δεν είναι τόσο για το ανταγωνιστικό του αθλήματος , όσο η συνάντηση. « Δεν κάνουμε πρωτάθλημα» μου είπε, «διασκεδάζουμε την αδυναμία μας να παίξουμε σωστά».
Ξεκινήσαμε για τις Φοινικούδες, δεν υπήρχε κίνηση δεν μας πήρε πολύ να διασχίσουμε το παραλιακό μέτωπο. Εκεί που νόμιζα ότι η μάχη είχε χαθεί, μου ζήτησε να δούμε τα αεροπλάνα που προσγειώνονται. Πήγαμε στο Μακένζυ ακριβώς πίσω από το αεροδρόμιο. Αγοράσαμε παγωτό από το περίπτερο και βλέπαμε τα αεροπλάνα. Η χαρά που έκανε ήταν απερίγραπτη. Προσπαθούσε να τα εντοπίσει καθώς πλησίαζαν και μετά τα παρακολουθούσε μέχρι να προσγειωθούν. Φτάσαμε στο σημείο να εντοπίσουμε που ακριβώς πρέπει να σταθούμε ώστε να βρισκόμαστε κάτω ακριβώς από αεροπλάνο όταν αυτό προσγειώνεται. Παίξαμε στην παραλία και όταν κουράστηκε πήγαμε σπίτι.
Ήρθε στο γραφείο, όπου συνηθίζω να περνώ τις περισσότερες ώρες όταν είμαι σπίτι. Μου ζήτησε να παίξουμε ένα παιχνίδι με τις λέξεις. Η μικρή θα έγραφε λέξεις και εγώ θα έπρεπε να τις συντάξω με τέτοιο τρόπο ώστε να υπάρχει μια λογική σειρά, κάτι σαν ιστορία. Το βρήκα αρκετά διασκεδαστικό. Σιγά, σιγά βρέθηκα με την μικρή να συντάσσουμε το πρώτο μας ποίημα. Η μικρή επέλεξε λέξεις όπως χαμογελώ, αγαπώ, γελώ, χαρούμενα, αγκαλιάζω. Όμορφες λέξεις, λέξεις γεμάτες χαρά και αγάπη. Με ταξίδεψε στο φεγγάρι, με πέταξε στα αστέρια, με αγκάλιασε και τελικά με επέστρεψε πίσω γεμάτο ικανοποίηση. Απλά συνειδητοποίησα ότι εγώ είχα προσκληθεί στο κόσμο της, στο περιβάλλον της. Πέρασα ευχάριστα όχι γιατί εγώ το οργάνωσα αλλά επειδή το ήθελε η μικρή. Εγώ ήμουν ο φιλοξενούμενος.
Ο χρόνος πέρασε χωρίς να το καταλάβω ενώ για πρώτη φορά ένιωσα ότι έχω χάσει οκτώ καλά χρόνια από τη ζωή της μικρής. Είμαι απών, αλλά η μικρή μεγαλώνει, διαμορφώνει χαρακτήρα, βιώνει γεγονότα, δημιουργεί αναμνήσεις. Εγώ απλά είμαι απών.
Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ότι η μικρή είναι τελικά, αρκετά πιο μεγάλη.
Την Κυριακή που μας πέρασε μου δόθηκε η ευκαιρία να αξιοποιήσω κάποιο από τον χρόνο μου με την μικρή. Ομολογώ ότι έχω εκπλαγεί. Θα έπρεπε (όπως θεωρούσα) να την προσέχω για κάποιες ώρες μέχρι να επιστρέψει η μητέρα της από μια υποχρέωση στην δουλειά. Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό εάν ετοίμαζα ένα πρόγραμμα κάπως έτσι.
· Σινεμά – 1,5 ώρα
· Bowling – 1 ώρα
· Βόλτα στην παραλία 1ώρα
· Επιστροφή στο σπίτι – τηλεόραση.
Όταν έφθασε η ώρα που εγώ θα έπρεπε να υλοποιούσα το πιο πάνω πρόγραμμα, η μικρή μου είπε ότι δεν έχει καμία όρεξη για σινεμά και προτιμούσε να πάει Bowling με τις φίλες της. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ο τρόπος με τον οποίο επιχειρηματολογούσε ώστε να μπορέσω εγώ (ο ενήλικας) να κατανοήσω τις θέσεις της. Δεν φώναζε, δεν έκλαψε, επιχειρηματολόγησε. Μίλησε ίσος προς ίσων και διατύπωσε, με ώριμη σκέψη, τη θέση της.
Δεν επιθυμούσε να πάει στο Σινεμά διότι πρώτον, δεν ήθελε να δει μια παιδική ταινία η οποία είχε σαν θέμα τρωκτικά σε ρόλο πρακτόρων / ειδικών δυνάμεων, και δεύτερον μια οποιαδήποτε άλλη αγγλόφωνη ταινία θα δυσκολευόταν να διαβάζει τους υπότιτλους, ως εκ τούτου δεν θα μπορούσε να κατανοήσει την ταινία. To bowling αν και της αρέσει, είναι μια αφορμή για να βρεθεί με τις φίλες της, δεν είναι τόσο για το ανταγωνιστικό του αθλήματος , όσο η συνάντηση. « Δεν κάνουμε πρωτάθλημα» μου είπε, «διασκεδάζουμε την αδυναμία μας να παίξουμε σωστά».
Ξεκινήσαμε για τις Φοινικούδες, δεν υπήρχε κίνηση δεν μας πήρε πολύ να διασχίσουμε το παραλιακό μέτωπο. Εκεί που νόμιζα ότι η μάχη είχε χαθεί, μου ζήτησε να δούμε τα αεροπλάνα που προσγειώνονται. Πήγαμε στο Μακένζυ ακριβώς πίσω από το αεροδρόμιο. Αγοράσαμε παγωτό από το περίπτερο και βλέπαμε τα αεροπλάνα. Η χαρά που έκανε ήταν απερίγραπτη. Προσπαθούσε να τα εντοπίσει καθώς πλησίαζαν και μετά τα παρακολουθούσε μέχρι να προσγειωθούν. Φτάσαμε στο σημείο να εντοπίσουμε που ακριβώς πρέπει να σταθούμε ώστε να βρισκόμαστε κάτω ακριβώς από αεροπλάνο όταν αυτό προσγειώνεται. Παίξαμε στην παραλία και όταν κουράστηκε πήγαμε σπίτι.
Ήρθε στο γραφείο, όπου συνηθίζω να περνώ τις περισσότερες ώρες όταν είμαι σπίτι. Μου ζήτησε να παίξουμε ένα παιχνίδι με τις λέξεις. Η μικρή θα έγραφε λέξεις και εγώ θα έπρεπε να τις συντάξω με τέτοιο τρόπο ώστε να υπάρχει μια λογική σειρά, κάτι σαν ιστορία. Το βρήκα αρκετά διασκεδαστικό. Σιγά, σιγά βρέθηκα με την μικρή να συντάσσουμε το πρώτο μας ποίημα. Η μικρή επέλεξε λέξεις όπως χαμογελώ, αγαπώ, γελώ, χαρούμενα, αγκαλιάζω. Όμορφες λέξεις, λέξεις γεμάτες χαρά και αγάπη. Με ταξίδεψε στο φεγγάρι, με πέταξε στα αστέρια, με αγκάλιασε και τελικά με επέστρεψε πίσω γεμάτο ικανοποίηση. Απλά συνειδητοποίησα ότι εγώ είχα προσκληθεί στο κόσμο της, στο περιβάλλον της. Πέρασα ευχάριστα όχι γιατί εγώ το οργάνωσα αλλά επειδή το ήθελε η μικρή. Εγώ ήμουν ο φιλοξενούμενος.
Ο χρόνος πέρασε χωρίς να το καταλάβω ενώ για πρώτη φορά ένιωσα ότι έχω χάσει οκτώ καλά χρόνια από τη ζωή της μικρής. Είμαι απών, αλλά η μικρή μεγαλώνει, διαμορφώνει χαρακτήρα, βιώνει γεγονότα, δημιουργεί αναμνήσεις. Εγώ απλά είμαι απών.
Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ότι η μικρή είναι τελικά, αρκετά πιο μεγάλη.
Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009
Αναποδιές
Έχω ακούσει πολλές φορές να γίνεται αναφορά σε ανάποδη μέρα, λογικά διαρκεί μια μέρα δηλαδή κανένα 12ώρο. Στην δική μου την περίπτωση δεν βλέπω ακόμα το τέλος της δική μου αναποδιάς. Συγκεκριμένα.
11 Σεπτεμβρίου 2009
Το βράδυ της Κυριακής με επισκέφθηκαν οι γονείς. Μετά από σχεδόν τρεις μήνες καμίας απολύτως επαφής ήρθαν να με δουν. Προφανώς έφεραν μαζί τους όλη την γκίνια του κόσμου. Με το που έφυγαν παρατήρησα ότι το Merc. έχανε πετρέλαιο.
12 Σεπτεμβρίου 2009
Το επόμενο πρωί τηλεφώνησα στον μηχανικό να έρθει να παραλάβει το όχημα. Ως εδώ όλα καλά. Ξεκινώ για το γραφείο. Είχαμε συνάντηση με τους ελεγκτές. Δεν μπορούσα να φανταστώ κάτι χειρότερο . Μας είχαν παραδώσει δέκα-σελίδη αναφορά για τα στραβά του οργανισμού και προφανώς τα περισσότερα αφορούσαν το τμήμα μου. Καθόλου παράξενο εάν σκεφτείς ότι στο σύντομο παρελθόν είχα τις περισσότερες συγκρούσεις μαζί τους. Μάλλον είναι ο τρόπος τους να δείχνουν ότι έχουν την δύναμη για αντίποινα κάτι που φυσικά δεν με ενοχλεί καθόλου.
Το μεσημέρι πήγα για φαγητό στην Στοά του Δημήτρη, για να παραγγείλω μια μερίδα φασόλια βραστά με μισή μερίδα μαρίδες. Σε λίγη ώρα σερβίρεται το εκλεκτό έδεσμα. Σε κλάσματα δευτερολέπτου και χωρίς ακόμα να αντιληφθώ πως, το πιάτο με τα φασόλια βρέθηκε στο πάτωμα. Ελαφρώς εκνευρισμένος πληρώνω και ξεκινώ για το σπίτι. Τουλάχιστον εκεί θα ετοίμαζα κάτι γρήγορο πριν ξεκινήσουν οι υποχρεώσεις του απογεύματος. Φθάνοντας εκεί αντιλαμβάνομαι ότι δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα. Τηλεφωνώ στην ΑΗΚ και με ενημερώνουν ότι έχουν διακόψει την παροχή για αναβάθμιση του δικτύου. Μου αναφέρουν ότι σε μισή ώρα θα επαναφέρουν την παροχή. Στην μισή ώρα δεν παρατηρώ καμιά αλλαγή οπόταν τηλεφωνώ ξανά. Ο καινούργιος λειτουργός μου ανάφερε ότι η διακοπή δεν αφορούσε την περιοχή μας οπόταν μου ζήτησε να κοιτάξω τον γενικό διακόπτη. Όντως ήταν κλειστός. Οπόταν το επαναφέρω στην αρχική θέση και η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος είναι πλέον γεγονός.
Τηλεφωνώ στον μηχανικό για να μάθω το πρόβλημα με το όχημα. Μου λέει ότι πρέπει να αλλαχτεί η πόμπα του πετρελαίου ενώ έχουν εντοπίσει και πρόβλημα στις χούφτες των τροχών. Λίγο πολύ μου έβγαλε ένα λογαριασμό γύρω στα 800 ευρώ χωρίς ΦΠΑ και το όχημα θα μείνει μέσα για καμιά εβδομάδα περίπου. Τουλάχιστον σκέφτομαι, έχω το διαθέσιμο το άλλο.
13 Σεπτεμβρίου 2009
Το πρωί ξεκινώ για το σεμινάριο. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και ανοίγω την οροφή. Πριν προλάβει να κλείσει αποκόπτεται το πλαστικό από την οροφή και πρέπει να πάει σε ταπετσάρη για επιδιόρθωση. Ξεκινώ για Λευκωσία, και μετά για Λεμεσό. Φθάνοντας στο πελάτη αντιλαμβάνομαι ότι τα έγγραφα που είχε ζητήσει βρισκόντουσαν στο Merc. οπόταν ένιωθα κάπως ηλίθιος και ο δρόμος που έκανα ήταν άσκοπος. Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να δικαιολογηθώ ξεκινώ για Λάρνακα. Πηγαίνω στον ταπετσάρη οποίος ζητεί όπως το όχημα παραμείνει κοντά του μέχρι να επιδιορθωθεί η ζημιά. Οπόταν και τα δύο οχήματα είναι εκτός υπηρεσίας. Ακολούθως πάω στο γραφείο για την συνάντηση που είχαμε σχετικά με την καφετέρια. Εν πρώτης φάνηκε ότι υπάρχει σοβαρή διάσταση απόψεων για την χρήση του χώρου ενώ οι προτάσεις εκτοξεύουν το κόστος στα ύψη κάτι που δεν είναι μέσα στον υφιστάμενο προγραμματισμό. Πέρα του ότι έχει χαθεί και το αρχικό λογότυπο, μετά από έξι μήνες δουλειά όλα πλέον πέφτουν στο κενό.
14 Σεπτεμβρίου 2009
Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Από τις τρεις το πρωί είμαι ξύπνιος και προσπαθώ να δουλέψω. Οι σκέψεις δεν με αφήνουν να συγκεντρωθώ. Κατά τις έξι ξεκινώ για Λευκωσία. Το μόνο διαθέσιμο όχημα είναι αυτό που χρησιμοποιώ για το ποδόσφαιρο. Φτάνω στην Λευκωσία. Μου τηλεφωνεί ο πελάτης που του είχα υποσχεθεί να του παραδώσω κάτι έγγραφα. Διαπιστώνω ότι τα έγγραφα είναι στο αυτοκίνητο που έχω στον ταπετσάρη. Τα είχα τοποθετήσει στο αυτοκίνητο για να μην τα ξεχάσω και τελικά τα άφησα. Για ακόμα μια φορά νιώθω ηλίθιος.
Ακολούθως ο ταπετσάρης με πήρε τηλέφωνο να μου πει ότι πρώτα φορά θα επιδιορθώσει πλαστικό σε παρόμοιο τύπου όχημα οπόταν οψόμεθα για την συνέχεια, και ο μηχανικός του άλλου αυτοκίνητου δεν είναι σίγουρος για το αποτέλεσμα.
Πραγματικά δεν ξέρω τι να υποθέσω.
11 Σεπτεμβρίου 2009
Το βράδυ της Κυριακής με επισκέφθηκαν οι γονείς. Μετά από σχεδόν τρεις μήνες καμίας απολύτως επαφής ήρθαν να με δουν. Προφανώς έφεραν μαζί τους όλη την γκίνια του κόσμου. Με το που έφυγαν παρατήρησα ότι το Merc. έχανε πετρέλαιο.
12 Σεπτεμβρίου 2009
Το επόμενο πρωί τηλεφώνησα στον μηχανικό να έρθει να παραλάβει το όχημα. Ως εδώ όλα καλά. Ξεκινώ για το γραφείο. Είχαμε συνάντηση με τους ελεγκτές. Δεν μπορούσα να φανταστώ κάτι χειρότερο . Μας είχαν παραδώσει δέκα-σελίδη αναφορά για τα στραβά του οργανισμού και προφανώς τα περισσότερα αφορούσαν το τμήμα μου. Καθόλου παράξενο εάν σκεφτείς ότι στο σύντομο παρελθόν είχα τις περισσότερες συγκρούσεις μαζί τους. Μάλλον είναι ο τρόπος τους να δείχνουν ότι έχουν την δύναμη για αντίποινα κάτι που φυσικά δεν με ενοχλεί καθόλου.
Το μεσημέρι πήγα για φαγητό στην Στοά του Δημήτρη, για να παραγγείλω μια μερίδα φασόλια βραστά με μισή μερίδα μαρίδες. Σε λίγη ώρα σερβίρεται το εκλεκτό έδεσμα. Σε κλάσματα δευτερολέπτου και χωρίς ακόμα να αντιληφθώ πως, το πιάτο με τα φασόλια βρέθηκε στο πάτωμα. Ελαφρώς εκνευρισμένος πληρώνω και ξεκινώ για το σπίτι. Τουλάχιστον εκεί θα ετοίμαζα κάτι γρήγορο πριν ξεκινήσουν οι υποχρεώσεις του απογεύματος. Φθάνοντας εκεί αντιλαμβάνομαι ότι δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα. Τηλεφωνώ στην ΑΗΚ και με ενημερώνουν ότι έχουν διακόψει την παροχή για αναβάθμιση του δικτύου. Μου αναφέρουν ότι σε μισή ώρα θα επαναφέρουν την παροχή. Στην μισή ώρα δεν παρατηρώ καμιά αλλαγή οπόταν τηλεφωνώ ξανά. Ο καινούργιος λειτουργός μου ανάφερε ότι η διακοπή δεν αφορούσε την περιοχή μας οπόταν μου ζήτησε να κοιτάξω τον γενικό διακόπτη. Όντως ήταν κλειστός. Οπόταν το επαναφέρω στην αρχική θέση και η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος είναι πλέον γεγονός.
Τηλεφωνώ στον μηχανικό για να μάθω το πρόβλημα με το όχημα. Μου λέει ότι πρέπει να αλλαχτεί η πόμπα του πετρελαίου ενώ έχουν εντοπίσει και πρόβλημα στις χούφτες των τροχών. Λίγο πολύ μου έβγαλε ένα λογαριασμό γύρω στα 800 ευρώ χωρίς ΦΠΑ και το όχημα θα μείνει μέσα για καμιά εβδομάδα περίπου. Τουλάχιστον σκέφτομαι, έχω το διαθέσιμο το άλλο.
13 Σεπτεμβρίου 2009
Το πρωί ξεκινώ για το σεμινάριο. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και ανοίγω την οροφή. Πριν προλάβει να κλείσει αποκόπτεται το πλαστικό από την οροφή και πρέπει να πάει σε ταπετσάρη για επιδιόρθωση. Ξεκινώ για Λευκωσία, και μετά για Λεμεσό. Φθάνοντας στο πελάτη αντιλαμβάνομαι ότι τα έγγραφα που είχε ζητήσει βρισκόντουσαν στο Merc. οπόταν ένιωθα κάπως ηλίθιος και ο δρόμος που έκανα ήταν άσκοπος. Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να δικαιολογηθώ ξεκινώ για Λάρνακα. Πηγαίνω στον ταπετσάρη οποίος ζητεί όπως το όχημα παραμείνει κοντά του μέχρι να επιδιορθωθεί η ζημιά. Οπόταν και τα δύο οχήματα είναι εκτός υπηρεσίας. Ακολούθως πάω στο γραφείο για την συνάντηση που είχαμε σχετικά με την καφετέρια. Εν πρώτης φάνηκε ότι υπάρχει σοβαρή διάσταση απόψεων για την χρήση του χώρου ενώ οι προτάσεις εκτοξεύουν το κόστος στα ύψη κάτι που δεν είναι μέσα στον υφιστάμενο προγραμματισμό. Πέρα του ότι έχει χαθεί και το αρχικό λογότυπο, μετά από έξι μήνες δουλειά όλα πλέον πέφτουν στο κενό.
14 Σεπτεμβρίου 2009
Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Από τις τρεις το πρωί είμαι ξύπνιος και προσπαθώ να δουλέψω. Οι σκέψεις δεν με αφήνουν να συγκεντρωθώ. Κατά τις έξι ξεκινώ για Λευκωσία. Το μόνο διαθέσιμο όχημα είναι αυτό που χρησιμοποιώ για το ποδόσφαιρο. Φτάνω στην Λευκωσία. Μου τηλεφωνεί ο πελάτης που του είχα υποσχεθεί να του παραδώσω κάτι έγγραφα. Διαπιστώνω ότι τα έγγραφα είναι στο αυτοκίνητο που έχω στον ταπετσάρη. Τα είχα τοποθετήσει στο αυτοκίνητο για να μην τα ξεχάσω και τελικά τα άφησα. Για ακόμα μια φορά νιώθω ηλίθιος.
Ακολούθως ο ταπετσάρης με πήρε τηλέφωνο να μου πει ότι πρώτα φορά θα επιδιορθώσει πλαστικό σε παρόμοιο τύπου όχημα οπόταν οψόμεθα για την συνέχεια, και ο μηχανικός του άλλου αυτοκίνητου δεν είναι σίγουρος για το αποτέλεσμα.
Πραγματικά δεν ξέρω τι να υποθέσω.
Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009
Tales from the bar of the lost souls. (Θ.Ο.Κ. 26-09-09)
“Be careful for what you wish for, because when the wish comes true, you may not like the outcome”
Την πιο πάνω φράση συνήθιζε να λεει ένας καθηγητής μας τότε που φοιτούσα στο Πανεπιστήμιο. Μια φράση που επαληθεύτηκε πολλές φορές στο μέλλον. Η θεατρική παράσταση που παρακολούθησα το βράδυ του Σαββάτου, τελικά αφορούσε αυτή την φιλοσοφία, που για να είμαι ειλικρινείς, ο αλληγορικός τρόπος που είχε αποδοθεί στο δρώμενο δεν άφηναν περιθώριο στο μυαλό να εξοκείλει.
Το μπαρ των χαμένων ψυχών αρχίζει με τον ετοιμοθάνατο να ζητεί από τον καλύτερο του φίλο να διορθώσει ένα λάθος που είχε κάνει χρόνια πριν. Ο φίλος του δέχεται και ξεκινά ένα ταξίδι που τον πάει στο Μπαρ των Χαμένων ψυχών εκεί όπου οι επιθυμίες παίρνουν σάρκα και οστά. Εκεί στο μπαρ θα γνωρίσουμε πόρνες, προαγωγούς, κλέφτες, πολιτικούς, αστυνομικούς, δολοφόνους που στην κάποτε είχαν, κατά την κοινωνία «έντιμο βίο».
Το ερώτημα πλανάται συνεχώς, μήπως υπάρχει το μπαρ των χαμένων ψυχών ή μήπως στο μπαρ της ψυχής φιλοξενούμε όλους αυτούς του χαρακτήρες αποτέλεσμα του δικού μας βίου?
Ίσως τελικά ο πραγματικός μας εαυτός να πλανάται μέσα στις χαμένες ψυχές των προσωπικών μας επιθυμιών που πολλές φορές είναι και αυτές πλασματικές φτιαγμένες από τις ψεύτικες απαιτήσεις της κοινωνίας μας. Εάν ανοίξεις ένα έντυπο ευρείας κυκλοφορίας, περιοδικό ή κάποια κοσμοπολίτικη φυλλάδα θα δούμε ότι όλα προάγουν ένα δαπανηρό τρόπο ζωής που για τους περισσότερους μας φαντάζουν ουτοπία, όμως δεν παύουν να μας οικοδομούν το κίνητρο για να τα βιώσουμε. Σε αυτά τα έντυπα θα παρακολουθούμε ένα τρόπο ζωής γεμάτο χλιδή και πολυτέλεια, ένα κόσμο φανταχτερό και πλούσιο, ένα κόσμο όπου το χρήμα είναι κριτήριο κοινωνικής στάθμης. Έντυπα που διαφημίζουν αυτοκίνητα που δεν θα αγοράσουμε ποτέ, ανθρώπους που δεν θα γνωρίσουμε ποτέ, τόπους που δεν θα επισκεφτούμε ποτέ, σπίτια που δεν θα αποκτήσουμε ποτέ. Είναι γνωστό το κόλπο με το καρότο και το γαϊδούρι. Δεν «μας» θέλουν να τα αποκτήσουμε. Θέλουν να μας έχουν εξαρτώμενους της προσωπικής μας αφέλειας, ώστε να μπορούν να δικαιολογούν το έγκλημα που διαπράττουν πάνω στην προσωπικότητά μας.
Δεν γεννηθήκαμε για να πολεμάμε συνεχώς να αυξήσουμε τα εισοδήματά μας, δεν γεννηθήκαμε για να οδηγούμε τις ακριβές λιμουζίνες που μας προσφέρουν και ούτε γεννηθήκαμε να για είμαστε εξαρτήματα εκμεταλλεύσεις από τους ηγήτορες της κοινωνίας. Όταν συνειδητοποιούμε την πραγματικότητα απλά γινόμαστε μάρτυρες της κατάρρευσης των όσων έχουμε πιστέψει και αγωνιστεί γιατί απλά ποτέ δεν ήταν αξίες ζωής αλλά κατευθυντήριες γραμμές.
Όταν μια κοπέλα καταντά πόρνη, μήπως, θα διερωτηθούμε, ήταν γενετικά προγραμματισμένη? Όμως το περιβάλλον της, το κίνητρο για μια καλύτερη ζωή, η συσσώρευση πλούτου όπου διαμέσου αυτού θα πετύχει κοινωνική καταξίωση φαίνεται ότι είναι αρκετά για αποδεχτεί το εξευτελισμό του σώματος της. Μέχρι την ώρα που αντιλαμβάνεται ότι η θυσία ήταν μεγάλη και η πλάνη ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Όμως το παράδειγμα είναι χειροπιαστό. Τι συμβαίνει όταν έχουμε εκπορνεύσει τα ήθη μας στο βωμό εκείνου που η κοινωνία ονομάζει καταξίωση? Τι συμβαίνει όταν έχουμε υποθηκεύσει την ζωή μας, για να χρηματοδοτήσουμε την πλάνη που η «κοινωνία μας» διαθέτει προς πώληση? Τι γίνεται όταν ανακαλύψουμε ότι έχουμε εκχωρήσει το δικαίωμα να επιθυμούμε, και το αντικαταστήσαμε με το να αποζητούμε ουτοπίες?
Ίσως όταν βρούμε την δύναμη να επισκεφθούμε το μπαρ των χαμένων ψυχών, αναγνωρίσουμε και την δική μας χαμένη ψυχή. Δεν θα φαντάζει πλούσια, δυνατή και ωραία αλλά θα ομοιάζει με μια πόρνη θυμίζοντάς μας τα αισθήματα που έχουμε εκπορνεύσει, θα ομοιάζει με κλέφτη για να μας θυμίζει όλα όσα έχουμε κλέψει από τους γύρω μας για να συσσωρεύσουμε τον πολυπόθητο πλούτο, θα ομοιάζει με εγκληματία για να μας θυμίζει τα εγκλήματα που έχουμε διαπράξει για την διασφάλιση της κοινωνικής μας καταξίωσης.
Ας ελπίσουμε ότι όταν φθάσουμε στο μεταίχμιο της ζωής να υπάρχει ένας καλός φίλος που θα βοηθήσει να διορθώσουμε εκείνο το λάθος που είχαμε κάνει χρόνια πριν. Την μέρα που χάσαμε την ψυχή μας.
Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009
!
Είναι προφανές ότι έχεις πάρει την απόφασή σου και η απόσταση λειτουργεί προς το συμφέρον σου. Πραγματικά έχω βαρεθεί να κάνουμε αυτό τον κύκλο. Έχεις όλες τις δικαιολογίες υπέρ σου και καμία εναντίον. Άλλωστε ο κόσμος έχει πάντα δίκιο. Κανείς δεν θα διαφωνήσει μαζί σου. Ίσως αυτό να ήταν και το παιχνίδι. Η απόφαση ήταν δημοκρατική με απόλυτη πλειοψηφία.
Δεν με ενοχλεί καθόλου. Εγώ ποτέ δεν έπαιρνα αποφάσεις με αυτό τον γνώμονα. Όπως συνηθίζω να λέω, στην άνοδο όλοι είμαστε καλοί.
Συγχαρητήρια και καλή συνέχεια.
Δεν με ενοχλεί καθόλου. Εγώ ποτέ δεν έπαιρνα αποφάσεις με αυτό τον γνώμονα. Όπως συνηθίζω να λέω, στην άνοδο όλοι είμαστε καλοί.
Συγχαρητήρια και καλή συνέχεια.
Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009
Tape – Θέατρο Ένα (12-09-09)
Το θέμα είναι απλό, διαχρονικό, καθημερινό, μέχρι στιγμής ξένο για αρκετούς, κατάθεση ζωής για αυτούς που το έχουν βιώσει. Πως είναι να είσαι θύμα και πως είναι να είσαι ο θύτης? Πως είναι να ζεις με αυτή την γνώση. Πως είναι να γνωρίζεις ότι έχεις βιάσει την ψυχή ή το σώμα του άλλου και πως είναι να νιώθεις ότι σε έχει εξευτελίσει, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά?
Αυτή την προσπάθεια καταβάλουν οι ηθοποιοί του Θεάτρου Ένα. Διερωτήθηκα για την επιλογή των χαρακτήρων. Εθελοντής Πυροσβέστης – βαποράκι, Σκηνοθέτης και η βοηθός Γενική Εισαγγελέας. Φαίνεται ότι, ο επαγγελματικός προσανατολισμός τους υψώνει το διαχωριστικό τείχος ανάμεσα σε αυτό που πραγματικά είναι και ανάμεσα στην φιλική σχέση που διέπει τους άλλους δυο, κάτι που στην πορεία του έργου ισοπεδώνεται. Ένα βαποράκι που ζητά να μάθει τι είχε γίνει, ένα σκηνοθέτης που προσπαθεί αρχικά να αποτυπώσει το «έγκλημα» σε ευγενική γλώσσα όπως,
«έπραξα κάτι που ο κόσμος θα το έκρινε σκληρό, αλλά απέχει από το βιασμό»,
και στο τέλος η παραδοχή εκ μέρους του. Εκεί που φαίνεται ότι έχει τελειώσει, το βαποράκι αποκαλύπτει στο παλιό του φίλο ότι τον έχει μαγνητοφωνήσει. Μια ενέργεια με σκοπό την εκδίκηση. Θέλει να εκδικηθεί γιατί και ο ίδιος νιώθει πως έχει αδικηθεί. Ήταν ο πρώτος του έρωτα όμως αυτός δεν μπόρεσε να την πηδήξει. Τον χώρισε και προφανώς την πήδηξε ο καλύτερος φίλος. Γι αυτόν ήταν αδιανόητο ότι θα μπορούσε μια τέτοια ενέργεια να ήταν αποτέλεσμα αγάπης αλλά αποτέλεσμα βιασμού. Τα τελευταία δέκα χρόνια τον απασχολούσε και όπως αποδεικνύεται δεν ήταν το ενδιαφέρον για την κοπέλα, αλλά για την αποκατάσταση του πληγωμένου του εγωισμού. Ενός εγωισμού που έχει πέσει θύμα βιασμού.
Ο τρόπος της εξέλιξης του έργου αρκετά έξυπνος. Στην παρουσία της κοπέλας προσπαθεί να επιβεβαιώσει το εγκλήμα όμως αυτή δεν υποκύπτει στην πίεση. Αντιθέτως μεταφέρει την πίεση τόσο στον πρώτο έρωτά της και στον «βιαστή» της. Με ένα υποτιθέμενο τηλεφώνημα στην αστυνομία για καταγγελία ατόμου που μεταφέρει παράνομες ναρκωτικές ουσίες, και ατόμου που έχει παραδεχθεί ενδεχόμενο βιασμό αποκαλύπτεται το μέγεθος του εγκλήματος. Ο θεατής αντιλαμβάνεται πως δένουν οι ήρωες μεταξύ τους και πόσο μικροί τελικά είμαστε όλοι μπροστά στον πόνο ενός ατόμου που παρά τον εξευτελισμό του φέρεται μεγαλόψυχα.
Έχοντας υπόψη ότι μέσα σε τέσσερα λεπτά καταφθάνουν τα περιπολικά της αστυνομίας το βαποράκι αδειάζει τις ναρκωτικές ουσίες στην τουαλέτα. Για τα μάτια του νόμου είναι καθαρός. Μέσα σε τέσσερα λεπτά τι μπορεί να σβήσει ένας σκηνοθέτης που έχει διαπράξει ένα βιασμό δέκα χρόνια πριν?
Απόλυτος τίποτα.
Αυτή την προσπάθεια καταβάλουν οι ηθοποιοί του Θεάτρου Ένα. Διερωτήθηκα για την επιλογή των χαρακτήρων. Εθελοντής Πυροσβέστης – βαποράκι, Σκηνοθέτης και η βοηθός Γενική Εισαγγελέας. Φαίνεται ότι, ο επαγγελματικός προσανατολισμός τους υψώνει το διαχωριστικό τείχος ανάμεσα σε αυτό που πραγματικά είναι και ανάμεσα στην φιλική σχέση που διέπει τους άλλους δυο, κάτι που στην πορεία του έργου ισοπεδώνεται. Ένα βαποράκι που ζητά να μάθει τι είχε γίνει, ένα σκηνοθέτης που προσπαθεί αρχικά να αποτυπώσει το «έγκλημα» σε ευγενική γλώσσα όπως,
«έπραξα κάτι που ο κόσμος θα το έκρινε σκληρό, αλλά απέχει από το βιασμό»,
και στο τέλος η παραδοχή εκ μέρους του. Εκεί που φαίνεται ότι έχει τελειώσει, το βαποράκι αποκαλύπτει στο παλιό του φίλο ότι τον έχει μαγνητοφωνήσει. Μια ενέργεια με σκοπό την εκδίκηση. Θέλει να εκδικηθεί γιατί και ο ίδιος νιώθει πως έχει αδικηθεί. Ήταν ο πρώτος του έρωτα όμως αυτός δεν μπόρεσε να την πηδήξει. Τον χώρισε και προφανώς την πήδηξε ο καλύτερος φίλος. Γι αυτόν ήταν αδιανόητο ότι θα μπορούσε μια τέτοια ενέργεια να ήταν αποτέλεσμα αγάπης αλλά αποτέλεσμα βιασμού. Τα τελευταία δέκα χρόνια τον απασχολούσε και όπως αποδεικνύεται δεν ήταν το ενδιαφέρον για την κοπέλα, αλλά για την αποκατάσταση του πληγωμένου του εγωισμού. Ενός εγωισμού που έχει πέσει θύμα βιασμού.
Ο τρόπος της εξέλιξης του έργου αρκετά έξυπνος. Στην παρουσία της κοπέλας προσπαθεί να επιβεβαιώσει το εγκλήμα όμως αυτή δεν υποκύπτει στην πίεση. Αντιθέτως μεταφέρει την πίεση τόσο στον πρώτο έρωτά της και στον «βιαστή» της. Με ένα υποτιθέμενο τηλεφώνημα στην αστυνομία για καταγγελία ατόμου που μεταφέρει παράνομες ναρκωτικές ουσίες, και ατόμου που έχει παραδεχθεί ενδεχόμενο βιασμό αποκαλύπτεται το μέγεθος του εγκλήματος. Ο θεατής αντιλαμβάνεται πως δένουν οι ήρωες μεταξύ τους και πόσο μικροί τελικά είμαστε όλοι μπροστά στον πόνο ενός ατόμου που παρά τον εξευτελισμό του φέρεται μεγαλόψυχα.
Έχοντας υπόψη ότι μέσα σε τέσσερα λεπτά καταφθάνουν τα περιπολικά της αστυνομίας το βαποράκι αδειάζει τις ναρκωτικές ουσίες στην τουαλέτα. Για τα μάτια του νόμου είναι καθαρός. Μέσα σε τέσσερα λεπτά τι μπορεί να σβήσει ένας σκηνοθέτης που έχει διαπράξει ένα βιασμό δέκα χρόνια πριν?
Απόλυτος τίποτα.
Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009
Ορισμοί.
Διακριτικός: αυτός που είναι ικανός να διακρίνει να εισχωρεί σε βάθος για την ανεύρεση των διαφορών ή που αναφέρεται στην ικανότητα αυτή.
Κατανοώ: αντιλαμβάνομαι σε βάθος/ δείχνω κατανόηση: αντιμετωπίζω με επιείκεια και συμπάθεια.
Εν τη απουσία της διακριτικότητας η κατανόηση αποτελεί πολυτέλεια.
Κατανοώ: αντιλαμβάνομαι σε βάθος/ δείχνω κατανόηση: αντιμετωπίζω με επιείκεια και συμπάθεια.
Εν τη απουσία της διακριτικότητας η κατανόηση αποτελεί πολυτέλεια.
Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009
Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009
Φιλία και Έρωτας.
Στο γνωστό παραμύθι ο βάτραχος μεταμορφώνεται στον όμορφο πρίγκιπα. Κάπως έτσι θα μπορούσε μια φιλία να μεταμορφωθεί σε έρωτα. Δυστυχώς ακόμα και στα παραμύθια ο όμορφος πρίγκιπας δεν μεταμορφώνεται σε βάτραχο για να ζήσουνε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Έτσι και ο έρωτας να μην μπορεί να μεταμορφωθεί σε φιλία και να επιστεγάσει το επίλογο μιας ερωτικής σχέσης. Δεν επιθυμώ να απαξιώσω το ιδανικό της φιλίας αλλά δεν θα μπορούσα να βεβηλώσω το ιδανικό του έρωτα.
Προβληματίστηκα.
Άλλωστε γιατί να μην εξετάσω αυτό το ενδεχόμενο. «Κανένα πρόβλημα» Άλλωστε θα μπορούσα να δείξω την ανωτερότητα μου, την ανεξικακία, την άνεση μου να ξεπεράσω μια ερωτική σχέση και την δύναμη της ψυχικής μου υγείας να μπορώ να διατηρώ την ηρεμία μου χωρίς περιττές ζήλιες. Μήπως ακούγομαι φοβερά πολιτισμένος?
Δεν είμαι και δεν θα γίνω ποτέ. Ο έρωτας είναι απολίτιστος, πρωτόγονος και βάρβαρος. Πως θα το κάνουμε. Είναι δυνατόν με ένα άνθρωπο που έχεις μοιραστεί ότι πιο προσωπικό ότι πιο ενδόμυχο και ασύστολα αμαρτωλό να βγεις για ένα καφέ να πεις τα νέα σου και ακολούθως με ένα τυπικό χαμόγελο να ανανεώσουμε το ραντεβού μας σε αόριστο χρόνο? Απλά για να μην χανόμαστε?
Δεν είμαι και δεν θα γίνω ποτέ. Ο έρωτας είναι απολίτιστος, πρωτόγονος και βάρβαρος. Πως θα το κάνουμε. Είναι δυνατόν με ένα άνθρωπο που έχεις μοιραστεί ότι πιο προσωπικό ότι πιο ενδόμυχο και ασύστολα αμαρτωλό να βγεις για ένα καφέ να πεις τα νέα σου και ακολούθως με ένα τυπικό χαμόγελο να ανανεώσουμε το ραντεβού μας σε αόριστο χρόνο? Απλά για να μην χανόμαστε?
Δεν προσβλέπω στον έρωτα σαν μια μορφή κοινωνικής συναναστροφής. Ο έρωτας είναι πάθος, άγριο και κτητικό. Αυτόν που ερωτεύεσαι δεν τον αποζητάς γιατί να γεμίσει κάποιες ώρες τις ημέρας, ή γιατί δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις αλλά θέλεις να γίνεις ένα μαζί του. Να τον νιώθεις και σε να νιώθει, να τον βιώνεις και να σε βιώνει. Να τον λατρέψεις και σε λατρέψει. Μετατρέπεται σε μια μορφή επικοινωνίας, εκεί όπου η σιωπή φωνάζει και ο λόγος χάνεται. Αν δεν υπάρχουν όλα αυτά δεν μπορούμε να μιλάμε για έρωτα αλλά για μια σχέση που κτίστηκε για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες μας. Όταν αυτές οι ανάγκες μας μπορούν να εξυπηρετηθούν από τρίτους τότε το καθεστώς μας μετατρέπεται σε «μη επιλέξιμη δαπάνη».
Ο έρωτας είναι ακραίος. Δεν ανταποκρίνεται στην λογική, δεν μετρά και δεν μετριέται. Δεν περιορίζεται και δεν διαμορφώνεται σε πλαίσιο. Οδηγεί σε ακραία χαρά, σε ακραία ελπίδα και ακραίο πόνο. Ο χωρισμός είναι πικρός, μαύρος και επίπονος. Ο έρωτας δεν είναι μια έννοια στο λεξικό, είναι συστατικό στοιχείο την ψυχή μας. Ίσως γι’ αυτό η καρδιά να τιμωρεί. Μπορώ με απόλυτη βεβαιότητα να πω ότι προτιμώ το βάρος, την οργή, την απογοήτευση και το κενό που συνοδεύουν τον χωρισμό παρά να προσποιούμαι ότι έχω ενδώσει σε μια ανέλπιστη, γελαστή και αθώα φιλία.
Ο έρωτας έχει το δικαίωμα να πεθάνει όσο πρόχειρος, άγαρμπος ή αποτυχημένος μπορεί να ήταν. Κανείς μας δεν μπορεί να του αποστερήσει το δικαίωμα να πεθάνει με αξιοπρέπεια.
…
…
Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009
Ειρωνεία.
Έχω ηρεμήσει.
Αυτές οι διακοπές έχουν λειτουργήσει ως παυσίπονο στην ήδη βεβαρημένη και επίπονη ρουτίνα μου. Οι πρώτες 24 ώρες έχουν περάσει και δεν με έχει ενοχλήσει κανείς. Δεν θα άφηνα κανένα ούτως ή άλλως. Τι διάολο διακοπές θα έκανα. Οι σκέψεις όμως δεν με αφήνουν. Θα ήθελα να τους ζητούσα να σεβαστούν το πολύτιμο αυτό μου χρόνο και να με επισκεφθούν ξανά την Δευτέρα. Είναι αδύνατον.
Την σκέφτομαι.
Χάνομαι μέσα στο πρόσφατο παρελθόν. Οι αναμνήσεις μαζί της μου προσφέρουν χαρά και ικανοποίηση. Και όμως. Μετά τις τελευταίες εξελίξεις νιώθω αποπροσανατολισμένος. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κέρδισα την μάχη και έχασα τον πόλεμο. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι εγώ εργάστηκα για το κέρδος άλλου. Νιώθω πολύ θυμωμένος.
Το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να προχωρήσω μπροστά. Δεν ήθελα να τελειώσει έτσι. Δεν ήθελα να τελειώσει καθόλου. Δεν με απασχολούν οι δικαιολογίες, δεν μπαίνω στην λογική να δω αν κάνουν νόημα ή απλά αν λέγονται έτσι για να υπάρχει κάτι. Οι αποφάσεις είναι σεβαστές και άμεσα εφαρμόσιμες.
Άλλωστε εγώ είμαι ευγνώμων για ότι έζησα και για ότι πήρα. Θα είμαι πάντα δίπλα σου, ψυχή τε και σωματι.
Σου αφιερώνω αυτό,
«Θέλουμε δεν θέλουμε, είμαστε όλοι δέσμιοι μια ευτυχίας,
Που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε.
Να από πού ξεπηδά η προαιώνια λύπη της αγάπης.»
Ελύτης.
Αυτές οι διακοπές έχουν λειτουργήσει ως παυσίπονο στην ήδη βεβαρημένη και επίπονη ρουτίνα μου. Οι πρώτες 24 ώρες έχουν περάσει και δεν με έχει ενοχλήσει κανείς. Δεν θα άφηνα κανένα ούτως ή άλλως. Τι διάολο διακοπές θα έκανα. Οι σκέψεις όμως δεν με αφήνουν. Θα ήθελα να τους ζητούσα να σεβαστούν το πολύτιμο αυτό μου χρόνο και να με επισκεφθούν ξανά την Δευτέρα. Είναι αδύνατον.
Την σκέφτομαι.
Χάνομαι μέσα στο πρόσφατο παρελθόν. Οι αναμνήσεις μαζί της μου προσφέρουν χαρά και ικανοποίηση. Και όμως. Μετά τις τελευταίες εξελίξεις νιώθω αποπροσανατολισμένος. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κέρδισα την μάχη και έχασα τον πόλεμο. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι εγώ εργάστηκα για το κέρδος άλλου. Νιώθω πολύ θυμωμένος.
Το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να προχωρήσω μπροστά. Δεν ήθελα να τελειώσει έτσι. Δεν ήθελα να τελειώσει καθόλου. Δεν με απασχολούν οι δικαιολογίες, δεν μπαίνω στην λογική να δω αν κάνουν νόημα ή απλά αν λέγονται έτσι για να υπάρχει κάτι. Οι αποφάσεις είναι σεβαστές και άμεσα εφαρμόσιμες.
Άλλωστε εγώ είμαι ευγνώμων για ότι έζησα και για ότι πήρα. Θα είμαι πάντα δίπλα σου, ψυχή τε και σωματι.
Σου αφιερώνω αυτό,
«Θέλουμε δεν θέλουμε, είμαστε όλοι δέσμιοι μια ευτυχίας,
Που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε.
Να από πού ξεπηδά η προαιώνια λύπη της αγάπης.»
Ελύτης.
Τετάρτη 12 Αυγούστου 2009
Τρίτη 4 Αυγούστου 2009
Πρέπει
Νιώθω θυμό. Όμως δεν είμαι θυμωμένος. Νιώθω ότι για ακόμα μια φορά έχω επαναλάβει λάθη τα οποία έπρεπε να είχα αποφύγει. Είχα υποσχεθεί στο εαυτό μου ότι δεν θα τον έβγαζα από το απυρόβλητο για κανέναν και για κανένα λόγο. Στάθηκε αδύνατο. Έχει τον τρόπο της, το παραδέχομαι. Κάθε φορά που συναντιόμαστε υπόσχεται ο ένας στο άλλο ότι δεν θα παρασυρθούμε από τα συναισθήματά μας και θα παραμείνουμε φίλοι. Αυτό συνέβηκε τουλάχιστον τέσσερις φορές μέχρι σήμερα. Κάθε φορά που επιστρέφει συναντιόμαστε για να οριοθετήσουμε το μέτρο της φιλίας μας. Κάθε φορά το υπερβαίνουμε και παράλληλα υποσχόμαστε ότι με το που θα φύγει ξανά, θα το τερματίσουμε μια για πάντα. Η ίδια ιστορία και επαναλαμβάνεται.
Μήπως υπάρχει κάτι περισσότερο?
Μήπως υπάρχει κάτι περισσότερο?
Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009
Απογοήτευση
Η σημερινή μέρα έκρυβε εκπλήξεις. Είναι σχεδόν απίστευτο το γεγονός ότι με το να ανταλλάξεις τρις - τέσσερις φορές απόψεις και δει γραπτού λόγου το αντίπαλο δέος δημιουργεί άποψη για το άτομο σου. Να εκφράζεται με τέτοιον τρόπον ώστε να δίνεται η εντύπωση κυνηγάς κάτι περισσότερο.
Έχω μάθει ότι για να εισέλθεις σε ένα δωμάτιο πρώτα κτυπάς την πόρτα. Αυτό δεν σου απαγορεύει να κοιτάξεις μέσα, όμως κανείς δεν σου επιβάλλει να μπεις. Αν θέλεις το προσπερνάς με την ίδια ευγένεια και μεγαλοψυχία που το έχεις πλησιάσει. Δεν το χλευάζεις. Αν κάτι δεν σου αρέσει το προσπερνάς δεν σημαίνει ότι δεν έχει το δικαίωμα να υπάρχει.
Έχω μάθει να χειρίζομαι τους πλησίον μου ως οικείους, δεν περιμένω τίποτα από αυτούς όμως πάντα με χαροποιεί η επικοινωνία. Είναι εκπληκτικό να μπορείς να μοιράζεσαι σκέψεις, να ανταλλάσεις απόψεις και να προβληματίζεσαι. Η πνευματική τροφή εκλείπει από την σημερινή κοινωνία και σπανίζει να βρεις άτομα που επιθυμούν να εξασκήσουν το πνεύμα. Φαίνεται όμως ότι ακόμα και αυτοί που δείχνουν ενδεχομένως να έχουν μια αρέσκεια προς αυτό το τομέα, δεν παύουν να αντιπροσωπεύουν μια φτηνή βιτρίνα. Αδυνατούν να επιχειρηματολογήσουν χαρακτηρίζονται από φόβο, δεν έχουν ξεκάθαρες τοποθετήσεις, ενώ αν τους φιλοξενήσεις στον δικό σου κόσμο το εκλαμβάνουν ως αδυναμία.
Πάντα είμαι ανοικτός σε διάλογο επί οποιουδήποτε θέματος σε καμία περίπτωση δεν χλευάσω, ή κρίνω τον συνομιλητή μου. Το σημερινό βίωμα θα είναι μια καλή ευκαιρία να υπενθυμίζω στον εαυτό μου, ότι στον συνομιλητή μου οφείλω το ίδιον σεβασμό όπως απαιτώ αυτό για εμένα. Ενδιαφέρομαι με ποιον μιλώ γιατί με ενδιαφέρει αυτό που έχει να πει. Τον ευγνωμονώ για τον χρόνο που μοιράζεται μαζί μου.
Η αλαζονεία, η αγένεια η κακεντρέχεια και ο χλευασμός δεν είναι στην φύση μας φίλε,
Έχω μάθει ότι για να εισέλθεις σε ένα δωμάτιο πρώτα κτυπάς την πόρτα. Αυτό δεν σου απαγορεύει να κοιτάξεις μέσα, όμως κανείς δεν σου επιβάλλει να μπεις. Αν θέλεις το προσπερνάς με την ίδια ευγένεια και μεγαλοψυχία που το έχεις πλησιάσει. Δεν το χλευάζεις. Αν κάτι δεν σου αρέσει το προσπερνάς δεν σημαίνει ότι δεν έχει το δικαίωμα να υπάρχει.
Έχω μάθει να χειρίζομαι τους πλησίον μου ως οικείους, δεν περιμένω τίποτα από αυτούς όμως πάντα με χαροποιεί η επικοινωνία. Είναι εκπληκτικό να μπορείς να μοιράζεσαι σκέψεις, να ανταλλάσεις απόψεις και να προβληματίζεσαι. Η πνευματική τροφή εκλείπει από την σημερινή κοινωνία και σπανίζει να βρεις άτομα που επιθυμούν να εξασκήσουν το πνεύμα. Φαίνεται όμως ότι ακόμα και αυτοί που δείχνουν ενδεχομένως να έχουν μια αρέσκεια προς αυτό το τομέα, δεν παύουν να αντιπροσωπεύουν μια φτηνή βιτρίνα. Αδυνατούν να επιχειρηματολογήσουν χαρακτηρίζονται από φόβο, δεν έχουν ξεκάθαρες τοποθετήσεις, ενώ αν τους φιλοξενήσεις στον δικό σου κόσμο το εκλαμβάνουν ως αδυναμία.
Πάντα είμαι ανοικτός σε διάλογο επί οποιουδήποτε θέματος σε καμία περίπτωση δεν χλευάσω, ή κρίνω τον συνομιλητή μου. Το σημερινό βίωμα θα είναι μια καλή ευκαιρία να υπενθυμίζω στον εαυτό μου, ότι στον συνομιλητή μου οφείλω το ίδιον σεβασμό όπως απαιτώ αυτό για εμένα. Ενδιαφέρομαι με ποιον μιλώ γιατί με ενδιαφέρει αυτό που έχει να πει. Τον ευγνωμονώ για τον χρόνο που μοιράζεται μαζί μου.
Η αλαζονεία, η αγένεια η κακεντρέχεια και ο χλευασμός δεν είναι στην φύση μας φίλε,
Δευτέρα 11 Μαΐου 2009
Φίλε,
Είχαμε πει να παραμείνουμε φίλοι. Απορώ πως μπόρεσα να αποδεχτώ αυτή την σχέση. Δεν είναι δυνατόν να ελπίζω σε μια φιλία, ενώ προσδοκώ το άπιαστο, το απαγορευμένο. Θυμώνω με το εαυτό μου, θυμώνω γιατί έπρεπε να φερθώ με περισσότερη τόλμη.
Δεν είναι δυνατό να πιστεύω ότι θα επιστρέψεις πίσω. Ακόμα και αν επιστρέψεις τι θα πιστέψω? Ότι το έκανες γιατί δεν μπόρεσες να βρεις κάτι καλύτερο? Δηλαδή ήμουν η δεύτερη, δοκιμασμένη επιλογή? Τι θα συμβεί εάν κάτι προκύψει στο μέλλον. Δεν λειτουργώ έτσι και μισώ το εαυτό μου που φέρθηκα έτσι.
Θα πρέπει να γνωρίζω ότι ο πόνος είναι μέρος του παιγνιδιού. Κάποιος θα χάσει και κάποιος θα κερδίσει. Τουλάχιστον ξέρω ότι έχασα, και θα πρέπει να σε αφήσω πίσω.
Ίσως γιατί ήταν γραφτό να τελειώσει, ίσως γιατί πρέπει να γίνει μια καινούργια αρχή, ίσως γιατί η ζωή συνεχίζεται.
Δεν είναι δυνατό να πιστεύω ότι θα επιστρέψεις πίσω. Ακόμα και αν επιστρέψεις τι θα πιστέψω? Ότι το έκανες γιατί δεν μπόρεσες να βρεις κάτι καλύτερο? Δηλαδή ήμουν η δεύτερη, δοκιμασμένη επιλογή? Τι θα συμβεί εάν κάτι προκύψει στο μέλλον. Δεν λειτουργώ έτσι και μισώ το εαυτό μου που φέρθηκα έτσι.
Θα πρέπει να γνωρίζω ότι ο πόνος είναι μέρος του παιγνιδιού. Κάποιος θα χάσει και κάποιος θα κερδίσει. Τουλάχιστον ξέρω ότι έχασα, και θα πρέπει να σε αφήσω πίσω.
Ίσως γιατί ήταν γραφτό να τελειώσει, ίσως γιατί πρέπει να γίνει μια καινούργια αρχή, ίσως γιατί η ζωή συνεχίζεται.
Δευτέρα 20 Απριλίου 2009
Σε ευχαριστώ
Το τελευταίο ταξίδι μου για να σε συναντήσω αποτελούσε τον όμορφο επίλογο σε μια όμορφη σχέση. Τα πάντα έγιναν στην εντέλεια. Δεν πήγε τίποτα χαμένο ενώ εγώ θα αναπολώ με περισσή χαρά τις αναμνήσεις που έχω κερδίσει μαζί σου. Τέλειωσε όπως ξεκίνησε. Τόσο απλά. Χωρίς περιστροφές και πολλά λόγια.
Βλέποντας πίσω δεν μπορώ να σε αδικήσω γιατί εσύ θέλησες να το τελειώσεις. Είσαι πολύ εσωστρεφείς για να μπορείς να εμπιστευτείς τον άλλον. Αν κάτι δεν είναι στο χέρι σου θα το αφήσεις. Δεν ξέρω πως θα ήταν το μέλλον μαζί σου, αλλά αυτό που έζησα άξιζε το κάθε λεπτό.
Νιώθω πραγματικά ευγνώμων και πάντα θα σε έχω στην καρδιά μου. Ξέρω ότι έχουμε τελειώσει και δεν υπάρχουν πισωγυρίσματα. Κάποτε σου είπα ότι τα όνειρα που μυρίζουν πραγματικότητα στρώνουν το δρόμο για πραγματικότητες αρωματισμένες από όνειρο. Ζήσαμε την πραγματικότητα αρωματισμένη από όνειρο και ίσως φοβηθήκαμε να το πιστέψουμε.
Καλή συνέχεια με τις επιλογές σου.
Βλέποντας πίσω δεν μπορώ να σε αδικήσω γιατί εσύ θέλησες να το τελειώσεις. Είσαι πολύ εσωστρεφείς για να μπορείς να εμπιστευτείς τον άλλον. Αν κάτι δεν είναι στο χέρι σου θα το αφήσεις. Δεν ξέρω πως θα ήταν το μέλλον μαζί σου, αλλά αυτό που έζησα άξιζε το κάθε λεπτό.
Νιώθω πραγματικά ευγνώμων και πάντα θα σε έχω στην καρδιά μου. Ξέρω ότι έχουμε τελειώσει και δεν υπάρχουν πισωγυρίσματα. Κάποτε σου είπα ότι τα όνειρα που μυρίζουν πραγματικότητα στρώνουν το δρόμο για πραγματικότητες αρωματισμένες από όνειρο. Ζήσαμε την πραγματικότητα αρωματισμένη από όνειρο και ίσως φοβηθήκαμε να το πιστέψουμε.
Καλή συνέχεια με τις επιλογές σου.
Τρίτη 10 Μαρτίου 2009
Εσύ!
Βράδιαζε, και μου ζήτησες να πάμε μια βόλτα. Ετοιμαστήκαμε και ξεκινήσαμε για το Εθνικό Θέατρο. Διασχίσαμε την γέφυρα, ενώ ταυτόχρονα η θέα ήταν μαγευτική. Έκανε κρύο, όμως σε είχα αγκαλιά. Κάποια στιγμή γύρισες και φίλησες. Το φιλί σου είναι πάντα τόσο ζεστό και γεμάτο πάθος. Σε αγκάλιασα πιο σφικτά. Χαμογελούσες. Σου έχω πει ότι έχεις όμορφο χαμόγελο?
Φτάσαμε στην απέναντι όχθη και μπήκαμε σ’ ένα βιβλιοπωλείο. Σε παρακολουθούσα που διάλεγες βιβλία. Πάντα διαλέγεις τα κλασσικά, τα δοκιμασμένα, χωρίς εκπλήξεις και πάντα με εγγυημένο αποτέλεσμα. Γνωρίζω ότι σου αρέσει το διάβασμα, σου αρέσει ένα καλό βιβλίο όπως ένα καλό μπουκάλι κρασί (αν και δεν πίνεις συχνά ). Πάντα αναζητείς την ποιότητα, δεν κάνεις εκπτώσεις. Άλλωστε γνωρίζεις πολύ καλά το εαυτό σου για να τον παραμυθιάζεις. Είναι αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που σε κάνουν ξεχωριστή, είναι αυτές οι μικρές στιγμές που με κάνουν να νιώθω μαζί σου υπέροχα.
Προχωρήσαμε προς Εθνικό Θέατρο. Σε είχα αγκαλιά ενώ η μαγεία του τοπίου εξακολουθούσε να μας περιβάλλει. Όταν φτάσαμε πήγαμε για ένα ποτό στο μπαρ, ενώ παρακολουθούσαμε τους μουσικούς που τα μάζευαν. Μιλήσαμε, γελάσαμε, ήμασταν ελεύθεροι από κάθε έννοια σκέψη ή άγχος. Πάντα έχεις τον τρόπο σου να μεταδίδεις αυτή σου την ανεμελιά, αυτό το αίσθημα την απόλυτης ελευθέριας κάτι που εγώ έχω μεγάλη ανάγκη. Νιώθω την ανάγκη να σε παρατηρώ συνεχώς. Να σε φωτογραφίζω. Ο τρόπος που κινείσαι, ο τρόπος που εκφράζεσαι, ο τρόπος που χαμογελάς, ο τρόπος που με κοιτάς, ο τρόπος που προκαλείς μια συζήτηση, με γοητεύουν. Πολλές φορές νιώθω τον εαυτό μου πολύ φτωχό για να συνεισφέρω σε αυτά που εσύ τόσο απλόχερα δίνεις.
Δεν επιθυμώ να φιλοσοφήσω μια υπέροχη ανάμνηση, απλά να την καταγράψω. Λίγες φορές είχα την ανάγκη να κρατήσω αναμνήσεις όσο το δυνατό πιο ζωντανές. Όταν αναπολώ τις μέρες που ήμασταν μαζί, χαμογελώ, αυθόρμητα και αβίαστα. Ναι αυθόρμητα και αβίαστα!
Φτάσαμε στην απέναντι όχθη και μπήκαμε σ’ ένα βιβλιοπωλείο. Σε παρακολουθούσα που διάλεγες βιβλία. Πάντα διαλέγεις τα κλασσικά, τα δοκιμασμένα, χωρίς εκπλήξεις και πάντα με εγγυημένο αποτέλεσμα. Γνωρίζω ότι σου αρέσει το διάβασμα, σου αρέσει ένα καλό βιβλίο όπως ένα καλό μπουκάλι κρασί (αν και δεν πίνεις συχνά ). Πάντα αναζητείς την ποιότητα, δεν κάνεις εκπτώσεις. Άλλωστε γνωρίζεις πολύ καλά το εαυτό σου για να τον παραμυθιάζεις. Είναι αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που σε κάνουν ξεχωριστή, είναι αυτές οι μικρές στιγμές που με κάνουν να νιώθω μαζί σου υπέροχα.
Προχωρήσαμε προς Εθνικό Θέατρο. Σε είχα αγκαλιά ενώ η μαγεία του τοπίου εξακολουθούσε να μας περιβάλλει. Όταν φτάσαμε πήγαμε για ένα ποτό στο μπαρ, ενώ παρακολουθούσαμε τους μουσικούς που τα μάζευαν. Μιλήσαμε, γελάσαμε, ήμασταν ελεύθεροι από κάθε έννοια σκέψη ή άγχος. Πάντα έχεις τον τρόπο σου να μεταδίδεις αυτή σου την ανεμελιά, αυτό το αίσθημα την απόλυτης ελευθέριας κάτι που εγώ έχω μεγάλη ανάγκη. Νιώθω την ανάγκη να σε παρατηρώ συνεχώς. Να σε φωτογραφίζω. Ο τρόπος που κινείσαι, ο τρόπος που εκφράζεσαι, ο τρόπος που χαμογελάς, ο τρόπος που με κοιτάς, ο τρόπος που προκαλείς μια συζήτηση, με γοητεύουν. Πολλές φορές νιώθω τον εαυτό μου πολύ φτωχό για να συνεισφέρω σε αυτά που εσύ τόσο απλόχερα δίνεις.
Δεν επιθυμώ να φιλοσοφήσω μια υπέροχη ανάμνηση, απλά να την καταγράψω. Λίγες φορές είχα την ανάγκη να κρατήσω αναμνήσεις όσο το δυνατό πιο ζωντανές. Όταν αναπολώ τις μέρες που ήμασταν μαζί, χαμογελώ, αυθόρμητα και αβίαστα. Ναι αυθόρμητα και αβίαστα!
Τρίτη 3 Μαρτίου 2009
Το βάπτισμα
Κάποια πράγματα πρέπει να ειπωθούν γιατί σίγουρα η μέχρι στιγμής συμπεριφορά μας δεν μπορούσε να προμηνύει κάτι τέτοιο ενώ δεν θέλω να καβγαδίσω, να έρθω σε αντιπαράθεση με εσάς, τους ανθρώπους που αγάπησα και με αγάπησαν περισσότερο και από τους γονείς μου. Νιώθω ντροπή βρισκόμενος απέναντί σας για την κατάντια μας και σίγουρα θα έχετε κάθε δίκαιο να νιώθετε ότι σας έχω απογοητεύσει.
Δεν μπορώ να μιλήσω για την X διότι έχει τις δικές της σκέψεις, παράπονα και πιστεύω για τι μπορεί να πήγε λάθος, όμως εγώ έχω υποχρέωση να ξεκαθαρίσω το τι συμβαίνει μαζί μου. Προσωπικά εκτιμώ ότι το πρόβλημα έχει ξεκινήσει από πολύ παλιά ίσως και από την αρχή του γάμου. Σημαντικό πρόβλημα στην σχέση μας ήταν το γεγονός ότι εσείς είχατε συνεισφέρει το σπίτι ενώ οι δικοί μου δεν είχαν συνεισφέρει σχεδόν τίποτα. Πάντοτε η X φρόντιζε να μου υπενθυμίζει ότι το σπίτι είναι δικό της, ότι μπορούσε η ίδια να μεγαλώσει το μωρό χωρίς την βοήθεια μου και σε περίπτωση διαφωνίας πάντα η λύση ήταν απλή, να φύγω από το σπίτι. Η επιθυμία της να φύγω από το σπίτι ήταν συνεχής ενώ τις πλείστες φορές την αγνοούσα και δεν επέτρεψα ποτέ να φανεί ότι υπάρχει οποιοδήποτε πρόβλημα.
Αυτά περίπου ήταν ο πρόλογος που είχα υπόψη μου να ξεκινήσω την συζήτηση με τα πρώην πεθερικά πριν από αρκετό καιρό. Τα σκέφτομαι και αναλογίζομαι πόσο λάθος ήμουν. Η συνάντηση έγινε σε πολύ άσχημο κλίμα, Καθόμασταν σε μια μικρή κουζίνα, και ο πεθερός αρκετά εξαγριωμένος μου ζητούσε το λόγο. Προσπάθησα να ξεκινήσω το διάλογο όπως το είχα σκεφτεί αλλά τα πράγματα είχαν πάρει τον δρόμος τους. Δεν υπήρχε σημασία τι έλεγα εγώ, αλλά ότι εγώ πρώτος ήθελα να φύγω και απλά το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν αν έχω φιλενάδα.
Τελικά το βράδυ κατέληξε στα χειρότερα, εμένα να επιμένω στην αρχική μου τοποθέτηση και αυτούς να ψάχνονται για το γιατί. Δηλαδή μια τρύπα στο νερό.
Δεν μπορώ να μιλήσω για την X διότι έχει τις δικές της σκέψεις, παράπονα και πιστεύω για τι μπορεί να πήγε λάθος, όμως εγώ έχω υποχρέωση να ξεκαθαρίσω το τι συμβαίνει μαζί μου. Προσωπικά εκτιμώ ότι το πρόβλημα έχει ξεκινήσει από πολύ παλιά ίσως και από την αρχή του γάμου. Σημαντικό πρόβλημα στην σχέση μας ήταν το γεγονός ότι εσείς είχατε συνεισφέρει το σπίτι ενώ οι δικοί μου δεν είχαν συνεισφέρει σχεδόν τίποτα. Πάντοτε η X φρόντιζε να μου υπενθυμίζει ότι το σπίτι είναι δικό της, ότι μπορούσε η ίδια να μεγαλώσει το μωρό χωρίς την βοήθεια μου και σε περίπτωση διαφωνίας πάντα η λύση ήταν απλή, να φύγω από το σπίτι. Η επιθυμία της να φύγω από το σπίτι ήταν συνεχής ενώ τις πλείστες φορές την αγνοούσα και δεν επέτρεψα ποτέ να φανεί ότι υπάρχει οποιοδήποτε πρόβλημα.
Αυτά περίπου ήταν ο πρόλογος που είχα υπόψη μου να ξεκινήσω την συζήτηση με τα πρώην πεθερικά πριν από αρκετό καιρό. Τα σκέφτομαι και αναλογίζομαι πόσο λάθος ήμουν. Η συνάντηση έγινε σε πολύ άσχημο κλίμα, Καθόμασταν σε μια μικρή κουζίνα, και ο πεθερός αρκετά εξαγριωμένος μου ζητούσε το λόγο. Προσπάθησα να ξεκινήσω το διάλογο όπως το είχα σκεφτεί αλλά τα πράγματα είχαν πάρει τον δρόμος τους. Δεν υπήρχε σημασία τι έλεγα εγώ, αλλά ότι εγώ πρώτος ήθελα να φύγω και απλά το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν αν έχω φιλενάδα.
Τελικά το βράδυ κατέληξε στα χειρότερα, εμένα να επιμένω στην αρχική μου τοποθέτηση και αυτούς να ψάχνονται για το γιατί. Δηλαδή μια τρύπα στο νερό.
Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009
Αισθημα και Λογική !
Σπάνια έχω νιώσει το αίσθημα της απόρριψης. Πάντα η σωστή μελέτη του αντικειμένου και η προετοιμασία με βοηθούσαν στο να πετυχαίνω αυτό που θέλω. Δυστυχώς όμως εκείνη ουδέποτε θα μπορούσε να είναι αντικείμενο σωστής μελέτης. Το μυαλό, η λογική αδυνατούσε να με συμβουλεύσει ή να με βοηθήσει μαζί της. Πάντα το συναίσθημα κυριαρχούσε των πάντων και ένιωθα σαν ένα μικρό παιδί που πήγε για πρώτη φορά στο πάρκο. Ήταν ένα όμορφο συναίσθημα. Μόνο η σκέψη ότι εκείνη θα μπορούσε να ένιωθε κάτι για εμένα με γέμιζε, ένιωθα χαρούμενος, χαμογελούσα σχεδόν με τα πάντα, ενώ δύσκολα θα μπορούσα να εκνευριστώ για κάτι. Ένιωθα ότι θα μπορούσα να κάνω πολλά.
Η λογική βεβαίως μάταια προσπαθούσε να μου απόδειξη ότι βρισκόμουν σε πλάνη. Θα έπρεπε να δω τις παραμέτρους του εγχειρήματος, να μην χαμηλώσω άμυνες, να περιορίσω το συναίσθημα μέχρι σημείου που μην εκθέτω το εαυτό μου και να περιορίσω τις ζημιές μου στο ελάχιστο. Η λογική ήταν ξεκάθαρη. Κανείς δεν αξίζει οτιδήποτε μέχρι αποδείξεως του εναντίον. Το συναίσθημα όμως έτρεχε, μπορούσε να αρπαχτεί από ένα μικρό θετικό σχόλιο, μια μικρή λεξούλα, να αγνοήσει τα υπόλοιπα ισοπεδωτικά σχόλια και τις ειρωνείες για να συνεχίσει να ονειρεύεται απρόσκοπτα.
Το συναίσθημα ξεχνά, η λογική όμως ποτέ. Πάντα υπομένει και όταν νιώσει ότι πλέον το συναίσθημα δεν συντηρείται και ξεφτά τότε αναλαμβάνει δράση. Με σύμμαχο τον εγωισμό κτίζει τις άμυνες που κάποτε είχα ρίξει και με βάζει πίσω στο απυρόβλητο. Το μυαλό επαναφέρει όλα τα σχόλια θετικά και αρνητικά απλά και μόνο για να αντιληφθώ το μέγεθος της ουτοπίας.
Τελικά η λογική θριάμβευσε, το συναίσθημα όμως πεθαίνει. Η λογική δεν μπορεί να διαχειριστεί το τρόπαιο της νίκης, που δεν είναι τίποτα άλλο από τον πόνο τις απώλειας. Κάθε φορά που πεθαίνει το συναίσθημα ο πόνος μένει, ίσως για να μας κάνει πιο δυνατούς, ίσως για να κάνει την ζωή μας κόλαση, ίσως για να μας θυμίζει ότι είμαστε άνθρωποι με αισθήματα, ατέλειες και ανησυχίες.
Ίσως γιατί η απώλεια του δικού μας ανθρώπου να έχει κόστος σημαντικό και μεγάλο.
Η λογική βεβαίως μάταια προσπαθούσε να μου απόδειξη ότι βρισκόμουν σε πλάνη. Θα έπρεπε να δω τις παραμέτρους του εγχειρήματος, να μην χαμηλώσω άμυνες, να περιορίσω το συναίσθημα μέχρι σημείου που μην εκθέτω το εαυτό μου και να περιορίσω τις ζημιές μου στο ελάχιστο. Η λογική ήταν ξεκάθαρη. Κανείς δεν αξίζει οτιδήποτε μέχρι αποδείξεως του εναντίον. Το συναίσθημα όμως έτρεχε, μπορούσε να αρπαχτεί από ένα μικρό θετικό σχόλιο, μια μικρή λεξούλα, να αγνοήσει τα υπόλοιπα ισοπεδωτικά σχόλια και τις ειρωνείες για να συνεχίσει να ονειρεύεται απρόσκοπτα.
Το συναίσθημα ξεχνά, η λογική όμως ποτέ. Πάντα υπομένει και όταν νιώσει ότι πλέον το συναίσθημα δεν συντηρείται και ξεφτά τότε αναλαμβάνει δράση. Με σύμμαχο τον εγωισμό κτίζει τις άμυνες που κάποτε είχα ρίξει και με βάζει πίσω στο απυρόβλητο. Το μυαλό επαναφέρει όλα τα σχόλια θετικά και αρνητικά απλά και μόνο για να αντιληφθώ το μέγεθος της ουτοπίας.
Τελικά η λογική θριάμβευσε, το συναίσθημα όμως πεθαίνει. Η λογική δεν μπορεί να διαχειριστεί το τρόπαιο της νίκης, που δεν είναι τίποτα άλλο από τον πόνο τις απώλειας. Κάθε φορά που πεθαίνει το συναίσθημα ο πόνος μένει, ίσως για να μας κάνει πιο δυνατούς, ίσως για να κάνει την ζωή μας κόλαση, ίσως για να μας θυμίζει ότι είμαστε άνθρωποι με αισθήματα, ατέλειες και ανησυχίες.
Ίσως γιατί η απώλεια του δικού μας ανθρώπου να έχει κόστος σημαντικό και μεγάλο.
Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009
Θα μου λείψεις (…its not fun any more)
Μου ήταν αδύνατον να συνεχίσω μια συζήτηση η οποία είχε γεννηθεί στην βάση μιας λανθασμένης αντίληψης. Όλα ήταν τόσο καθαρά και όμως προσπαθούσαμε να στήσουμε το τείχος ανάμεσα μας. Προσπαθήσαμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι το τείχος υπάρχει εφόσον δεν μπορεί να συμφωνηθεί εκ των προτέρων κάτι και απλά δεν θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε. Αυτά συμβαίνουν μόνο στις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις και ιδιαίτερα όταν πρόκειται για επιχειρηματικές συμφωνίες.
Είχα θυμώσει, ένιωθα αδύνατος να συγκροτήσω τις σκέψεις μου. Εσύ όμως πάντα έχει τον τρόπο να ελίσσεσαι και γνωρίζεις ότι πάντα μπορείς να ρωτάς για οικονομικά θέματα για να συντηρείς το ενδιαφέρον μου ανεξαρτήτως αν για σ ‘ ένα αυτά δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα και το εκτιμώ.
Ήξερα ότι το περιβάλλον δεν βοηθούσε ιδιαίτερα, ζήτησα τον λογαριασμό και εσύ το είχες εκ λάβει σαν μια προσπάθεια από εμένα να φύγω. Ξέρω, οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις σε έχουν συνηθίσει σε συναντήσεις περιορισμένου χρόνου αλλά σου είχα υποσχεθεί ότι αυτό το βράδυ δεν υπήρχε τέτοιος περιορισμός.
Βγήκαμε έξω. Έκανε κρύο. Πραγματικά μισώ το κρύο. Όμως ήθελα να σε αποχαιρετήσω, προσπαθώντας να δείξω ότι το εξάμηνο σου ταξίδι στο εξωτερικό δεν θα με αφήσει ανεπηρέαστο. Πολλές φορές έχεις πει ότι διακρίνομαι για την αναισθησία μου, όμως αυτό δεν με εξαιρεί από το γεγονός ότι είμαι άνθρωπος με αισθήματα. Το κενό είναι δεδομένο. Σου έπιασα το χέρι, δεν ξέρω γιατί το έκανα όμως το ήθελα πάρα πολύ. Κράτησα το χέρι σου σφικτά και πραγματικά δεν με έννοιαζε για το τι θα έπρεπε να ειπωθεί ή αν κάτι ειπώθηκε σωστά ή όχι. Σε αγκάλιασα και σε φίλησα στο μέτωπο.
Καθίσαμε στο αυτοκίνητο, άλλωστε το κρύο δεν θα μας αγνοούσε όπως προσπαθήσαμε εμείς να το αγνοήσουμε. Εξακολουθούσα να σου κρατώ το χέρι. Εσύ μιλούσες συνέχεια. Δεν είχε καμία σημασία πλέον. Ήσουν δίπλα μου, το μόνο που με απασχολούσε ήταν ότι δεν πέρασα αρκετό χρόνο μαζί σου. Απλά συνέχιζα να σου κρατώ το χέρι, λες και ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που έκανα κάτι τέτοιο. Ένιωθα χαρούμενος, ικανοποιημένος, γεμάτος. Προς στιγμή ένιωσα ότι ο χρόνος σταμάτησε.
Όλα τα καλά έχουν ένα τέλος. Ο ήχος των κλειδιών σου σήμανε και τέλος της τελευταίας μας συνάντησης. Δυστυχώς ο χρόνος δεν σταματά και η ζωή συνεχίζεται. Σου ζήτησα αν μπορώ να σε καληνυχτίσω, όμως με αποχαιρέτησες φιλικά.
Καλό ταξίδι, (γνωρίζεις ότι θα αναμένω.)
Είχα θυμώσει, ένιωθα αδύνατος να συγκροτήσω τις σκέψεις μου. Εσύ όμως πάντα έχει τον τρόπο να ελίσσεσαι και γνωρίζεις ότι πάντα μπορείς να ρωτάς για οικονομικά θέματα για να συντηρείς το ενδιαφέρον μου ανεξαρτήτως αν για σ ‘ ένα αυτά δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα και το εκτιμώ.
Ήξερα ότι το περιβάλλον δεν βοηθούσε ιδιαίτερα, ζήτησα τον λογαριασμό και εσύ το είχες εκ λάβει σαν μια προσπάθεια από εμένα να φύγω. Ξέρω, οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις σε έχουν συνηθίσει σε συναντήσεις περιορισμένου χρόνου αλλά σου είχα υποσχεθεί ότι αυτό το βράδυ δεν υπήρχε τέτοιος περιορισμός.
Βγήκαμε έξω. Έκανε κρύο. Πραγματικά μισώ το κρύο. Όμως ήθελα να σε αποχαιρετήσω, προσπαθώντας να δείξω ότι το εξάμηνο σου ταξίδι στο εξωτερικό δεν θα με αφήσει ανεπηρέαστο. Πολλές φορές έχεις πει ότι διακρίνομαι για την αναισθησία μου, όμως αυτό δεν με εξαιρεί από το γεγονός ότι είμαι άνθρωπος με αισθήματα. Το κενό είναι δεδομένο. Σου έπιασα το χέρι, δεν ξέρω γιατί το έκανα όμως το ήθελα πάρα πολύ. Κράτησα το χέρι σου σφικτά και πραγματικά δεν με έννοιαζε για το τι θα έπρεπε να ειπωθεί ή αν κάτι ειπώθηκε σωστά ή όχι. Σε αγκάλιασα και σε φίλησα στο μέτωπο.
Καθίσαμε στο αυτοκίνητο, άλλωστε το κρύο δεν θα μας αγνοούσε όπως προσπαθήσαμε εμείς να το αγνοήσουμε. Εξακολουθούσα να σου κρατώ το χέρι. Εσύ μιλούσες συνέχεια. Δεν είχε καμία σημασία πλέον. Ήσουν δίπλα μου, το μόνο που με απασχολούσε ήταν ότι δεν πέρασα αρκετό χρόνο μαζί σου. Απλά συνέχιζα να σου κρατώ το χέρι, λες και ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που έκανα κάτι τέτοιο. Ένιωθα χαρούμενος, ικανοποιημένος, γεμάτος. Προς στιγμή ένιωσα ότι ο χρόνος σταμάτησε.
Όλα τα καλά έχουν ένα τέλος. Ο ήχος των κλειδιών σου σήμανε και τέλος της τελευταίας μας συνάντησης. Δυστυχώς ο χρόνος δεν σταματά και η ζωή συνεχίζεται. Σου ζήτησα αν μπορώ να σε καληνυχτίσω, όμως με αποχαιρέτησες φιλικά.
Καλό ταξίδι, (γνωρίζεις ότι θα αναμένω.)
Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009
Σταυροδρόμι
Λένε ότι η ζωή είναι γεμάτη σταυροδρόμια. Λένε ότι οι μεγάλες αποφάσεις θέλουν θάρρος. Λένε ότι όποια και αν είναι η απόφαση δεν υπάρχουν πισωγυρίσματα.
Από την θεωρεία στην πράξη λοιπόν. Ατενίζοντας το σταυροδρόμι των επιλογών μου χρειάζομαι μια θαρραλέα απόφαση για την οποία δεν θα μετανιώσω, δεν θα πισωγυρίσω.
Και το ερώτημα παραμένει. Μπορείς?
Από την θεωρεία στην πράξη λοιπόν. Ατενίζοντας το σταυροδρόμι των επιλογών μου χρειάζομαι μια θαρραλέα απόφαση για την οποία δεν θα μετανιώσω, δεν θα πισωγυρίσω.
Και το ερώτημα παραμένει. Μπορείς?
Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009
Τέλος !
"Είχες πάντα την περιέργεια να μάθεις τι γράφω. Και σου υποσχέθηκα όταν είμαι έτοιμος θα σου το δώσω. Θέλω να διαβάσεις τα παρακάτω λόγια που έχω γράψει και φρόντισε να κατανοήσεις τι προσπαθώ να σου πω. Δυστυχώς η δική μας συμβίωση σε κοινωνία γάμου έχει το τέλος της. Ένα τέλος το οποίο φρόντισες εσύ να ξεκινήσεις και εγώ να τελειώσω. Δεν θέλω να τρέφω ψευδαισθήσεις, αλλά ούτε επιθυμώ να διατηρώ πλέον την βιτρίνα ενός γάμου χωρίς ψεγάδι. Το διαζύγιο είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε και ίσως για πρώτη φορά θα πρέπει να αφήσουμε στο πλάι το εγώ μας.
Ξεκινώντας θα ήθελα να σου εξηγήσω γιατί έχω φτάσει σε αυτό το σημείο. Πολλές φορές διερωτήθηκες αν αξίζεις τέτοια συμπεριφορά από εμένα προς εσένα. Άραγε εσύ διερωτήθηκες ποτέ σου, αν εγώ αξίζω την δική σου συμπεριφορά. Ξέρεις, ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσω εκείνη την νύχτα του Σαββάτου στο σπίτι όπου απαιτούσες να φύγω από το σπίτι σου και κτυπούσες με μανία το χέρι στο γραφείο. Τέτοιο πάθος, ελάχιστες φορές έχω δει και δυστυχώς μόνο όταν φέρεσαι εχθρικά προς εμένα. Ποτέ σου δεν εκτίμησες ότι η υπομονή είναι αρετή όχι αδυναμία. Πάντοτε θεωρούσες ότι η απώλεια στέγης θα ήταν παράμετρος τιμωρίας για ΄μένα και ήταν αυτό που θα με κρατούσε κοντά σου, ή μάλλον καλύτερα μέρος της βιτρίνας που συντηρούσαμε. Συγχαρητήρια λοιπόν το έχεις πετύχει.
Αποφάσισα να φύγω γιατί δεν αντέχω πλέον την συστηματική σου γκρίνια δεν αντέχω να πλέον να απαιτείς να φύγω από το σπίτι όποτε νιώθεις ότι κάτι πάει λάθος και δεν αντέχω πλέον, το βράδυ να εκφράζεσαι με περισσή πικρία και το πρωί να μου ζητάς να τα ξεχάσουμε και να αρχίσουμε από την αρχή.
Πέραν των πιο πάνω νιώθω την ανάγκη να σου πω κάποια πράγματα τα οποία πάντοτε με ενοχλούσαν, προσπάθησα πολλές φορές να σου τα εξηγήσω αλλά η συμπεριφορά σου (αν δεν σου αρέσει να φύγεις) δεν σε άφησε ποτέ να δεις το μέγεθος την ζημιάς που δημιουργούσε.
Παραδέχομαι ότι σε αγάπησα, καλύτερα σε ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που σε είδα. Επίσης παραδέχομαι ότι είσαι μια από τις όμορφες γυναίκες που έχω γνωρίσει ποτέ. Όμως ουδέποτε είχαμε μια σχέση όπως έπρεπε να υπάρχει, μεταξύ εμένα και εσένα χωρίς παραμέτρους, όρους και κριτήρια. Για ‘σένα ήμουν ο X που οι γονείς μου δεν βοήθησαν στο μέτρο που εσύ έκρινες ότι έπρεπε ενώ εσύ ήσουνα η Ψ που είχες συνεισφέρει το σπίτι και τα άλλα διάφορα. Η σχέση μας είχε εξαρτηθεί με τις διάφορες παραμέτρους και προβλήματα στις συμπεριφορές τρίτων. Η σχέση μας πάντα αφορούσε τα τυπικά. Δεν αφορούσε ποτέ εμάς. Έπρεπε να είμαι στο σπίτι γιατί και εσύ είσαι σπίτι χωρίς να σημαίνει ότι οτιδήποτε και σπάνια είχαμε εξόδους χωρίς τρίτους. Πάντα έπρεπε να υπάρχουν και φιλοξενούμενοι. Ακόμα και στο ταξίδι φρόντισες να υπάρχει κάποιος τρίτος.
Ποτέ μας δεν εκμεταλλευτήκαμε το χρόνο που είχαμε μαζί, η θεματολογία μας περιοριζόταν στα τυπικά ενώ ποτέ δεν αποφασίσαμε να ζήσουμε την ζωή μας με το άνθρωπο που αγαπήσαμε. Το μόνο πράγμα που ζήτησα από εσένα ήταν να σε γνωρίσω, να σε ζήσω, να είμαι δίπλα σου και πορευτούμε μαζί σε ένα γάμο που δεν υπήρχαν καθόλου προβλήματα. Αυτό στάθηκε αδύνατο, ενώ εγώ πλέον κουράστηκα να ζητώ τα αυτονόητα.
Προσπαθώ να θυμηθώ τις ευτυχισμένες στιγμές στην σχέση μας, πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι. Εσύ μπορείς?
Πραγματικά αυτή σου η πίεση με ώθησε στο να δημιουργήσω και να γεμίσω τις ώρες μου με υποχρεώσεις με αποτέλεσμα σήμερα να γκρινιάζεις για τις ώρες που λείπω από το σπίτι. Ουδέποτε προσπάθησες να καταλάβεις, ποτέ σου δεν αντιλήφθηκες ότι ο χρόνος που έχουμε μαζί είναι υπέρ πολύτιμος και ποτέ σου δεν το εκμεταλλεύτηκες για μας, αλλά ήταν μια αφορμή για να με ενημερώσεις ότι δεν έχεις καμία βοήθεια για εκείνο ή για το άλλο και για το πόσο μόνη είσαι. Ποτέ σου όμως δεν προσπάθησες να εκμεταλλευτείς το χρόνο που είχαμε μαζί και εγώ πλέον δεν έχω καμία πρόθεση να ακούσω για τα ίδια προβλήματα τα οποία στο τέλος της ημέρας έχουν πάψει να με απασχολούν.
Προσπάθησα πολλές φορές να κατανοήσω γιατί ήταν αδύνατο εγώ και εσύ να πάμε διακοπές στο εξωτερικό. Ίσως γιατί κάθε φορά που έπρεπε να ταξιδεύσουμε έπρεπε να έχουμε έντονες συζητήσεις για το αν θα πηγαίναμε ή όχι και να σπαταλούσαμε πολλή από το χρόνο μας σε διάφορες ανούσιες υποθέσεις.
Τώρα απλά δεν μπορώ να κοιτάξω πίσω, δεν θέλω. Θα αναμένω να πληρώσω ακόμα μια φορά το κόστος των επιλογών μου και να προχωρήσω μπροστά. Δεν μπορώ να πω ότι λυπάμαι, όμως έχω κάνει λάθη και τα παραδέχομαι. Πλέον όμως δεν μπορώ να συντηρώ κάτι που έχει πεθάνει. "
Ξεκινώντας θα ήθελα να σου εξηγήσω γιατί έχω φτάσει σε αυτό το σημείο. Πολλές φορές διερωτήθηκες αν αξίζεις τέτοια συμπεριφορά από εμένα προς εσένα. Άραγε εσύ διερωτήθηκες ποτέ σου, αν εγώ αξίζω την δική σου συμπεριφορά. Ξέρεις, ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσω εκείνη την νύχτα του Σαββάτου στο σπίτι όπου απαιτούσες να φύγω από το σπίτι σου και κτυπούσες με μανία το χέρι στο γραφείο. Τέτοιο πάθος, ελάχιστες φορές έχω δει και δυστυχώς μόνο όταν φέρεσαι εχθρικά προς εμένα. Ποτέ σου δεν εκτίμησες ότι η υπομονή είναι αρετή όχι αδυναμία. Πάντοτε θεωρούσες ότι η απώλεια στέγης θα ήταν παράμετρος τιμωρίας για ΄μένα και ήταν αυτό που θα με κρατούσε κοντά σου, ή μάλλον καλύτερα μέρος της βιτρίνας που συντηρούσαμε. Συγχαρητήρια λοιπόν το έχεις πετύχει.
Αποφάσισα να φύγω γιατί δεν αντέχω πλέον την συστηματική σου γκρίνια δεν αντέχω να πλέον να απαιτείς να φύγω από το σπίτι όποτε νιώθεις ότι κάτι πάει λάθος και δεν αντέχω πλέον, το βράδυ να εκφράζεσαι με περισσή πικρία και το πρωί να μου ζητάς να τα ξεχάσουμε και να αρχίσουμε από την αρχή.
Πέραν των πιο πάνω νιώθω την ανάγκη να σου πω κάποια πράγματα τα οποία πάντοτε με ενοχλούσαν, προσπάθησα πολλές φορές να σου τα εξηγήσω αλλά η συμπεριφορά σου (αν δεν σου αρέσει να φύγεις) δεν σε άφησε ποτέ να δεις το μέγεθος την ζημιάς που δημιουργούσε.
Παραδέχομαι ότι σε αγάπησα, καλύτερα σε ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που σε είδα. Επίσης παραδέχομαι ότι είσαι μια από τις όμορφες γυναίκες που έχω γνωρίσει ποτέ. Όμως ουδέποτε είχαμε μια σχέση όπως έπρεπε να υπάρχει, μεταξύ εμένα και εσένα χωρίς παραμέτρους, όρους και κριτήρια. Για ‘σένα ήμουν ο X που οι γονείς μου δεν βοήθησαν στο μέτρο που εσύ έκρινες ότι έπρεπε ενώ εσύ ήσουνα η Ψ που είχες συνεισφέρει το σπίτι και τα άλλα διάφορα. Η σχέση μας είχε εξαρτηθεί με τις διάφορες παραμέτρους και προβλήματα στις συμπεριφορές τρίτων. Η σχέση μας πάντα αφορούσε τα τυπικά. Δεν αφορούσε ποτέ εμάς. Έπρεπε να είμαι στο σπίτι γιατί και εσύ είσαι σπίτι χωρίς να σημαίνει ότι οτιδήποτε και σπάνια είχαμε εξόδους χωρίς τρίτους. Πάντα έπρεπε να υπάρχουν και φιλοξενούμενοι. Ακόμα και στο ταξίδι φρόντισες να υπάρχει κάποιος τρίτος.
Ποτέ μας δεν εκμεταλλευτήκαμε το χρόνο που είχαμε μαζί, η θεματολογία μας περιοριζόταν στα τυπικά ενώ ποτέ δεν αποφασίσαμε να ζήσουμε την ζωή μας με το άνθρωπο που αγαπήσαμε. Το μόνο πράγμα που ζήτησα από εσένα ήταν να σε γνωρίσω, να σε ζήσω, να είμαι δίπλα σου και πορευτούμε μαζί σε ένα γάμο που δεν υπήρχαν καθόλου προβλήματα. Αυτό στάθηκε αδύνατο, ενώ εγώ πλέον κουράστηκα να ζητώ τα αυτονόητα.
Προσπαθώ να θυμηθώ τις ευτυχισμένες στιγμές στην σχέση μας, πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι. Εσύ μπορείς?
Πραγματικά αυτή σου η πίεση με ώθησε στο να δημιουργήσω και να γεμίσω τις ώρες μου με υποχρεώσεις με αποτέλεσμα σήμερα να γκρινιάζεις για τις ώρες που λείπω από το σπίτι. Ουδέποτε προσπάθησες να καταλάβεις, ποτέ σου δεν αντιλήφθηκες ότι ο χρόνος που έχουμε μαζί είναι υπέρ πολύτιμος και ποτέ σου δεν το εκμεταλλεύτηκες για μας, αλλά ήταν μια αφορμή για να με ενημερώσεις ότι δεν έχεις καμία βοήθεια για εκείνο ή για το άλλο και για το πόσο μόνη είσαι. Ποτέ σου όμως δεν προσπάθησες να εκμεταλλευτείς το χρόνο που είχαμε μαζί και εγώ πλέον δεν έχω καμία πρόθεση να ακούσω για τα ίδια προβλήματα τα οποία στο τέλος της ημέρας έχουν πάψει να με απασχολούν.
Προσπάθησα πολλές φορές να κατανοήσω γιατί ήταν αδύνατο εγώ και εσύ να πάμε διακοπές στο εξωτερικό. Ίσως γιατί κάθε φορά που έπρεπε να ταξιδεύσουμε έπρεπε να έχουμε έντονες συζητήσεις για το αν θα πηγαίναμε ή όχι και να σπαταλούσαμε πολλή από το χρόνο μας σε διάφορες ανούσιες υποθέσεις.
Τώρα απλά δεν μπορώ να κοιτάξω πίσω, δεν θέλω. Θα αναμένω να πληρώσω ακόμα μια φορά το κόστος των επιλογών μου και να προχωρήσω μπροστά. Δεν μπορώ να πω ότι λυπάμαι, όμως έχω κάνει λάθη και τα παραδέχομαι. Πλέον όμως δεν μπορώ να συντηρώ κάτι που έχει πεθάνει. "
Απόσπασμα. (Σχόλιο και απόψεις ο καθένας για το ευατό του)
Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2009
Για όλα εκείνα τα μικρά και ασήμαντα.
Σήμερα αποφάσισα να δηλώσω παρών.
Σήμερα θα είναι η μέρα που θα δώσω νόημα και ουσία σε όλα αυτά που για χρόνια αγνοώ.
Σήμερα οι σκέψεις μου, οι ανησυχίες μου και όλα αυτά που με απασχολούν θα πάρουν την δική τους θέση.
Σήμερα κάνω ένα βήμα μπροστά.
Σήμερα θα είναι η μέρα που θα δώσω νόημα και ουσία σε όλα αυτά που για χρόνια αγνοώ.
Σήμερα οι σκέψεις μου, οι ανησυχίες μου και όλα αυτά που με απασχολούν θα πάρουν την δική τους θέση.
Σήμερα κάνω ένα βήμα μπροστά.
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)
